Δεν ξέρω τι συμπέρασμα έβγαλε ο πολύς κόσμος(για αν μην κοροϊδευόμαστε: αυτός που κάνει τον κόπο να ασχοληθεί)από τις τελευταίες (και) δικαστικές εξελίξεις στο θέμα με το πάρκο, ούτε και μπορώ να προδικάσω τι θα γίνει από δω και πέρα. Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή πόλωσης και τα τελευταία δημοσκοπικά ευρήματα με την επιρροή των εχθρών του κοινοβουλευτισμού είναι το κερασάκι στην τούρτα. Πολλοί τσιμπάνε και από διάφορους εριστικούς στα site γνώμης και, βάζοντας κατά νου την παραδοχή ότι η πολιτική κατάσταση είναι “μη αναστρέψιμη”, ετοιμάζουν ρεβάνς και διαλέγουν από τώρα ποιον θα κατηγορήσουν έτσι και μας πάρει η κάτω βόλτα.
Προσωπικά πολύ λίγο με ενδιαφέρει η ουσία και των τελευταίων ασφαλιστικών μέτρων και ο λόγος είναι ότι ένιωσα μετά από καιρό να βγαίνει κάτι ελπιδοφόρο από μια διένεξη. Ομάδες πολιτών πήγαν και έλυσαν ομαδικά στα δικαστήρια-έστω προσωρινά -μια διένεξη αποδεχόμενοι την απολύτως αναγκαία σύμβαση της συνύπαρξης που λέει ότι αναγνωρίζουμε ένα θεσμό ως διαιτητή, ξέροντας ότι έχει τις ατέλειές του, διότι πολύ απλά δε γίνεται διαφορετικά. Ναι, υπάρχουν πολλοί τρόποι αγώνα, αλλά όπου κι αν είμαστε ιδεολογικά αποφασίζουμε να ζητήσουμε την επιστημονικώς επαρκή γνώμη ανθρώπων που έχουν μελετήσει το νόμο, ένα κείμενο δηλαδή γραμμένο για να μην κυριαρχήσει η παράνοια, η ωμή δύναμη ή τα “θέλω” του καθενός. Υπό αυτή την έννοια- και πάντα βάζοντας στην άκρη το θέμα της δικαστικής απόφασης που δεν απασχολεί τούτο το σημείωμα- μόνο καλό είναι σε μια κοινωνία, που η Δημοκρατία είναι πολύ νέα και η διδαχή βασικών αρχών της μπήκε στην άκρη προκειμένου να αναδειχθεί το δίκιο των συντεχνιών, το να ασκούνται οι πολίτες της στη ζωή με ένα μίνιμουμ κανόνων που την κρατάνε ενωμένη.
Υπάρχουν προβλέψεις(και ενδείξεις σαν τις πολιτικές επιθέσεις που άρχισαν) ότι μπορεί να ξημερώσουν μέρες διχαστικές. Δυστυχώς ειδικά τα νέα παιδιά έχουν μια πολύ στρεβλή εικόνα για το τι είναι προοδευτικό και τι συντηρητικό, εικόνα που τους τη καλλιεργήσαμε εμείς οι μεγάλοι νομίζοντας ότι αρκούσε να δείξεις ποιος λέει κάτι για να φορτιστεί θετικά ή αρνητικά αυτό που λέει. Ειδικά σήμερα όμως δεν είναι έτσι. Μπορείς άνετα να είσαι ένας παππούς θρησκευόμενος αλλά να θες να προλάβεις αλλαγές και μπορείς να είσαι ένας κακομαθημένος φοιτητής των διαδρόμων, των σημειώσεων και των νταραβεριών με τους πρυτάνεις που να είσαι ότι πιο συντηρητικό υπάρχει. Να, τώρα που η παιδεία είναι και στο επίκεντρο, θυμήθηκα ότι ο Ράλλης που καθιέρωσε το ’79 τη δημοτική ήταν ένας κάθε άλλο παρά συντηρητικός πολιτικός, ενώ οι φοιτητές στις αρχές του περασμένου αιώνα χρησιμοποιήθηκαν στα πανεπιστήμια από τους τότε “γλωσσαμύντορες” πρυτάνεις τους για να σταματήσει κάθε απόπειρα επικράτησης της γλώσσας του Παλαμά…Να μη νομίζει κανείς ότι φτάνει η δήλωση μιας ταυτότητας και η αντισυμβατική εμφάνιση για να μη λες αναχρονισμούς και συντηρίλες και να μην είσαι φοβικός. Εδώ φτάσαμε τελικά να υπάρχει η άποψη ότι ο καθαγιασμένος “λαός” είναι αυτός που αναγνωρίζουμε μόνο “εμείς που έχουμε το δίκιο”. Ο υπόλοιπος λαός δεν υπάρχει. Και με κάποιο μαγικό τρόπο πολλοί δε θεωρούν “λαό” αυτόν που στις δημοσκοπήσεις παρουσιάζει αυτά τα τέρατα που βλέπουμε εδώ και αρκετό καιρό…
Γ.Σ.