Το είπε, το άκουσα. Το είπε ξανά. Ο Γιώργος φυσικά. «Το ξέρουν ότι λεφτά υπάρχουν αλλά…». Μικρή σημασία έχει για όσους ήμασταν στο κρύο έξω από το Παπαστράτειο τι ακολουθούσε αυτές τις λίγες λέξεις. Στα πρόθυρα να πάθουμε εγκεφαλικό κάποιοι μας εξηγούσαν πως είπε ότι ξέρουν όλοι που είναι τα λεφτά αλλά δεν μπορούν να τα βρουν με το φορολογικό σύστημα που εφαρμόζουν, κλπ, κλπ… Ξαναλέω ότι μικρή σημασία έχει. Η φράση φετίχ επαναλήφθηκε με κίνδυνο να τραβηχτεί από τα μαλλιά(όπως πιθανώς θα με κατηγορήσουν κάποιοι ότι κάνω εδώ)για ποιο λόγο; Γιατί τελικά όντως όλο το εγχείρημα είναι μια αναμέτρηση με το παρελθόν. Με ολίγη μόνο από αυτοκριτική του στυλ «δεν ήμουν αποφασιστικός, ανέχτηκα πολλά, ήμουν νέος πρωθυπουργός σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή και δεν τα έβαλα με το πελατειακό κράτος». Τι μας λένε όλα αυτά; Δεν θα καταλάβει κανείς τι συνέβη σήμερα στο Παπαστράτειο αν δεν δει τον παλμό και τη λατρεία όσων πήγαν να δουν τον Γιώργο αλλά και τη μανία κάποιων που μαζεύτηκαν για να κράξουν. Όλα όσα συμβαίνουν έχουν ξαναγίνει, είναι μέρος παλιών παρτίδων που ακόμα δεν τέλειωσαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα κατάλαβε ότι το σύνθημα «Το μέλλον ξεκίνησε» το χρησιμοποιούσε από το 2000 ο Σημίτης! Πέρασε από μια συγκέντρωση στο γήπεδο του Τάε Κβο Ντο και μετά κατέβηκε…
Με τους όρους του παρελθόντος κινδυνεύουμε να πάμε σε εκλογές και να μην έχει πει κανένας τι πραγματικά πιστεύει. Το Ποτάμι ήρθε στο Αγρίνιο και ειλικρινά δεν κατάλαβα τι ήθελε να κάνει. Στελέχη όπως η Φούντα, ήδη βουλευτής, να γυρνούν χωρίς κόσμο δίπλα τους και να μοιράζουν φυλλάδια. Μόνη φωτεινή στιγμή όταν έκαναν το γύρο της πλατείας στο Σιντριβάνι για να μην παρκάρουν το βανάκι τους στον μόνο χώρο που ήταν κενός, αλλά μπροστά από ράμπα για αναπήρους. Κι όταν τους ρώτησε η αστυνομία αν χρειάζονται κάποια διακριτική παρουσία και την αρνήθηκαν ζητώντας ένα χώρο να παρκάρουν. Κατά τα λοιπά ένα κόμμα που φέρεται σίγουρο για τη Βουλή σε αμηχανία να πρέπει να κάνει κάτι απλά για να το κάνει.
Κανείς δεν μιλάει ανοιχτά γιατί κανείς δεν ξέρει τι πρέπει να πει. Κοίταζα τον Τσίπρα στο θλιβερό θέαμα στον Πειραιά και δεν με πείραζε ο Ιερώνυμος ούτε καν ο Σεραφείμ(που όλοι έψαχναν). Ούτε τα περιστέρια, ούτε τα σταυροκοπήματα ενός, κατά δήλωσή του, άθεου. Με πείραξε ο Μαντούβαλος παραδίπλα και ο Τραγ(ικ)άκης. Και η φωτογραφία με τους ΟΥΚάδες τους ξυρισμένους με τα τατουάζ από κάτω από τον Τσίπρα. Κανα δυο προσωπικότητες του ποδοσφαίρου έλειπαν μόνο, αλλά εντάξει τους εκπροσωπούσε ο δήμαρχος…
Δεν δικαιούσαι να τραμπουκίζεις κανένα, ούτε να κάνεις αντισυγκεντρώσεις γιατί η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα. Ο γιος του Γρηγόρη Λαμπράκη κατεβαίνει με το Ποτάμι. Του Κύρκου το ίδιο. Κι ο ανιψιός του στρατηγού Τσακαλώτου που έκρινε τον εμφύλιο-ξέρετε προς ποιο στρατόπεδο- είναι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα λογαριαστείς κι εσύ με το παρελθόν σου. Αλλά τουλάχιστον πείτε ρε παιδιά αληθινά τι πρεσβεύετε.
Γ.Σ.
2 Σχόλια
Και σε ολα αυτα εχουμε και το Σαμαρα να μας μιλαει για σταθεροτητα…αυτος που εξαθλιωσε ενα ολοκληρο λαο..
Η μηχανή του χρόνου ξαναχτυπά.
Τα απομεινάρια μιας άλλης εποχής αναζητούν την ψήφο του ξεβράκωτου και εξαθλιωμένου Ελληνα.
Αν υπήρχε λίγη τσίπα φιλότιμο από εμάς τους ίδιους δεν θα γέμιζαν ξανά και ξανά οι αίθουσες και οι πλατείες.
Αυτό σημαίνει ότι ο λαός είναι άξιος της μοίρας του. (φυσικά όχι όλος).
Υπάρχουν και φιλότιμοι που έβαλαν μυαλό.
Πιστεύω να μην το μετανιώσουν όχι οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Γιατί τόση πώρωση με τα δοκιμασμένα και παλιά υλικά;
Αυτοί ξέρουν.
Πιθανόν να είναι από τους βολεμένους!