Αίφνης, η πολύτροπη και, αναμφίβολα, εξεζητημένη πολιτική ρητορική του Ευάγγελου Βενιζέλου, ομοιάζει να βρίσκεται ξεκρέμαστη, καθώς, αποδυναμώνεται στρατηγικά από τα ίδια τα γεγονότα: το «όλον (και μεγάλο), ΠΑ.ΣΟ.Κ» που επιθυμούσε πάντα ο νέος αρχηγός του κόμματος να διαδεχθεί και να προσαρμόσει, τρόπον τινά, στον χαρακτήρα του, είναι εκ των πραγμάτων το «μισό ΠΑ.ΣΟ.Κ», εφόσον, το… «άλλο μισό» οδοιπορεί εκτός έδρας. Ήγουν: οι γνωστές διαχωριστικές γραμμές και οριοθετήσεις που έχτισαν το «όλον και μεγάλο» σχηματισμό της μεταπολίτευσης έχουν καταρρεύσει οριστικά και αμετάκλητα.
Αυτοδήλως, λοιπόν, το «νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ» είναι εντελώς διαφορετικό από το «ΠΑ.ΣΟ.Κ του Ανδρέα», το «ΠΑ.ΣΟ.Κ του Σημίτη» ή και το, μέχρι προσφάτως, «ΠΑ.ΣΟ.Κ του Γιώργου». Μετασχηματίζεται, αφενός, σε ένα ευρωπαϊκό κόμμα με Σοσιαλδημοκρατικές ή και φιλελεύθερες αναφορές, αλλά, παύει να είναι το σημαίνων λαϊκό κόμμα που ως καθοριστικό παράγοντα (και εργαλείο), σύγκλησης των πολιτικών του είχε το λαό του. Θα διαμορφωθεί, έτσι, ξεκάθαρα πλέον, σε ένα «αστικό κόμμα στελεχών», – μορφή που, επουδενί, εφάπτεται με το παλαιό και γνωστό μοντέλο ανάπτυξης και συγκρότησής του.
Αυτή – τούτη η εξέλιξη ίσως, να μην αποτελεί «κύρια αδυναμία», καθώς, πάντα ήταν ένα υγιές ζητούμενο για το οποίο, μάλιστα, δόθηκαν συγκλονιστικές και αιματηρές μάχες κατά το παρελθόν. Η «κύρια αδυναμία» έγκειται, εν πολλοίς, στο γεγονός ότι η μετεξέλιξη λαμβάνει χώρα σε «καιρούς ου μενετούς»: σε συνθήκες μη συνηθισμένης κρίσης. Και, τελικά, είναι αυτή, – η σημερινή κατάσταση δηλαδή – που θα κρίνει αν το «μισό ΠΑ.ΣΟ.Κ» θα γίνει μια νέα «Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις» ή θα πορευτεί χωρίς, όντως, μεγαλύτερες συγκρούσεις σε έναν ευσταλή Ευρωπαϊκό Σοσιαλδημοκρατικό σχηματισμό.
*Από www.matrix24.gr