Πριν αρχίσετε τα μπινελίκια και τα καντήλια διαβάστε και τις παρακάτω γραμμές. Αν δεν θέλετε και σας εξόργισε ο τίτλος του κειμένου πάλι φίλοι θα είμαστε. Άλλωστε σε τέτοιες μέρες χαρές και Παναιτωλικής γιορτής δεν υπάρχουν περιθώρια για κόντρες και αντεγκλήσεις.
Στην τελική το κείμενο εκφράζει μια προσωπική άποψη που άλλος μπορεί να συμφωνήσει και άλλος έχει κάθε δικαίωμα να διαφωνήσει. Τον Μάιο του 1997 ήμουν κι εγώ ένας από τους χιλιάδες Αγρινιώτες που βρέθηκαν στον Άργος. Από αυτούς που σηκώθηκαν μια όμορφη και ηλιούλουστη Κυριακή, βρέθηκαν στην κεντρική πλατεία, μπήκαν στα πούλμαν και ονειρεύονταν!
Τι ονειρεύονταν; Την άνοδο στην Ά εθνική. Δεν υπήρχε Σούπερ Λίγκα τότε. Ούτε football league. Β΄εθνική την λέγαμε. Έτσι μας την έμαθαν παπούδες και πατεράδες. Αυτή η άνοδος δεν ήρθε ποτέ. Ο «αδιάφορος» Παναργειακός μας κέρδισε 2-0 και μας… καθήλωσε στην 4η θέση.
Πολλά ακούστηκαν για εκείνο το ματς όσο αφορά και παίκτες που φόρεσαν τον «Τίτορμο» στο μέρος της καρδιάς. Ότι ήταν «ματιασμένοι». Τίποτα δεν επιβεβαιώθηκε όπως συνήθως συμβαίνει.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ στο ημίχρονο, όταν βρισκόμασταν πίσω στο σκορ τα «παπαγαλάκια» που μας έλεγαν να μην προκαλούμε τους Αργίτες γιατί το ματς «θα γυρίσει». Δεν θα ξεχάσω το πηγαδάκι γύρω από μια βρύση που υπήρχε κοντά στο κόρνερ με πρωταγωνιστή τον Τσιόδρα. Η ατάκα του για τον Χαρδαλιά «που δεν τα έδινε» ακόμη ηχεί στα αυτιά μου. Όχι μόνο τα δικά μου. Πολλοί Παναιτωλικοί ήταν γύρω-γύρω. Ίσως κάποιοι να τα θυμούνται και καλύτερα.
Στο βρώμικο ελληνικό πρωτάθλημα ο Παναιτωλικός έχασε μια βέβαιη άνοδο. Είχε την καλύτερη ομάδα της σεζόν μαζί με τον Πανιώνιο. Τολμώ να πω καλύτερη από την φετινή. Η μπάλα εκείνης της σεζόν με προπονητή αρχικά τον Μίχο και εν συνεχεία τον Αναστόπουλο μνημονεύεται ακόμη και σήμερα 15 χρόνια μετά από τους παλιότερους.
Ο Εθνικός και η Προοδευτική πήραν την άνοδο πίσω από τους Νεοσμυρνιώτες. Σημειολογικά η Προοδευτική στον πρώτο γύρο πάλευε να σωθεί.
Ο Παναιτωλικός θα μπορούσε να ανέβει μιάμιση δεκαετία νωρίτερα. Δεν το έκανε γιατί δεν τα έδωσε. Για άλλους λάθος. Για άλλους σωστό.
Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο σύλλογος ποτέ δεν στιγματίστηκε. Γι’ αυτό είμαι… διπλά και τριπλά περήφανος που είμαι Παναιτωλικός. Αυτός ο σύλλογος ότι έχει πετύχει το έχει κάνει καθαρά. Αντρικά. Ντόμπρα. Αγρινιώτικα. Μακριά από άρματα, παράγκες και ρετιρέ.
Δεν είναι το κείμενο αυτό (μην σας ξεγελά ο τίτλος)… αγιοποίηση του Χαρδαλιά. Άλλωστε έκανε δεκάδες λάθη και γι’ αυτό ούτε δοξάστηκε, ούτε πέρασε στην Παναιτωλική ιστορία όπως θα επιθυμούσε προφανώς. Όμως σήμερα, μερικά 24ωρα πριν και μαθηματικά πανηγυρίσω για την μεγάλη αυτή στιγμή θα τον… ευχαριστήσω και πάλι.
Γιατί θα μπορώ με ψηλά το κεφάλι, όπως και οι χιλιάδες άλλοι Αγρινιώτες να λέω πως:
-ΔΕΝ με ανέβασε ο Κόκκαλης. ΔΕΝ με ανέβασε ο Βαρδινογιάννης. ΔΕΝ με ανέβασε ο Βίκτωρας με τον Θωμά. ΔΕΝ με ανέβασε ο Γκαγκάτσης. ΔΕΝ με ανέβασε ο Μαρινάκης.
-ΜΕ ανέβασε ο Κωστούλας. Με ανέβασε ο Καραμαλίκης. Με ανέβασε ο Θεοδωρίδης. Με ανέβασε ο Τεννές. Με ανέβασε ο Νταλακούρας. Με ανέβασε ο Μπελεβώνης. Με ανέβασε ο Μπαϊκάρα με τον Τζενάμο. ΜΕ ανέβασε η περηφάνια του κόσμου που δεν λύγισε στα δύσκολα. Που δεν ζήτησε από καμία διοίκηση να… τα χώσει. Που κόντρα στα στημένα τους έμεινε ζωντανός…
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ. ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΘΑΡΟΣ!
Πηγή: paneole