Το Δημοτικό Συμβούλιο Αγρινίου κατά τη συνεδρίασή του, στις 7/3/2016 , με απόφασή του καθιέρωσε «Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και Παιδείας» την 20η Μαΐου, με στόχο την ευαισθητοποίηση των τοπικών κοινωνιών στην προβολή και τη διάδοση της πολιτιστικής ταυτότητας.
Προχώρησε δε, στην έκδοση του παρακάτω ψηφίσματος :
Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α
Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου μας, με απόφασή του στηρίζει και συμμετέχει στην πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας (ΟΕΚΑΙ) και της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας, για την καθιέρωση
«Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας και Παιδείας»
με προτεινόμενη ημερομηνία την 20ή Μαΐου.
Πρόκειται για μια κορυφαία πρωτοβουλία που αναδεικνύει την ανεκτίμητη προσφορά του Ελληνισμού στον Παγκόσμιο Πολιτισμό και στοχεύει στην προβολή της Ελληνικής Γλώσσας και Παιδείας και την ανάδειξη της ιστορικής της παρουσίας.
Η ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός, συνιστούν την ουσία του Ελληνισμού, των αρχών, των κανόνων, των αξιών και των ιδανικών του. Είναι η πολύτιμη παρακαταθήκη των προγόνων μας, με αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια.
Αποτελεί καθήκον για όλους μας, να ενισχύσουμε την προσπάθεια αυτή, και να γίνουμε «συνοδοιπόροι» σε αυτό το «ταξίδι» για την καθιέρωση της «Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας και Παιδείας».
1 Σχόλιο
Οδυσσέα Ελύτη, «Λόγος στην Ακαδημία της Στοκχόλμης» (αποσπάσματα)
Κύριοι Ακαδημαϊκοί, Κυρίες και Κύριοι,
Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικοπνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. —χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρισμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.
Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν’ αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος είκοσι πέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μη γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Nα τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση.