Χτες θυμήθηκα ότι κάναμε εκλογές εδώ στο Αγρίνιο με ένα καμένο αυτοκίνητο δημοσιογράφου και κανενός δεν ίδρωσε το αυτί. Από το δικό μας το σινάφι, από τις αρχές που έκαναν διεκπεραίωση, από όλους αυτούς που κάθε μέρα ανοίγουν το site του συγκεκριμένου και ενημερώνονται χωρίς να πληρώνουν κάτι, τουλάχιστον άμεσα. Για τους δημοσιογράφους ισχύουν τα γνωστά. Όσο δεν υπάρχει ένας όρκος σε έναν κώδικα δεοντολογίας, όπως παντού στον κόσμο και όσο συνδικαλισμός είναι οι πετσικαρισμένοι της ΕΣΗΕΑ που έχουν το νου τους να περιφρουρήσουν το δικό τους παράξενο πολίτευμα, προκοπή δεν θα υπάρξει. Ο κόσμος έχει κατασταλάξει. Ψηφίζει σε ποσοστό 10% Χρυσή Αυγή και οι δημοσιογράφοι φταίνε τις μονές μέρες που την προβάλουν και τις ζυγές που δεν την καλούν στο στούντιο να την αποδομήσουν. (Μήπως είναι τυχαίο που ο Φάρατζ στην Αγγλία έχει χρηματοδότη έναν πετσικαρισμένο Έλληνα;)
Είδαμε μετά το χτεσινό μπάσκετ «δημοσιογράφους» να αλαλάζουν στο άκουσμα μιας χουλιγκάνικης δήλωσης δύο πάμπλουτων προέδρων. Κάτι για την εθνική, κάτι κάπως επαναστατικό είπαν. Και σκέφτηκα ότι τελικά όλα καταλήγουν σε ένα πράγμα. Ακόμα και το δημοσιογραφικό πρόβλημα και εκείνο των χουλιγκάνων είναι στη βάση του οικονομικό. Ποια οικονομία παραδεχόμαστε. Διότι στρατοί από μπράβους και τσιράκια ΜΕΣΑ στα γήπεδα επιτυγχάνονται, ναι μέσα στον καπιταλισμό, αλλά ποιον καπιταλισμό; Εκείνον τον κρατικίστικο που δαιμονοποιεί τον εαυτό του για να κάνει δουλειές με το κράτος και που κάνει τον κόσμο να μην αποδέχεται ότι οι ομάδες είναι εταιρίες κάποιων και πρέπει οι «κάποιοι» να αναλάβουν να τις περιφρουρούν.
Εκείνον που λέει ότι «είναι ελληνική επικράτεια το γήπεδο(λες και το θέατρο είναι Σλοβάκικη) και μόνο η αστυνομία μπορεί να με ελέγξει». Ή μάλλον ούτε αυτή, ούτε ο Θεός ο ίδιος. Και για να λειτουργήσουν όλα σωστά έρχεται ο μεσάζων οπαδός που πουλάει και τα σεα και τα μεα του στα μικρά, που γίνεται προστάτης, έμπορος και οργανωτής…Υπάρχουν, βέβαια, κι άλλοι που είναι στην αντίπερα όχθη. Εκείνοι που δεν ανήκουν σε οπαδικούς στρατούς αλλά βρίσκουν έναν προνομιακό χώρο για να περάσουν τις κοινωνικές τους απόψεις και ίσως να συγκρουστούν με τις αρχές και τον ιδιοκτήτη. Και γι’ αυτούς η κρατικίστικη αντίληψη είναι ιδανική, επίσης. Δίνει τον τέλειο χώρο ύπαρξης και δράσης καθιστώντας το άθλημα ένα δημόσιο δρώμενο και όχι μια ψυχαγωγία με μπάλα.
Οπότε όλα είναι όπως πρέπει τακτοποιημένα. Διότι μη μου πει κανείς ότι έτσι δεν σκέφτεται οικονομικά και πολιτικά η συντριπτική πλειοψηφία ε; Και γι’ αυτό έχουμε και τα ανάλογα γήπεδα που μας αξίζουν. Διότι αυτό δα έλειπε να αφήσουμε να κάνουν κουμάντο στον αθλητισμό μας τα «ιδιωτικά συμφέροντα». Δεν χωράνε τέτοια στο ιδιότυπο πολίτευμα που έχει τούτη η χώρα. Είναι γνωστό ότι εδώ τα πολεμάμε τα ιδιωτικά συμφέροντα πολλά χρόνια τώρα και τους έχουμε κάνει τα μούτρα κρέας.
Γ.Σ.