Με επιτυχία συνεχίζεται το έργο η « Ελένη» του Ευριπίδη με 50 παραστάσεις σ’όλη την Ελλάδα
Με ιδιαίτερη επιτυχία παίζεται η παράσταση του έργου του Ευριπίδη «Ελένη» σ΄ ολόκληρη την χώρα. Ως γνωστό η «Ελένη» συμπαραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου με την Πέμη Ζούνη και τον Αντώνη Καφετζόπουλο στους δύο κύριους ρόλους, ξεκίνησε από την Καλαμάτα όπου δόθηκαν δύο παραστάσεις (και μία που θα δοθεί τον Σεπτέμβριο) συνέχισε με δύο παραστάσεις στο Αγρίνιο, δύο στην Πάτρα και μετά παίχτηκε στο Ηρώδειο, γιατί είναι μία από τις παραστάσεις που εντάχθηκαν στις δραστηριότητες του Φεστιβάλ Αθηνών.
Έτσι το Αγρίνιο μετά από δύο παρουσίες στην Επίδαυρο τα τελευταία χρόνια, εμφανίζεται και στο σπουδαίο Ρωμαϊκό Ωδείο της Αθήνας. Οι κριτικές είναι μέχρι στιγμής ενθουσιώδεις (επισυνάπτονται παρακάτω) από το Ηρώδειο και μετά ξεκίνησε μία μεγάλη περιοδεία που θα καλύψει όλη την Ελλάδα από την Θράκη ως τη Σπάρτη και από τις Οινιάδες και το Άργος ως τη Θεσσαλονίκη.
Θα δοθούν συνολικά περί της πενήντα παραστάσεις σε ολόκληρη την επικράτεια και έτσι το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου θα ταξιδέψει σ΄ όλη την Ελλάδα, υπογραμμίζοντας τη σπουδαιότητα ενός Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου.
Από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Αγρινίου
ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ‘ΕΛΕΝΗ’ TOY ΕΥΡΙΠΙΔΗ,
από τη Μεσόφωνο-Μαέστρο Φωτεινή Σαμαρά.
Θα ξεκινήσω μεταφέροντας την ‘κρίση’ μιας 15χρονης μαθήτριας, προς την πρωταγωνίστρια, αμέσως μετά την παράσταση: “εάν αυτά τα έργα, που τα κάνουμε στο σχολείο, τα βλέπαμε πρώτα στο θέατρο από εσάς, θα ερωτευόμασταν όλοι τους αρχαίους τραγικούς και τα Αρχαία θα ήταν το καλύτερό μας μάθημα…”
{Η αγνή-αυθόρμητη ματιά μιας έφηβης, θεωρώ πως είναι η σωστότερη κριτική}.
Παρακολούθησα την παράσταση στην Πάτρα, την Πέμπτη 11/7 και την Παρασκευή 12/7.
Έχουμε να κάνουμε με μια παραγωγή που εκπέμπει θεατρικό ΗΘΟΣ και ΣΕΒΑΣΜΟ στο κείμενο του Ευριπίδη. Αψεγάδιαστη και σφιχτοδουλεμένη, ‘κράτησε’ το ακροατήριο, από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή, σε μια γοητευτική εγρήγορση.
– Η σκηνοθεσία: εμπνευσμένη! Μια ακόμα πιστοποίηση της υψηλής αξίας του κ. Νικολαΐδη.
– Η σκηνογραφία υπέροχη (ιδιαιτέρως πετυχημένη η απόδοση του Νείλου). Την τόνισαν πολύ σωστά οι φωτισμοί.
– Τα κοστούμια εξαιρετικά, βοήθησαν στον τονισμό της διαχρονικότητας των νοημάτων του έργου. Εντελώς ξεχωριστό το πρώτο φόρεμα της Ελένης, αυτό της Θεονόης, αλλά και η αμφίεση των Διοσκουρων.
– Η μουσική, στα μεγάλα ατού της παράστασης. Ο συνθέτης κ. Ξανθούλης κερδίζει το κοινό και διεγείρει τις αισθήσεις, ειδικά με τα σπουδαία χορικά του.
– Ο χορός εξαιρετικός. Μια ομάδα υπέροχων κοριτσιών, που ‘έδεναν’ τις σκηνές με ανάλαφρη κινητικότητα και σωστό τραγούδισμα.
– Οι ηθοποιοί, τέλος, ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του έργου. Όλοι ταλαντούχοι. Μη θέλοντας να αδικήσω κανέναν, θα πω γενικά πως η επιλογή -όλων- ήταν σοφή και το αποτέλεσμα άξιο ενός τόσο μεγάλου έργου. Κατάφεραν να κρατήσουν μια αξιοθαύμαστη ισορροπία στις δύσκολες μεταβάσεις των σκηνών, από την τραγωδία στην κωμωδία.
Θα αναφερθώ μόνο, ειδικά, στην πρωταγωνίστρια. Θεωρώ πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει σοφότερη επιλογή. Η Πέμη Ζούνη ενσαρκώνει την (κατά τον Ευριπίδη) τραγική Ελένη με τέτοια επιτυχία, ώστε πραγματικά ‘βλέπεις και νοιώθεις’ τη θρυλική ηρωίδα… Η αιθέρινη σιλουέτα, η γοητευτική φωνή και η υψηλού επιπέδου υποκριτική της ηθοποιού, έχτισαν μια μαγική Ελένη.
Πιστεύω πως η συγκεκριμένη παράσταση πρέπει να ‘αγκαλιαστεί’ σε κάθε στάση του ταξιδιού της στην Ελλάδα, από θεατρόφιλους και μη, ως υποχρέωση όλων μας να στηρίζουμε και να τιμούμε τις συνεπείς και άξιες παραγωγές τέχνης. Ειδικά στις μέρες μας, που ο Πολιτισμός πολεμιέται άγρια και που οι σπουδαίες προσπάθειες σπανίζουν…. Αλλά και γιατί η παρακολούθηση τόσο καλοπαιγμένων-εκλεκτών έργων είναι ουσιαστική ΠΑΙΔΕΙΑ…
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Θέατρο | Είδα…
Ισορροπημένο αποτέλεσμα, κινήθηκε μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, με τον Μενέλαο του Αντώνη Καφετζόπουλου να «κλέβει» την παράσταση.
Με ένα κερδισμένο στοίχημα έμοιαζε το βράδυ της Δευτέρας την ώρα της υπόκλισης, στο σχεδόν γεμάτο Ηρώδειο, η παράσταση της «Ελένης» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη. Η ισορροπία έμοιαζε να έχει επιτευχθεί και το αποτέλεσμα να αφήνει ευχαριστημένους τους θεατές. Το ιδιαίτερο έργο του Ευριπίδη, που είναι μοιρασμένο ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία, υπηρετήθηκε με το σωστό μέτρο και στα δύο του είδη και κατάφερε να χαρίσει ένα ανάλαφρο και λυτρωτικό αποτέλεσμα, χάρη και στο ευτυχές του τέλος.
Το σκηνικό, απόλυτα ταιριαστό με το Ρωμαϊκό Ωδείο, ήταν λιτό. Μια μικρή λιμνούλα περιμετρικά σηματοδοτεί τον ποταμό Νείλο μιας και βρισκόμαστε στην Αίγυπτο. Ενώ, στο κέντρο της σκηνής, είναι τοποθετημένος ο τάφος του Βασιλιά στον οποίο καταφεύγει συχνά ως ικέτιδα η Ελένη. Τα κοστούμια, αν και δεν ήταν μεταξύ τους αρμονικά, ήταν ωστόσο ταιριαστά σε μια τέτοιου είδους παράσταση.
Η ερμηνεία της Πέμης Ζούνη ως Ελένη ήταν βεβαίως τεχνικά αρτιότατη, χωρίς ωστόσο να δείχνει προθυμία να ξεφύγει από τις ερμηνευτικές «ευκολίες» που έχει χτίσει με τα χρόνια. Την έκπληξη έκανε ο Μενέλαος του Αντώνη Καφετζόπουλου ο οποίος εμφανίστηκε ως άνθρωπος των σπηλαίων και έδωσε μια σπάνια ερμηνεία που τη χαρακτήριζε ένα ραφιναρισμένο χιούμορ το οποίο δεν εκβίαζε το γέλιο του κοινού. Παρόλο που το κατέκτησε απλόχερα.
Βεβαίως η πρόσληψη αυτού του ευριπίδειου έργου μέχρι σήμερα θα ήταν τελείως διαφορετική αν ο Σεφέρης δεν είχε γράψει το περίφημο ομώνυμο ποίημά του. Η παράσταση του Βασίλη Νικολαΐδη δεν θα μπορούσε να το αγνοήσει. Με τους στίχους του που υπογραμμίζουν άλλωστε και το βασικό του μήνυμα, τη ματαιότητα των πολέμων, έκλεισε η παράσταση: «τόσος πόνος τόση ζωή/ πήγαν στην άβυσσο/ για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη».
Πηγή: http://tospirto.net/theater/ive_seen/13725