Το σύνηθες κρέμασμα από τα βαγόνια που έφερε τον ακρωτηριασμό
Γενάρης 1899: Το τρένο στο Αγρίνιο είχε ήδη έλθει. Ο κόσμος το θαύμαζε και περηφανεύονταν για αυτό. Ήταν το καμάρι της πόλης. Ο σιδηρόδρομος ήταν εφάμιλλο έργο της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου.
Πολύ αντιμετώπιζαν άτσαλα το νέο αυτό μεταφορικό μέσο. Συνηθισμένοι από όνους και άλογα πηδούσαν στα βαγόνια του τρένου ή γαντζώνονταν από αυτά για να ταξιδέψουν.
Ένας 17χρονος που δούλευε γκαρσόνι μάλιστα σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης ανέβηκε στο βαγόνι, έχασε την ισορροπία του και οι τροχοί του τρένου “απέκοψαν εντελώς τον δεξιό του πόδα”, όπως γράφει σε δημοσίευμα της εποχής η εφημερίδα “Ηχώ του Αγρινίου”. Μάλιστα η εφημερίδα αναφέρει ότι τα γκαρσόνια των ξενοδοχείων το έκαναν συστηματικά αυτό, προφανώς για να πάνε στο σπίτι τους γρήγορα να ξεκουραστούν.
Τον άτυχο νέο τον έστειλαν πάλι με τρένο βέβαια στο νοσοκομείο Μεσολογγίου, μιας που στο Αγρίνιο τότε δεν υπήρχε.
Δυστυχώς τότε η ασφάλεια στους σιδηροδρομικούς σταθμούς ήταν ανεπαρκής. Δεν υπήρχε αστυνομία και τα ατυχήματα τέτοιου είδους ήταν ένα συχνό φαινόμενο.
Το περιστατικό με τον 17χρονο ήταν χαρακτηριστικό των σιδηροδρομικών ατυχημάτων που συνέβαιναν εκείνη την εποχή και σε άλλα σημεία της σιδηροδρομικής γραμμής.