Του Λίνου Υφαντή,
Αρχές Απριλίου 1967: Η ανησυχία για την μη ομαλή πολιτική κατάσταση της χώρας υπήρχε διάχυτη. Οι κυβερνήσεις άλλαζαν, το “παλάτι” παρενέβαινε και πολιτική αστάθεια υπήρχε, όχι με τα σημερινά χαρακτηριστικά.
Ο πολιτικός κόσμος σε στελεχιακό επίπεδο δεν ήταν ανυποψίαστος και ανησυχούσε για τυχόν εξελίξεις, που τότε δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν ακριβώς ποιες θα είναι. Αυτό αποτυπώθηκε σε πρωτοβουλίες Δήμων της χώρας, όπως του Αθηναίων να βγάζουν ψηφίσματα για την “ομαλοποίηση” της πολιτικής κατάστασης της χώρας.
Από την άλλη η κρατική μηχανή είχε απαγορεύσει ενέργειες που θα επέφεραν “έξαψη” των πολιτικών παθών. Σε αυτή την κατεύθυνση είχε ενεργήσει και η τότε Νομαρχία Αιτωλοακαρνανίας. Ο θεσμός των Νομαρχιών τότε ελέγχονταν από την εκάστοτε κεντρική κυβέρνηση.
Το θέμα ψηφίσματος ανησυχίας για τις εξελίξεις είχε έρθει και στο τότε δημοτικό συμβούλιο Αγρινίου. Στην πραγματικότητα το Δημοτικό Συμβούλιο μοιράστηκε στα δύο, καθώς υπήρχε η μερίδα των Δημοτικών Συμβούλων που δεν έκρινε σωστό την έκδοση ψηφισμάτων με οποιοδήποτε “πολιτικό” περιεχόμενο και ουσιαστικά συμπαρατάσσονταν με τη Νομαρχία. Από την άλλη υπήρχαν οι δημοτικοί σύμβουλοι που επέμεναν για βγει ψήφισμα για τις εξελίξεις, αντιτείνονται ότι είναι ‘πανεθνικόν” αίτημα και όχι “πολιτικό”.
Και επειδή ο Δήμος Αθηναίων κλήθηκε σε απολογία από την τότε Νομαρχία Αττικής , προτάθηκε να βγει και ψήφισμα συμπαράστασης σε αυτό. Ύστερα λοιπόν από αντεγκλήσεις, το ψήφισμα τέθηκε σε ψηφοφορία. Για μόλις μία ψήφο ( 7 όχι, 6 υπέρ), το ψήφισμα για την ανησυχία της πολιτικής κατάστασης της χώρας δεν πέρασε. Το Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου ήταν μοιρασμένο στα δύο.
Λίγες μέρες αργότερα η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαίωσε την διάχυτη ανησυχία με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Εκείνο όμως που μένει είναι ότι ακόμα και οι τοπικές κοινωνίες είχαν διαισθανθεί ως ένα βαθμό ότι κάτι θα συμβεί. Όπερ και εγένετο…