«Μια φυσαρμόνικα που κλαίει»*…
Τι να πρωτοθαυμάσεις, αλήθεια, σ’ αυτόν – τούτο τον παράκαιρο (μέσα στο καταχείμωνο), εκλογικό αγώνα; Πέραν των τραγικών υπεραπλουστεύσεων ή και αφορισμών που εκτοξεύονται συνεχώς με ελαφρότητα ένθεν κακείθεν του πολιτικού στερεώματος (εν ονόματι, βεβαίως, του ελληνικού λαού), έχουμε, -φευ, να αντιμετωπίσουμε και την φαιδρότητα που, φύρδην μίγδην, άλλοτε, ωραιοποιημένη και σθεναρώς υποκρινόμενη και, άλλοτε, πιο ωμή και ξεδιάντροπη, σχεδόν, ξετσίπωτη, δεσπόζει στο γίγνεσθαι. Έτσι, οι πιο σημαντικές εκλογές, τουλάχιστον, από τη μεταπολίτευση και δω (καθώς εδώ κρίνεται σε θεμελιακά ζητήματα η πορεία της χώρας), τείνουν χάριν της υπερβολής και της πολιτικής ιδιοσυστασίας του αγώνα να γίνουν, οιονεί, άμεσα φολκλορικές κατά τις παλαιοελλαδίτικες πάντα συνήθειες : χωρίς πολιτική ουσία, χωρίς σοβαρές πολιτικές δεσμεύσεις και, κυρίως, χωρίς αξιόμαχο και αξιόπιστο πολιτικό λόγο, σέρνονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας : εκεί που το ψέμα με την αλήθεια αγκαλιάζονται θανάσιμα και είναι, πλέον, δύσκολο έως και ακατόρθωτο να ξεχωρίσεις για να διαλέξεις.
Είμαστε, τελικώς, αδιόρθωτοι όπως διαλαλούν διάφοροι μεγαλόσχημοι στους ξαφνιασμένους (sic), ραδιοτηλεδιαύλους ανά την επικράτεια ή απλά… «αυτοί είμαστε», όθεν, δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε «κάτι άλλο» ή να γίνουμε «κάποιοι άλλοι»; Ότι και να ισχύει, πάντως, η ουσία παραμένει συνεχώς η ίδια : δεν κατακτήσαμε ποτέ, ως συλλογικό υποκείμενο, ως λαός, μια σοβαρή πολιτική παιδεία για να έχουμε μια σοβαρή αντίληψη –χωρίς εξαρτήσεις, συμπλέγματα και μικρόνοες σκοπιμότητες-, για την πολιτική οργάνωση της κοινωνίας μας. Έχουμε εθιστεί (!), στις επιβολές ή, επί τω καλυτέρω, στις πολιτικές τροχοδρομήσεις «από τα πάνω» διότι, κοντολογίς, αυτό ήταν, αείποτε, η πολιτική διαδικασία στην Ελλάδα : προνόμιο των λίγων : φατριαστική δράση για «να περνάμε εμείς καλύτερα» εις βάρος πάντα των άλλων που είναι, φαίνεται, λιγότερο άνθρωποι, λιγότερο Έλληνες από μας.
Χωρίς την ουσιαστική – κάθετη συμμετοχή της κοινωνίας στα πράγματα, η πολιτική θα παραμένει «άδειο πουκάμισο» στην Ελλάδα, θα ολισθαίνουμε από χίμαιρα σε χίμαιρα, και θα αφήνει a priori ζωτικό χώρο στις λογής – λογής εγχώριες ολιγαρχίες να απαλλοτριώνουν ή και να λεηλατούν εντελώς τις υποδομές, τον ίδιο το εθνικό πλούτο και, τελικώς, τα ίδια τα δικαιώματα που απαιτεί η ζωή. Η σημερινή αναξιοπρέπεια –γιατί περί αναξιοπρέπειας και εκφυλισμού πρόκειται-, δυστυχώς, δεν είναι κάτι παροδικό όπως ευδαιμονικά ή με περίσσια εμπάθεια κάποιοι υποστηρίζουν, αλλά, θα τραβήξει τόσο, –όσο θα διαρκεί η περίεργη ανοχή, σιωπή και μη συμμετοχή των πολιτών στα ίδια τα προβλήματα και τις λύσεις τους. Είπαμε και άλλοτε : η «Δημοκρατία» είναι ένα πολίτευμα που μπορεί όταν λειτουργεί να δίνει διέξοδο σε πολλά αδιέξοδα της οργάνωσης της σύγχρονης πολιτείας, μπορεί όμως να φέρει και την μόνιμη καταστροφή όταν το πρώτο συνθετικό, ήγουν, ο «Δήμος», απέχει και το παιχνίδι ελέγχει το «κράτος» των ολίγιστων και λιγοστών αντιπροσώπων…
*Τίτλος από το ομώνυμο τραγούδι του οραματιστή συνθέτη και τραγουδοποιού Δήμου Μούτση των αρχών του ’90.
s.h.tagas@hotmail.gr