Ανεξάρτητα, πάντως, από το ποιό από τα δυο μεγάλα κόμματα του εγχώριου πολιτικού συστήματος κόψει πρώτο το νήμα σ’ αυτή την, ιδιαίτερα κρίσιμη, εκλογική διαδικασία για τη χώρα μας, τούτο είναι το μόνο βέβαιον : ο ελληνικός λαός, η ελληνική κοινωνία γενικότερα (ότι, δηλαδή, έχει απομείνει απ’ αυτή και δεν έχει, εν πολλοίς, αποσαρθρωθεί), όχι μόνο δεν έχει την όρεξη (!), να συμμετάσχει, αλλά, πάει, ουσιαστικώς, με «κρύα καρδιά» για να ψηφίσει. Δεν τρέφει, πλέον, καμιά ελπίδα και δεν περιμένει τίποτα από κανέναν : όλο, σχεδόν, το προσωπικό της κείμενης πολιτικής τάξης έχει χρησιμοποιηθεί αυτά – τούτα τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν, και έχει καταδειχτεί με σαφήνεια ότι κανένα ενεργούμενο υποκείμενο δεν στάθηκε ικανό να ανακόψει ή να ανασχέσει, έστω, μερικώς, με πολιτικό ή άλλο τρόπο, την διαρκή αποπνικτική κόλαση, – ήγουν, την συνεχή λιτότητα, αφαίμαξη και ανέχεια-, που βιώνει κάθετα ο Τόπος μας.
Πολλάκις κατά το πρόσφατο παρελθόν ο ελληνικός λαός πίστεψε, άλλοτε πιο πολύ και άλλοτε πιο λίγο, ότι διαθέτει εκείνους τους ηγέτες και εκείνη την πολιτική αντιπροσώπευση, ώστε, να διέλθει – με αγώνες και με θυσίες ναι-, της μείζονος δυσκολίας που παρέτασσε η κρίση. Οι αλλεπάλληλες, όμως, εκλογικές αναμετρήσεις (ακριβώς έξι από το 2012 συν οι αυτοδιοικητικές εκλογές που μεσολάβησαν!), των τελευταίων – έσχατων χρόνων όπου τα πάντα και οι πάντες δοκιμάστηκαν σε κάθε πιθανή (και απίθανη σε σχέση με το παρελθόν) εναλλαγή, αφενός, τον κούρασαν έως εξαντλήσεως και, αφετέρου, -κι αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα και ζητούμενο-, έβγαλε το τελικό συμπέρασμα ότι όποιος και να έρθει στα πράγματα (sic), η τραγική μοίρα του δεν αλλάζει με τίποτα. Αυτή – τούτη η αυθεντική, πλην όμως τραγική, παραδοχή και αποδοχή είναι που τον στέλνουν, εν τέλει, με εντελώς «κρύα καρδιά» στη κάλπη. Τάση που, μάλλον, από δω και στο εξής δεν θα είναι «κάτι τις το παροδικό», αλλά, δομικό χαρακτηριστικό της πολιτικής μας ζωής.
Ακριβώς τούτο, το ίδιο χαρακτηριστικό, είναι που θα έχει κυρίαρχα να αντιμετωπίσει και την επόμενη των εκλογών η όποια κυβέρνηση και αν σχηματιστεί. Η «παγωμάρα» του κόσμου και η δεδομένη μηδενική ανοχή του απέναντι στις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν, συνέχουν ένα εκρηκτικό μείγμα που προστίθεται άμεσα στο ήδη επιβαρυμένο κλίμα εφαρμογής των νέων μέτρων. Ασφαλώς, το γεγονός αυτό δεν αποτελεί καλό οιωνό για τον… «συμβατικό» ακολουθητέο τρόπο επίλυσης των προβλημάτων. Η μηδενική ανοχή απέναντι σε όποιον και αν κυβερνήσει το τόπο το επόμενο διακριτό διάστημα ισοδυναμεί, σχεδόν, με στάση στα όρια της καθολικής άρνησης : με… «στάση» σε ότι κι αν γίνεται, σε ότι και αν συμβαίνει. Το, λίαν, δυσμενές αυτό πλαίσιο θα έχουν να αντιμετωπίσουν ο ευτυχής πρωθυπουργός που θα προκύψει (!), καθώς, και η κυβέρνηση που θα συνθέσει. Το αν αυτό θα είναι ή δεν θα είναι θετικό για το μέλλον της Ελλάδος ο …χρόνος θα το δείξει . Και τότε, θα επιβεβαιωθούν ή δεν θα επιβεβαιωθούν με το δέοντα τρόπο, όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι, πράγματι, «δύσκολοι οι καιροί για πολιτικούς». Όπως για όλους και γι’ αυτούς, – θα πρόσθετα κάπως κοινότοπα εγώ…
s.h.tagas@hotmail.gr
4 Σχόλια
Μάστορα δεν σε ξέρω αλλα από γλώσσα παίρνεις άριστα.
Για όλα τα άλλα δεν γνωρίζω. …Ο χρόνος θα δείξει που λες και συ.
φιλόλογος
“Φοβού τους Δαναούς” κ. Τάγκα.
Άψογο το άρθρο σας.
“Φοβού τους Δαναούς και δώρα…. πολλά δώρα…..” κ. Τάγκα μου. Αυτοί είμαστε
οι έλληνες και δεν αλλάζουμε. Δυστυχώς. Εμείς το φτιάχνουμε εμείς το χαλάμε. Μόνο που εμείς χαλάμε περισσότερο παρά φτιάχνουμε. Μωρέ τοΤο διαλύουμε….. ….
αν και το αρρθρο είναι προεκλαγικά γραμμενο ο κ τάκγασ μέσα . . Ηδη Μας κυνερνάει το 35% από το 50% του λαού. περίπου δηλαδή το 20% του ελληνικού λαού παιρνει ττισ αποφ’ασεις για το 100%. Είναι κι αυτός ένας μεγάλος θρίμαβος του συριζα. κι αυτός ξαφνιάστηκε……….