Περί επαρχιακού Τύπου
Όλοι έχουν δικαιολογημένες απαιτήσεις από τον Τύπο της περιοχής τους. Ποιες είναι οι βάσεις στις οποίες αυτός πατάει όμως;
Όποιος διάβασε τον τίτλο και περιμένει κάποιο άρθρο για την χαμένη τιμή του επαρχιακού Τύπου ή κάποιο απολογητικό υπόμνημα που να αποκρούει τις επιθέσεις που δέχεται γενικότερα ο Τύπος της χώρας μας μάλλον θα απογοητευθεί.
Μπορεί ο Τύπος-επαρχιακός και αθηνοκεντρικός-να δέχεται βέλη ακόμη και για τον ρόλο του στην κατάρρευση της χώρας, όμως ποιος κλάδος δεν δέχεται (και ποια ιδεολογία επίσης) από την στιγμή που είναι θολοί ακόμη και οι λόγοι που οδήγησαν σε παντελή ρήξη του κοινωνικού ιστού;
Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο και δεν μπορεί να προκαλέσει αντικείμενο συζήτησης το αν μια πολιτική παράταξη ή ένας σχηματισμός σε μια πόλη σαν το Αγρίνιο έχει παράπονα από τον τρόπο που καλύπτεται η δράση και οι πρωτοβουλίες του. Ο Αγρινιώτικος Τύπος έχει κακομάθει τόσο πολύ ΟΛΕΣ τι πλευρές που δέχεται να δημοσιεύει δελτία Τύπου που καλούν τον αναγνώστη να μην ενημερώνεται από τις τοπικές…γραφίδες αλλά να ενημερώνεται από ένα μέσον που υποδεικνύει το ίδιο το δελτίο Τύπου! Προϋπόθεση μάλιστα για να μεταδοθεί αυτούσια η είδηση είναι να μπει αυτούσιο και το δελτίο! Κακιά συνήθεια δυστυχώς που προέρχεται από την πιο κακιά συνήθεια εκδοτών και δημοσιογράφων στην πόλη να προσπαθούν με δελτία να γεμίσουν χώρους στα έντυπα αλλά και σε site και σε μπλογκ…
Η αιτία
Όλα ξεκινούν από τη οικονομία όπως λέει κι ο Κάρολος κι ας δούμε σε ποια ακριβώς μοίρα είναι ο τοπικός Τύπος που εύκολα απαξιώνεται και εγκαλείται από δικαίους και αδίκους. Έντυπα που δεν έχουν υπαλλήλους και υποχρεώσεις και ολίγα που έχουν. Έντυπα που δεν βγαίνουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Και δημοσιογράφοι που είτε κάνουν τρία τέσσερα διαφορετικά πράγματα για να συγκεντρωθεί ένας αξιοπρεπής μισθός, ή είναι δημοσιογράφοι εκδότες, ή είναι δημοσιογράφοι και κάνουν και άλλη δουλειά ή είναι δημοσιογράφοι και κάνουν μια δουλειά από το πρωί ως το βράδυ… Παράλληλα μια αγορά που δεν έχει τα φόντα, πια, να στηρίξει τον τοπικό Τύπο και έκανε ότι μπορούσε όταν υπήρχε η δυνατότητα. Πολλοί τίτλοι, πάνω από μια δεκάδα εβδομαδιαίες εφημερίδες και τώρα πάρα πολλά ηλεκτρονικά μέσα. Αποτέλεσμα; Ο κατακερματισμός της αγοράς και οι όλο και μικρότερες αμοιβές.
Θέλετε να πούμε και μια κακή αντίληψη για την κρατική διαφήμιση, τις διακηρύξεις, τις εκτυπωτικές δουλειές; Να το πούμε. Μόνο που μιλάμε για ένα κοινό που ουδέποτε στήριξε τον τοπικό Τύπο στο περίπτερο και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ζητά ανταποδοτικά τις εφημερίδες που έχουν τα Χανιά, η Ρόδος, τα Τρίκαλα, η Πάτρα. Κι όμως σε αυτές τις πόλεις πολύ παλιά έντυπα που έπαιξαν το χαρτί της ενημέρωσης και της στελέχωσης με πολλούς δημοσιογράφους, είναι προ του κλεισίματος. Στην περιοχή μας μπορεί τα έσοδα όλων των ανθρώπων του Τύπου να έχουν μειωθεί αλλά βρισκόμαστε περίπου στο «τι είχαμε τι χάσαμε».
Θυμηθείτε ότι μια ελαφρά στελέχωση που παρατηρήθηκε τα τελευταία χρόνια ήταν καθαρά συγκυριακή γιατί απλά τα περισσότερα ΜΜΕ ότι κι αν κάνουν δεν μπορούν να πληρώσουν προσωπικό.
Το τέλειο παράδειγμα
Ένα εξαιρετικό παράδειγμα: Στις 11 Φεβρουαρίου συγκεντρώθηκε η Ένωση των Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου στην ειδική επιτροπή στη Γενική Γραματεία Τύπου. Παρών ήταν ο Γ.Γ. Ενημέρωσης κ. Γιώργος Πετρουλάκης. Αντικείμενο διαβούλευσης εδώ και καιρό είναι η αλλαγή του τερατουργήματος Ρουσόπουλου όπως συνήθως τον αποκαλούν οι ιδιοκτήτες επαρχιακού Τύπου. Συνοπτικά ο νόμος 3548/07 είχε κάποια σημεία αιχμής που ειδικά για τις εβδομαδιαίες εφημερίδες(αλλά και τις ημερήσιες) ήταν αξεπέραστα. Προϋποθέσεις όπως η κυκλοφορία σε φύλλα, ο αριθμός φύλλων για να αποδοθεί το ΦΠΑ, ο δημοσιογράφος που απαιτούνταν υποχρεωτικά σε κάθε εφημερίδα και το ποινικό μητρώο ήταν όλα αιτίες πολέμου. Σπουδαιότερο ζήτημα η «λίστα» που θα περιέχει αποκλειστικά όσους θα δικαιούνται, πια, κρατική διαφήμιση και όποια άλλη παροχή απομείνει αλλά και η ανάσχεση του νομοσχεδίου να ανεβάζουν μόνο στο ίντερνετ οι εταιρίες τους ισολογισμούς τους κάτι που έχει υποσχεθεί στις επιχειρήσεις το υπουργείο Ανταγωνιστικότητας. Ας μην κουράσουμε κανένα με το τι πρότειναν οι εφημερίδες για τα άλλα κριτήρια. Θέλετε να μάθετε τι πρότειναν για το προσωπικό; Ορίστε:«Κατάργηση της υποχρεωτικής απασχόλησης δημοσιογράφου όταν ο ιδιοκτήτης ή ο εκδότης της εφημερίδας τους είναι ο ίδιος δημοσιογράφος. Να έχει το δικαίωμα ο εκδότης, αν το επιθυμεί, να χρησιμοποιεί δημοσιογράφο με Δ.Π.Υ. όσες ημέρες της εβδομάδας είναι αυτός απαραίτητος (κι αυτό γιατί οι περισσότερες εβδομαδιαίες εφημερίδες αδυνατούν να απασχολούν δημοσιογράφο με πλήρη απασχόληση, ενώ και ο όγκος δημοσιογραφικής εργασίας στις εβδομαδιαίες εφημερίδες δεν είναι τέτοιος που να δικαιολογεί μια τέτοιας μορφής απασχόληση).Σε περίπτωση πρόσληψης ασφάλισης δημοσιογράφου να γίνεται αποδεκτός ο οποιοσδήποτε δημόσιος ασφαλιστικός οργανισμός (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, ΕΤΑΠ-ΜΜΕ κλπ). Από την έναρξη της ισχύος του νέου Νόμου και ύστερα, να βεβαιώνει η Ένωση για το μη ασυμβίβαστο του εκδότη της εφημερίδας ως προς το δημοσιογραφικό – εκδοτικό επάγγελμα και αυτό γιατί στο χώρο του επαρχιακού τύπου υπάρχουν εκδότες εφημερίδων, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοσιογραφία, δημιουργώντας έτσι εύλογα ερωτήματα για το ρόλο της εφημερίδας ως ενδεχόμενο εργαλείο εντεταλμένης ενημέρωσης.
Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο… Απλά δεν βγαίνουν οι άνθρωποι και προτείνουν αυτά. Οι δημοσιογράφοι τι προτείνουν; Όσοι θέλουν να μπουν στο χώρο αλλά δεν είναι από αυτόν; Οι βουλευτές; Οι δήμαρχοι και γενικά οι «αυτοδιοικητικοί;
Το αποτέλεσμα
Πιθανώς σε κάποιους η κάλυψη των γεγονότων που συμβαίνουν να μην είναι ικανοποιητική. Πιθανώς θα ήθελαν π.χ. έναν δημοσιογράφο που θα καθήσει στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης από τις 6 έως τις 2 αν χρειαστεί. Πιθανώς και να υπάρχει κάποιος αλλά το κάνει από μεράκι. Γιατί από επαγγελματισμό δεν το κάνει καθώς για όποιο μέσο κι αν καλύπτει το ζήτημα δεν είναι ακριβώς επαγγελματίας με την αμοιβή που συνήθως έχει. Όπως από μεράκι γράφονται και τα αθλητικά στις εφημερίδες. Από ανθρώπους που τους αρέσει να ασχολούνται. Και που δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις επαγγελματίες. Ακόμη όμως και όσοι μάθαν εμπειρικά τη δουλειά ή και όσοι αναγκαστικά την κάνουν αξίζουν το σεβασμό και όχι τη δημόσια διαπόμπευση. Ασφαλώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις όπως σε όλα τα επαγγέλματα αλλά το να τσουβαλιάζεις δικαίους και αδίκους είναι σαν να χτυπάς τον αγγελιοφόρο για τα κακά μαντάτα.
Πολύ, δε, περισσότερο όταν με διαπροσωπικές σχέσεις σε μια μικρή κοινωνία λύνονται όλα τα προβλήματα. Εκτός κι αν υπάρχει κάποια ιδέα που δεν έχει αντιληφθεί ο χώρος για το πώς θα κάνουν όλοι καλύτερα τη δουλειά τους. Αλλά ποιος χώρος ακριβώς που οι άνθρωποι των ΜΜΕ τα τελευταία 8 χρόνια δεν έχουν βρεθεί ΠΟΤΕ όλοι μαζί να συζητήσουν τα θέματα του κλάδου τους;
Όποιος ρωτήσει για τον Τοπικό Τύπο τους κατάλληλους ανθρώπους και τον αγοράσει ή τον διαβάσει ηλεκτρονικά πάνω από 3 μήνες γνωρίζει όλα τα παραπάνω. Μην ξεχνάμε ότι ο πολιτικός αγώνας στις πρόσφατες εκλογές διεξήχθη μέσω των μπλογκ και αυτό λέει πάρα πολλά…