Με συγκίνηση και ποιητική ματιά, ο Νίκος Αλιάγας περιγράφει την εμπειρία του από το τελετουργικό των πανηγυριστών και τη δύναμη της χαρμολύπης.
Στο Μεσολόγγι βρέθηκε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ο διεθνούς φήμης παρουσιαστής και φωτογράφος Νίκος Αλιάγας, τιμώντας για ακόμη μία χρονιά το φημισμένο πανηγύρι του Αη Συμιού. Με τη μοναδική του ευαισθησία και το ταλέντο του στη φωτογραφία, αποτύπωσε χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τις πορείες και τους χορούς των πανηγυριστών, το ζωντανό αυτό λαϊκό προσκύνημα που αποτελεί κομμάτι της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς του Μεσολογγίου.
Ο ίδιος ανάρτησε στα κοινωνικά του δίκτυα ένα βίντεο με φωτογραφίες του, συνοδεύοντάς το με ένα κείμενο ποιητικής φόρτισης στα γαλλικά, στο οποίο αποδίδει τη βαθύτερη ουσία του πανηγυριού:
Στην ανάσα της αυγής, τα τύμπανα ανεβαίνουν στο Μεσολόγγι, τρέμοντας, σαν καλάμια που λυγίζουν πάνω από την άκρη της λιμνοθάλασσας. Οι «παρέες», αυτές οι ομάδες χορευτών προσκυνητών, προχωρούν, βήμα βήμα, σαν αργή αναπνοή, κύκλο μετά κύκλο, ενωμένοι στην αρχαία και κατοικημένη σιωπή της πόλης. Ο ζουρνάς και ο διαπεραστικός, θρηνητικός και πεισματάρης ήχος τους ξυπνούν μνήμες, φωνές που έρχονται από τα βάθη των βάλτων και των πετρών, ένας άνεμος μνήμης που αγκαλιάζει όλες τις γενιές: παιδιά με ζωηρά μάτια, γέροντες με σμιλεμένα χέρια, νέοι που μαθαίνουν τα βήματα των μεγαλύτερων, υφαίνοντας το αόρατο νήμα της μετάδοσης.
Είναι ένας λαός που τραγουδά για την απελευθέρωσή του, τους νεκρούς και τους ζωντανούς του, στο κατώφλι του μοναστηριού και στον ορίζοντα. Όλες οι ηλικίες σμίγουν. Ο χορός γίνεται μια κοινωνία, μια γλυκιά και καυτή έκσταση όπου η χαρά και η λύπη ενώνονται σε ένα μόνο συναίσθημα: χαρμολύπη – χαρά-λύπη, αυτή η συγκίνηση της ζωής που ταυτόχρονα ξυπνάει και παρηγορεί. Υπάρχει ένας ειδωλολάτρης στον κύκλο, ο Διόνυσος φυλάει κοντά στην εικόνα του Χριστού. Ο Άι Σύμιος αφουγκράζεται, στα σύνορα ουρανού και νερού, στην ηρεμία που προηγείται κάθε χτυπήματος τυμπάνου.
Οι Τσιγγάνοι, φορείς φωτιάς και άμμου, χτυπούν τον χρόνο με τα δάχτυλά τους, η σκόνη των δρόμων κολλάει στις παλάμες τους, η ζωή χτυπάει στον ρυθμό των τυμπάνων. Η κάθαρση της ψυχής μπορεί τότε να πραγματοποιηθεί.
Τέσσερις ημέρες εορτασμού στο άρωμα ενός ονείρου όπου νερό και γη ενώνονται. Όπου, από αμνημονεύτων χρόνων, ένας αόρατος κύκλος υψώνεται, ένας μυητικός χορός και ένα άφατο φως, που θεραπεύει τις ψυχές μας.
Με λόγια που ακουμπούν την καρδιά της τοπικής μνήμης και της συλλογικής ψυχής, ο Νίκος Αλιάγας περιγράφει τους ήχους των ζουρνάδων, τα χτυπήματα των νταουλιών, τις σκόνες των δρόμων, τα πρόσωπα των παιδιών και των γερόντων, τη χορευτική «μετάληψη» των παρεών, εκεί όπου η χαρά και η λύπη σμίγουν σε έναν αρχέγονο κύκλο: τη χαρμολύπη.
Δείτε το βίντεο
