Χριστίνα Θεοδωροπούλου
«Δεν θέλω να μιλάω για το παρελθόν, θέλω πάντα να κοιτάζω προς το μέλλον»
Η αγαπημένη Ελληνίδα ηθοποιός Χριστίνα Θεοδωροπούλου το τελευταίο διάστημα βρίσκεται στο Αγρίνιο. Υποδύεται τη «Σίρλεϊ Βαλεντάιν», την ηρωίδα στο ομώνυμο θεατρικό του Γουίλι Ράσελ που ζωντανεύει στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου, σε μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη.
Η Χριστίνα Θεοδωροπούλου αποδεικνύεται ιδανική για το ρόλο που πρώτη υποδύθηκε στην Ελλάδα η Αλίκη Βουγιουκλάκη (1989) και ακολούθησε η Μίρκα Παπακωνσταντίνου (2001).
Αδράξαμε την ευκαιρία της παρουσίας της Χριστίνας Θεοδωροπούλου στην πόλη .Την συνάντησαμε χαμογελαστή στο φουαγιέ του δημοτικού θεάτρου. Η ηθοποιός απάντησε απλά και ουσιαστικά στις ερωτήσεις ανάβοντας ένα τσιγάρο που στην ουσία δεν το κάπνισε, το κρατούσε για συντροφιά μέχρι που έσβησε…
Συνέντευξη στον Μάκη Γουβέλη
Πως ξεκινήσατε με το θέατρο;
Μάλλον το ήθελα από παιδί, αλλά ήταν άλλες εποχές και οι γονείς δεν ήθελαν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με το θέατρο. Έτσι έδωσα εξετάσεις, πέρασα στο Πανεπιστήμιο και μετά έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο. Πέρασα και ξεκίνησα με την Τέχνη. Οι γονείς μου δεν μπορούσαν τότε να μου πούνε κάτι…
Ακούμε συνεχώς για το ταλέντο των καλλιτεχνών. Εσείς πως αντιλαμβάνεται την έννοια του ταλέντου;
Είναι δύσκολο πράγμα να το προσδιορίσεις με λόγια. Κατ’ αρχάς λέμε για κάποιον ότι είναι ταλαντούχος, όταν έχει κάποιες ευκολίες να δημιουργεί στην Τέχνη. Ταλέντο όμως είναι η πολύ δουλειά, η λύσσα γι αυτό που κάνεις, η επιμονή να φτάσεις κάπου σε ένα καλό σημείο. Όλα αυτά μαζί οριοθετούν την έννοια του ταλέντου.
Πως διαλέγεται ένα ρόλο. Με το μέγεθος, με την δυσκολία του, με το ποιοτικό του βάθος;
Η επιλογή είναι σκέψη πολλών πραγμάτων. Δηλαδή το έργο, ο ρόλος, ο σκηνοθέτης, οι συνάδελφοι, η δουλειά που πρόκειται να γίνει, Πολλές φορές, επειδή μας ζητάει ένας σκηνοθέτης που θαυμάζουμε και πιστεύουμε ότι αυτή η δουλειά θα είναι ένας άλλος σταθμός στην καριέρα μας, Πολλές φορές διαλέγουμε και έναν ρόλο που δεν τον ονειρευόμαστε. Αυτό παίζει από δουλειά σε δουλειά. Η επιλογή είναι πολλά πράγματα μαζί που σκέπτεται ο ηθοποιός.
Ακούμε από πολλούς ότι στο θέατρο υπάρχει Υψηλή Τέχνη. Εσείς πως την αντιλαμβάνεστε. Πιστεύετε σε αυτήν;
Εγώ δεν πιστεύω σε υψηλή τέχνη, σε πλάγια, σε οριζόντια. Το θέατρο είναι μια τέχνη, είναι τεχνική για ανθρώπους σημαντικούς που δουλεύουνε σ’ αυτό, που κάνουνε τομές δίνουν προτάσεις και φυσικά γίνονται σημαντικά πράγματα και καινοτομίες σε κάθε ανέβασμα έργου. Αυτό όμως δεν είναι υψηλή τέχνη. Δεν δέχομαι αυτόν το διαχωρισμό.
Έχετε μεγάλη διαδρομή με μεγάλες επιτυχίες στο Θέατρο, αλλά και στην τηλεόραση. Υπάρχει κάποια παράσταση ή κάτι άλλο που το αναπολείτε με κάποια ευχαρίστηση και το ξεχωρίζεται στο μυαλό σας;
Υπάρχουν πολλά που θυμάμαι, όπως μια πολύ καλή συνεργασία με συναδέλφους, μια συνεργασία με κάποιον πολύ σημαντικό άνθρωπο που τώρα δεν υπάρχει, έναν ρόλο που για μένα ήταν σταθμός στην πορεία μου, ναι όλα αυτά υπάρχουν. Εγώ όμως προτιμώ να μην μιλάω για το παρελθόν, όπως πολλοί συνάδελφοί μου, δεν θέλω να μιλάω για το παρελθόν, το αποφεύγω θέλω πάντα να κοιτάζω προς το μέλλον, από εκεί και πέρα τι θα γίνει.
Υπάρχει κάποιος που σας βοήθησε στα πρώτα βήματά σας. Κάποιος μέντορας, κάποιος δάσκαλος σκηνοθέτης, συνάδελφος ενδεχομένως ;
Φυσικά και με βοήθησαν κάποιοι στην αρχή, και άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα μου, και μου εμπιστεύθηκαν μεγάλους ρόλους, που πάντα τους θυμάμαι με πολύ αγάπη. Ένας από αυτούς ήταν ο Γιώργος Λεμπέσης ο Θεατρικός επιχειρηματίας που πάντα θα τον θυμάμαι με αγάπη, γιατί δεν υπάρχει πια, και άλλοι άνθρωποι του θεάτρου και αυτούς τους σκέφτομαι. Δεν ξεχνάω ποτέ τους ανθρώπους που με βοήθησαν.
Έχετε κάνει σημαντικές σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό , υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι οι Δραματικές Σχολές δεν προσφέρουν τίποτα σε έναν ηθοποιό, αρκεί το ταλέντο. Και φέρνουν ως παράδειγμα παλιούς ηθοποιούς…
Δεν το πιστεύω σ’ αυτό. Σήμερα στην εποχή μας, αυτά ηχούν αγοραία. Τι θα πει μόνο ταλέντο. Ένας ηθοποιός πρέπει κατ’ αρχήν να γνωρίζει πράγματα, η τέχνη συνεχώς εξελίσσεται. Πλησιάζουμε τους ρόλους διαφορετικά απ’ ‘ότι μάθαμε στη σχολή. Για μένα , ένας ηθοποιός πρέπει γενικά να είναι ένας μορφωμένος άνθρωπος, οπωσδήποτε να έχει τελειώσει δραματική σχολή αλλά και να έχει μαθητεύσει και στο εξωτερικό, για να έχει μια σφαιρική αντίληψη του αντικειμένου του. Ακόμη πρέπει να είναι διαβασμένος και ποτέ να μην σταματάει να διαβάζει. Πιστεύω ότι οι σπουδές και μάλλον οι πολλές σπουδές είναι αναγκαίες και όχι μόνο στους ηθοποιούς, αλλά σε όλα τα επαγγέλματα.
Έχετε κάνει εξαιρετικές επιτυχίες και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Τι σας συγκινεί περισσότερο. Θα μπορούσατε να διαλέξετε ένα από τα δύο κάποτε;
Όχι δεν μπορώ να διαλέξω ένα από τα δύο, γιατί όταν θέλησα να γίνω ηθοποιός διάλεξα τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το θέατρο, αλλά φυσικά δεν υποτιμώ την τηλεόραση, δούλεψα σ’ αυτήν και θα δουλέψω πάλι, αλλά για έναν ηθοποιό είναι άλλη δουλειά. Είναι ειδικό πράγμα, είναι ψυχαγωγία και βέβαια την κάνουμε με όλο μας τον εαυτό, γιατί την βλέπει πολύς κόσμος Όμως στην τηλεόραση δεν γίνεται και δεν μπορεί να γίνει η δουλειά που γίνεται στο θέατρο.
Τελευταία πολλοί σημαντικοί ηθοποιοί, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κάνουν διαφημίσεις. Εσείς θα κάνατε διαφήμιση;
Βέβαια θα έκανα, αν μου το ζητάγανε. Τελευταία δε, που πολλές από αυτές είναι πάρα πολύ καλές. Οι πολύ καλοί ηθοποιοί στις διαφημίσεις, ανεβάζουν την ποιότητα και ασκούν μεγάλη επίδραση στον καταναλωτή. Δέστε την διαφήμιση του Τάκη του Σπυριδάκη (αγαπούλα κτλ.) και θα καταλάβετε τι εννοώ. Άλλωστε διαφήμιση έκανε ακόμη και ο Σερ Λόρενς Ολίβιε. Αυτό που πρέπει να κοιτάει ένας ηθοποιός, είναι κάνει κάτι ότι μπορεί καλύτερα. Ναι στη διαφήμιση, αλλά στην καλή διαφήμιση.
Πιστεύετε ότι τα ΔΗΠΕΘΕ βοηθάνε το θέατρο και πρέπει να βοηθηθούν από την πολιτεία;
Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που πολλά ΔΗΠΕΘΕ κινδυνεύουν να κλείσουν, γιατί η πολιτεία δεν βοηθάει. Η χρονική στιγμή όμως στη χώρα είναι μας οικονομικά δύσκολη. Αλλά δυστυχώς οι τέχνες αναπτύσσονται όταν υπάρχουν χρήματα. Σε περιόδους οικονομικής δυσκολίας η τέχνη δεν αναπτύσσεται.
Φυσικά η τέχνη γενικά, δεν θα εκλείψει βέβαια, αυτό δεν έγινε ούτε στην Κατοχή και θα λυπηθώ πάρα πολύ αν κάποια ΔΗΠΕΘΕ αναγκαστούν να βάλουν λουκέτο. Λυπάμαι γιατί τα ΔΗΠΕΘΕ είναι μεγάλη πολιτιστική τροφή για την επαρχία. Παρουσιάζουν εξαιρετικές παραστάσεις και βοηθάνε τους νέους ηθοποιούς να βρουν το δρόμο τους και να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, πλάι από επιτυχημένους ηθοποιούς, σκηνοθέτες και εξαιρετικά έργα. Έγινε τόσο καλή δουλειά στα ΔΗΠΕΘΕ που πιστεύω ότι η πολιτεία τελικά θα βοηθήσει να μην κλείσουν, τουλάχιστον τα πιο σημαντικά, παρά την οικονομική δυσκολία.
Υπάρχουν στην Αθήνα πάνω από εκατό θίασοι. Αυτό βοηθάει το θέατρο;
Κατ’ αρχήν θα έλεγε κανείς ότι βοηθάει, νέοι άνθρωποι, νέα παιδιά μαζεύονται και παρουσιάζουν κάτι δικό τους. Υπάρχει μια φρεσκάδα στις προτάσεις και αυτό πάντα βοηθάει. Από την άλλη βέβαια επειδή έρχονται δύσκολες μέρες δεν μπορεί , δεν γίνεται όλοι αυτοί οι θίασοι να ζήσουν. Θα ήταν καλό κάποιοι να συνενωθούν και να κάνουν κάτι όλοι μαζί. Από την άλλη μεριά όμως είναι και κάτι μικρές ομάδες που βγήκαν και κάνανε κάτι πολύ καλά πράγματα, τράβηξαν το κοινό και αν δεν υπήρχε αυτή η πολυφωνία, δεν θα τους είχαμε δει. Δεν θα είχαν ξεχωρίσει. Θέλω να πω ότι μέσα από τα πολλά βγαίνει και ένα διαμάντι και αυτό είναι το κέρδος.
Έχετε στο μυαλό σας κάποιο ρόλο που θα θέλατε να τον παίξετε;
Έχω στο μυαλό μου πολλούς ρόλους θα ήθελα να παίξω και αλλοίμονο αν δεν είχα γιατί θα είχα τελειώσει πια. Όχι ποτέ δεν λέω φτάνει. Έχω στο μυαλό μου πολλά πράγματα που θα ήθελα να κάνω. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η δουλειά, μου αρέσει αυτό το ταξίδι. Πολλές φορές έρχομαι στο θέατρο κουρασμένη από ολόκληρη τη μέρα, έχω άλλα προβλήματα, λέω ωχ πάω για παράσταση!! Αλλά όταν αρχίζει η παράσταση δεν σκέπτεσαι τίποτα από όλα αυτά, τίποτα από τα προβλήματά σου, είσαι σαν άλλος άνθρωπος. Όταν τελειώνει η παράσταση έχει φύγει τελείως η κούραση του πριν. Το θέατρο είναι σαν να παίρνεις ένα χάπι που σε στηρίζει. Λειτουργεί δηλαδή ψυχολογικά. Ένας ηθοποιός δεν παίζει με τίποτα άλλο παρά με τα νεύρα του, με το νευρικό του σύστημα…Οπότε αυτό είναι μία άσκηση καθημερινή που σίγουρα για τους ηθοποιούς είναι ένα καταπληκτικό πράγμα. Αυτό δε είναι και η διαφορά του θεάτρου από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Εκεί δεν υπάρχει νεύρο, δεν έχεις κοινό απέναντί σου.
Είναι η πρώτη συνεργασία σας με το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Πως ήταν η συνεργασία σας;
Ήταν εξαιρετική από κάθε άποψη. Πρώτα πρώτα, είχα κοντά μου τον Βασίλη Νικολαΐδη τον εξαιρετικό θεατράνθρωπο που με βοήθησε πολύ. Βρήκα εδώ ένα εξαιρετικά οργανωμένο θέατρο, με άξιους συνεργάτες. Μου άρεσε πολύ και ο θεατρικός χώρος που βοηθάει σημαντικά τον ηθοποιό. Γνώρισα και τον Δήμαρχο, που είναι και πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ που αγαπάει το θέατρο και κάνει τεράστιες προσπάθειες να μην κλείσει το ΔΗΠΕΘΕ. Ένα στολίδι της πόλης και της περιοχής.
Ποιες εντυπώσεις σας αφήνει στις παραστάσεις το θεατρικό κοινό του Αγρινίου;
Τις καλύτερες των εντυπώσεων, τόσο με την προσέλευσή του, όσο και για τις αντιδράσεις του στα διάφορα σημεία του έργου. Είναι ένα θεατρικά εκπαιδευμένο κοινό, που ξέρει να παρακολουθεί και να τιμάει κάθε καλή παράσταση. Το ευχαριστώ από την καρδιά μου και ελπίζω να ξανασυναντηθούμε και στο μέλλον…