« …Κι είταν Παρασκευή Μεγάλη 14 Απρίλη
και κεί που η Γης ανάβρυζε
κρινάκια, παπαρούνες, χαμομήλια
για το Πάσχα
σκάφτηκαν τάφοι κι στους τάφους
δε χωρούσαν ιο λεβέντες
και μες στα σπλάχνα δε χωρούσε τόσος πόνος.
(……………………………………………….)
Και νάτοι ολόμπροστα,
να ο Χρήστος, να κι ο Αβραάμ νάτος κι ο Πάνος
(………………………………………………..)
Νάτοι οι 120 Αγρινιώτες
μπρός στη Μάντρα της Αγιά Τριάδας
(………………………………………………..)
Εκεί που η Λευτέρια ανατέλλεται
από το αίμα μας. Θάνατος δεν υπάρχει…»
και κεί που η Γης ανάβρυζε
κρινάκια, παπαρούνες, χαμομήλια
για το Πάσχα
σκάφτηκαν τάφοι κι στους τάφους
δε χωρούσαν ιο λεβέντες
και μες στα σπλάχνα δε χωρούσε τόσος πόνος.
(……………………………………………….)
Και νάτοι ολόμπροστα,
να ο Χρήστος, να κι ο Αβραάμ νάτος κι ο Πάνος
(………………………………………………..)
Νάτοι οι 120 Αγρινιώτες
μπρός στη Μάντρα της Αγιά Τριάδας
(………………………………………………..)
Εκεί που η Λευτέρια ανατέλλεται
από το αίμα μας. Θάνατος δεν υπάρχει…»
(Στίχοι από το ποίημα «Αναστάσιμο Μνημόσυνο» του Γιάννη Ρίτσου)