Από μικρός ονειρεύτηκα μία Αιτωλία περήφανη, αντάξια αυτών που την πότισαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους και τη δόξασαν, από τα χρόνια του Ομήρου μέχρι τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και ως τη σύγχρονη εποχή. Μια Αιτωλοακαρνανία με Πανεπιστήμιο, με συνεδριακά κέντρα, με μουσεία, με έργα τέχνης, φωτεινό μετέωρο των παιδιών όλης της Ελλάδας. Και μάτωνε κάθε φορά η καρδιά μου επειδή η πολιτική των πολιτικών άλλα αποφάσιζε, αφήνοντας μόνιμα στο περιθώριο το μεγαλύτερο νομό της χώρας. Το νομό που έχει ευλογήσει με τη σφραγίδα του το χέρι του Θεού: ορεινοί όγκοι με όλο τους τον πλούτο, κάμποι και υδροβιότοποι ζηλευτοί, τρία ποτάμια (Αχελώος – Εύηνος – Μέγδοβας) και εφτά λίμνες (Τριχωνίδα – Λυσιμαχία – Οζερός – Αμβρακία – Κρεμαστά – Καστράκι – Γέφυρα Αχελώου), τριακόσια χιλιόμετρα θαλάσσιες ακτές, εξήντα περιτειχισμένες αρχαίες πόλεις, τριακόσια περίπου βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία, δεκάδες παραδοσιακοί οικισμοί, εκατοντάδες αρχοντικά στη Ναύπακτο, στο Μεσολόγγι, στο Αιτωλικό, στον Αστακό, στη Βόνιτσα, στο Αγρίνιο… Τέχνες και καλλιτέχνες δόξασαν τον τόπο…
Η ευθύνη των νεοελλήνων είναι τεράστια. Ούτε ένα οργανωμένο συνεδριακό κέντρο, κανένα ξενοδοχείο που να καλύπτει ανάγκες σύγχρονων πολυπρόσωπων συνεδρίων, το αεροδρόμιο του Αγρινίου παραμένει κλειστό, τα λιμάνια δεν εκσυγχρονίστηκαν, καμιά «μαρίνα» σε καμιά θάλασσα δεν έγινε, το Πλατυγιάλι υπολειτουργεί, οι δρόμοι είναι του 1950, επιτέλους ποιος οδηγεί στην ερήμωση και τον μαρασμό αυτό τον τόπο; Το Αγρίνιο η όγδοη σε πληθυσμό πόλη της Ελλάδας, με τους 100 χιλιάδες κατοίκους, δεν είναι τίποτε, δεν έχει τίποτε, ούτε καν ταυτότητα, η πόλη δηλ. του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου, του Χρήστου Καπράλου, των Παπαστραταίων, των μεγάλων πολιτικών, των λογίων και των καλλιτεχνών, των επιχειρηματιών, των καπνεργατών και της αγροτιάς.
Κάθε φορά που φύτρωνε ένα Πανεπιστήμιο σε άλλο χώρο, καθώς ρίχνονταν ξανά στις καλένδες το Πανεπιστήμιο Αγρινίου, μάτωνε η καρδιά μου. Και όταν ύψωνα τη φωνή μου, μαζί με τις φωνές των πεντακοσίων χιλιάδων αιτωλοακαρνάνων μέσα και έξω από την ιδιαίτερη πατρίδα, έρχονταν η υπόσχεση, η ανεκπλήρωτη δέσμευση.
Όχι άλλο, δεν επιτρέπεται να εμπαίζεται έτσι από κανένα αυτός ο λαός, αυτός ο τόπος.
Αθανάσιος Παλιούρας
Χριστούγεννα 2006
Ξαναδιαβάζω σήμερα, το 2011, ένα κείμενο – κραυγή διαμαρτυρίας – που είχα στείλει σε πολιτικούς και δημόσιους υπεύθυνους φορέων του τόπου μας και διαπιστώνω ότι είμαστε στο ίδιο σημείο, αν μη χειρότερα, έχουμε ακινητοποιηθεί στο ίδιο τέλμα και η φωνή μας διατρυπά «ώτα μη ακουόντων». «Η ερημιά μεγαλώνει. Αλλοίμονο σ’ όποιον κρύβει μέσα τους ερήμους» έγραψε σε μια παρακμιακή εποχή ο Τ.Σ. Έλιοτ. Που είναι οι δυνάμεις που θα αναστήσουν αυτό τον έρημο τόπο;
Αγρίνιο 5 Μαρτίου 2011