Αλλά ας έρθουμε στην ουσία των πραγμάτων. Αναμφισβήτητα, όπως πολλές φορές έχουμε επαναλάβει το μείζον πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα της διοικούσας, αλλά η εξέλιξη και η ανάπτυξη του πανεπιστημίου τώρα που βρίσκεται εν τη γεννέσει του. Σε αυτό το σημείο όμως, κρίνουμε σκόπιμο να σταθούμε στην προσφορά δύο προσώπων της απερχόμενης διοικούσας, τα οποία συνέβαλαν τα μέγιστα, ο καθένας από την πλευρά του, στην πορεία προς την αυτονόμηση. Πρόκειται για τους καθηγητές Παναγιώτη Κοντό και Αθανάσιο Παλιούρα, οι οποίοι μέσα από το επιστημονικό τους έργο αλλά και την πολυσχιδή πολιτιστική τους δράση έχουν συμβάλει και συμβάλλουν καθοριστικά στην πνευματική αναβάθμιση του τόπου μας. Ιδίως άπαντες αναγνωρίζουν ότι χάρη στις πιέσεις που ασκήθηκαν από τον κ. Κόντο προς την απερχόμενη διοίκηση του Υπουργείου Παιδείας οι Αιτωλοακαρνάνες μάθαμε ότι η διαδικασία της αυτονόμησης δεν ήταν παρά μόνο θέμα τριών μηνών και όχι τριών δεκαετιών όπως νομίζαμε ως τώρα! Όσον αφορά τον κ. Παλιούρα δεν έπαψε ποτέ να οραματίζεται και να αγωνίζεται για την ίδρυση του πανεπιστημίου στην πόλη μας ακόμη και σε χαλεπούς καιρούς όταν άπαντες σιωπούσαν μη μπορώντας να δουν φως στο τούνελ.
Κάνοντας τις ανωτέρω σκέψεις κάποιοι ”καλοθελητές” θα σπεύσουν να πουν (ή και να σχολιάσουν) ότι εκφράζουμε τη διαμαρτυρία μας για τη μη συμμετοχή τους στη διοικούσα. ΟΧΙ. Δεν έχουμε καμία τέτοια πρόθεση. Εξάλλου ούτε και οι ίδιοι έχουν ανάγκη από 5-6 γραμμές διαδυκτιακών ”κοπλιμέντων” μιας και έχουν καταξιωθεί προ πολλού στις συνειδήσεις των Αιτωλοακαρνάνων. Απλά οφείλαμε να επισημάνουμε τη συμβολή τους στην ικανοποίηση ενός πάγιου αιτήματος της τοπικής μας κοινωνίας, τώρα που πλέον δεν κατέχουν θέση ευθύνης στο νεοϊδρυθέν πανεπιστήμιο.
Είμαστε σίγουροι ότι το Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας θα προχωρήσει και χωρίς τον Κοντό και τον Παλιούρα. Άπαντες έχουμε χρέος να στηρίξουμε τα νέα πρόσωπα της διοικούσας, αφού πρόκειται για εξίσου σημαντικές προσωπικότητες που έχουν καταξιωθεί ο καθένας στο αντικείμενό του. Οι φωνές όσων εκφράζουν προσωπικές φιλοδοξίες αλλά και πολιτικές σκοπιμότητες ας απομονωθούν από όλους μας. Ήγγικεν η ώρα της εποικοδομητικής κριτικής, του διαλόγου, της ευθύνης, της συνεργασίας και της δουλειάς!