Τελικά όλα είναι θέμα προσέγγισης και προσωπικής βούλησης. Αναφέρομαι φυσικά στα γεγονότα των τελευταίων ημερών από τη στιγμή που ένα παιδί, ο 15χρονος Αλέξης έπεσε νεκρός στα Εξάρχεια από σφαίρα αστυνομικού.
Δε θα μπω στη συζήτηση που έχουν ανοίξει ορισμένοι για το τι γύρευε ο μικρός στα Εξάρχεια, θα πω μόνο τούτο: δε γίνεται να ποινικοποιήσουμε τον καφέ στα Εξάρχεια ή τη βόλτα στην περιοχή.
Θα πω κάτι μόνο που είδα με τα μάτια μου και έχει να κάνει με τη στάση της Αστυνομίας. Πήγα λοιπόν τη Δευτέρα 15-12 να καλύψω πορεία των μαθητών των σχολείων της Καλλιθέας προς το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Όταν έφτασαν λοιπόν οι μαθητές στο τμήμα της Καλλιθέας άρχισαν, με την οργή που νιώθουν αυτές τις μέρες, να πετούν προς τους αστυνομικούς που είχαν παραταχθεί στο δρόμο μπροστά από το τμήμα νεράτζια και λιγότερες πέτρες. Οι αστυνομικοί ακούνητοι, σε δύο περιπτώσεις μόνο έριξαν δύο χειροβομβίδες κρότου λάμψης. Σιγά σιγά η κατάσταση ηρέμησε και κάποια στιγμή πλησιάζοντας προς τους αστυνομικούς έμαθα γιατί εκτονώθηκε η κατάσταση χωρίς χημικά προς τα παιδιά. Ο διοικητής λοιπόν του αστυνομικού τμήματος Καλλιθέας κατέβηκε στο δρόμο με πολιτικά και άρχισε διάλογο με τους ίδιους μαθητές που πετούσαν νεράτζια και πέτρες . Και κατέληξαν όλοι, μαθητές και αστυνομικοί να έχουν κάνει πηγαδάκια και να μιλάνε ήρεμα και πολιτισμένα. Πλησίασα λοιπόν το διοικητή και του έδωσα συγχαρητήρια για τον τρόπο που χειρίστηκε το θέμα. Μου απάντησε ότι δεν μπορούσε να δώσει εντολή στους αστυνομικούς του να επέμβουν και να διαλύσουν τα παιδιά με χημικά, γιατί ο ίδιος είναι πατέρας τριών παιδιών.
Μακάρι την ίδια στάση να κρατούσαν και άλλοι συνάδελφοί σας , του είπα, θα γλιτώναμε πολλά αυτές τις ημέρες.
Θα πει κανείς βέβαια ότι δεν είχαν όλοι οι αστυνομικοί απέναντί τους μαθητές, αλλά και σε όσες περιπτώσεις ήταν όντως μαθητές απέναντι από ΜΑΤ και Ζητάδες αντιμετωπίστηκαν σαν « γνωστοί –άγνωστοι». Και αυτό επίσης το είδα με τα μάτια μου τόσες μέρες που βρέθηκα στην καρδιά των διαμαρτυριών, των συγκεντρώσεων και των πορειών.