ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ
Εδώ και σαράντα χρόνια ο κλασικός αθλητισμός του Αγρινίου κατείχε μια σημαντική θέση στο αθλητικό στερέωμα της Ελλάδας με αρκετές επιτυχίες τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς. Ακόμη και τα τελευταία χρόνια παρόλη την κρίση που διέρχεται η κοινωνία μας υπήρχαν παιδιά που κέρδιζαν σε πανελλήνια πρωταθλήματα και στελέχωναν τις εθνικές ομάδες.
Τη μερίδα του λέοντος σε αυτή την αθλητική άνοιξη-από το 1970 και μετά- ανήκε κυρίως στους αθλητές και αθλήτριες των μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων. Ενδεικτικά και χρονολογικά να αναφέρουμε τα ονόματα του Κούση, του Φραγκούλη, του Καρκαλή, του Μαυρογόνατου , του Καραγιώργου, του Κουτσομπίνα, του Μουτεσίδη, του Τσίτου, του Μπισμπίκη, του Ζωργιού, του Ρούσου, του Κοκόρου , του Αυφαντόπουλου, τουΤουσέ, της Τρουμπούκης, της Στρακατούνας, της Προύντζου, της Μπισμπίκης, της Λέρης, της Κολώνιας, της Νικολοπούλου, της Σταμούλης. Όλοι αυτοί οι αθλητές είχαν σαν κοινό παρανομαστή ότι είχαν νικήσει σε πανελλήνιους αγώνες, είχαν συμμετάσχει με την εθνική ομάδα αλλά πάνω από όλα η αφετηρία τους ήταν οι συμμετοχές στα περιφερειακά πρωταθλήματα ανωμάλου δρόμου που διοργάνωνε η τοπική ένωση στίβου από τα οποία ξεκίναγε κάθε τέλος Ιανουαρίου η αθλητική χρονιά.
Εδώ και σαράντα χρόνια όλοι οι αθλητές και αθλήτριες των σωματείων της Δυτικής Στερεάς ξεκίναγαν την αγωνιστική τους περίοδο με τον καθιερωμένο αγώνα ανωμάλου δρόμου όλων των κατηγοριών. Πως θα ξεχάσουν οι σημερινοί εξηντάρηδες και πενηντάρηδες τις ηρωικές κούρσες που γινόντουσαν γύρω από το παλιό στάδιο στο «βοιδολίβαδο», με αυτό τον εκκωφαντικό θόρυβο που έκαναν τα καρφιά των παπουτσιών στο χώμα! Και αργότερα κάτι ηλιόλουστα πρωινά Κυριακής του Γενάρη, να μαζεύονται δεκάδες δρομείς, από παιδιά δώδεκα ετών έως άνδρες σαράντα, στην πλαγιά του πεδίου βολής, στην Αγριλιά Μεσολογγίου, μέχρι πρόσφατα να ανακαλύψουμε την πανέμορφη διαδρομή στο δημοτικό πάρκο Αγρινίου, όπου διεξάγονταν τα τελευταία χρόνια οι αγώνες.
Για σαράντα τουλάχιστον χρόνια από αυτή την διοργάνωση αναδεικνύονταν πρωταθλητές, εμφανίζονταν νέα ταλέντα και προπαντός ήταν μία κούρσα ορόσημο για αυτά τα παιδιά που όλο το χειμώνα , κάτω από αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, γυμνάζονταν και περίμεναν με αυτό τον αγώνα να δουν σε ποια κατάσταση βρίσκονταν και ανυπομονούσαν να επιβεβαιώσουν τους κόπους τους.
Δυστυχώς φέτος αυτός ο αγώνας δε θα πραγματοποιηθεί, παρόλο που το κόστος είναι σχεδόν μηδενικό. Οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να μη τον διεξάγουν, παρόλο που σε πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας θα γίνει. Δε γνωρίζω το σκεπτικό αυτής της απόφασης, όμως είναι ξεκάθαρο ότι στη σημερινή εποχή αυτό που δεν πρέπει να στερήσουμε και να τσιγκουνευτούμε είναι η ελπίδα και η πίστη κυρίως προς τους νέους. Αυτό που χρειάζεται πάνω από όλα είναι να δώσουμε τη δυνατότητα έκφρασης και δημιουργία στα νέα παιδιά και ειδικότερα όπως αυτές εκφράζονται μέσα από τους αθλητικούς αγώνες και πόσο μάλλον αυτούς του ανωμάλου δρόμου που αναδεικνύουν τη θέληση , την επιμονή και δύναμη. Γιατί θα πρέπει-ειδικά σήμερα- να στερήσουμε από αρκετούς αθλητές το δικαίωμα να παλέψουν για αυτό που καθημερινά προπονούνται. Ειδικότερα σε μια περιοχή όπως η δική μας που κατέχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία του ελληνικού στίβου με τους δεκάδες πρωταθλητές κυρίως των αποστάσεων. Επιτέλους ό καθένας στον τομέα του θα πρέπει να αναλογιστεί το χρέος του και προσφέρει ελπίδα και όχι απαισιοδοξία.
Μπάμπης Ποσονίδης
Προπονητής στίβου