Πολλές φορές οι μόνιμοι κάτοικοι αυτής της πόλης περπατάμε αδιάφορα ανάμεσα σε αυτή. Επίσης κοιτάμε αδιάφορα το τι κρύβεται πίσω από τους κεντρικούς δρόμους. Ίσως είναι τέτοια η καθημερινότητά της, που δεν μας αφήνει περισσότερα περιθώρια έμπνευσης και προβληματισμών.
Αγνοούμε ( ή μάλλον ξεχάσαμε) επίσης ότι η πόλη αποτελεί ψηφιδωτό ετερόκλητων στοιχείων, που δεν προέρχονται από τα πέρατα του κόσμου, αλλά από τα βουνά και τον κάμπο της Αιτωλοακαρνανικής γης (άντε) και της Ηπείρου.
Μια υποψιασμένη διακριτή ματιά λοιπόν ίσως αποκαλύψει αυτή την ετερότητα. Όχι σε βαρύγδουπες αναλύσεις αλλά μέσω της στοχευμένης εστίασης ενός φωτογραφικού φακού.
Στην προκειμένη περίπτωση αυτό υλοποιήθηκε στην παραπάνω εικόνα της κας Βασιλικής Σ. Σουλές. Δεν είναι από κάποιο τουριστικό μέρος με Μεσογειακό ταπεραμέντο αλλά από την πόλη που ζούμε. Φόντο έχει έναν πύργο που παραπέμπει σε Μανιάτικη αρχιτεκτονική ( κατ΄άλλους Καταλανική η Ευρωπαϊκή). Το υπόλοιπο του πύργου εμποδίζει να αποκαλύψει ένα δείγμα νεοελληνικής αρχιτεκτονικής του 20ου αιώνα ανακαινισμένο με πλούσια χρώματα που τραβάνε την προσοχή. Και όλα αυτά αφήνει πίσω στο διάβα του χρόνου το σοκάκι με την ξύλινη ταμπέλα που ορίζει την οδό του ήρωα της Κύπρου Βασίλη Παναγόπουλου. Σαν να ήθελε την χρονιά εκείνη της έναρξης της σύγχρονης ιστοριας του 1974 να δώσει ένα τέλος στο ταξίδι αυτό του χρόνου.
Ας είναι λοιπόν, ήταν ωραίο αυτό το ταξίδι έστω και σύντομο. Έστω και αν δεν ανήκει στον κανόνα της πόλης αλλά στην εξαίρεση και μόνο στη σφαίρα του φαντασιακού.
Λ.Υ.