Συγγνώμη αν παρεμβαίνω σε ξένα χωράφια όμως θεωρώ ότι κάποιος “απέξω” πρέπει να μιλήσει για το αληθινό πρόβλημα που προκαλεί στην κοινωνία η νεοδημοκρατική ενδοοικογενειακή πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν το έχει αντιληφθεί κανείς στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Ξεκαθαρίζω ότι μιλάω ως κάποιος που δεν υπήρξε ποτέ μέλος ή στέλεχος του συγκεκριμένου κόμματος και δεν ενδιαφέρεται καν να ασχοληθεί με την ανθρωπογεωγραφία του χώρου. Κοινώς, δεν πρόκειται για ένα σημείωμα που θα μπει στη λογική των προσώπων σε τοπικό επίπεδο.
Υπάρχει όμως ένα ζήτημα, όπως προανέφερα, που με αφορά ως πολίτη. Η Νέα Δημοκρατία, καλώς ή κακώς, είναι αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή έχει ρόλο διακριτό από το ίδιο το Σύνταγμα. Η Νέα Δημοκρατία επίσης έχει κυβερνήσει για πολλά χρόνια και άρα είναι ταυτόχρονα και μέρος του προβλήματος και μέρος της μετάβασης σε κάτι άλλο, αν αυτό θέλουμε να γίνει ομαλά και όχι να συμβεί ό,τι στη σοσιαλδημοκρατία που άφησε ένα τεράστιο κενό και το προσεταιρίστηκαν ακόμα και μισότρελοι. Και, τέλος, η Νέα Δημοκρατία τυγχάνει να εκπροσωπεί τον κόσμο εκείνο που θεωρεί ότι ο ζωτικός χώρος της Ελλάδας είναι μαζί με τις αστικές δημοκρατίες της Δύσης και δεν είναι η Λευκορωσία, η Αίγυπτος ή η Βενεζουέλα.
Ως εκ τούτου ο χώρος αυτός φέρει μια μεγάλη ευθύνη. Να δώσει, όχι μόνο κεντρικά αλλά κυρίως στις τοπικές κοινωνίες, ένα πρόγραμμα και μια ιδεολογική πλατφόρμα για το πώς η Ελλάδα θα γίνει κανονικό κράτος. Αυτό δεν το έκανε γιατί λούφαξε τα προηγούμενα χρόνια από τις ενοχές της, γιατί φοβήθηκε την ιδεολογική κυριαρχία του μαρξισμού σε πανεπιστήμια, Τέχνη, δίκτυα και(ω, ναι)ΜΜΕ, ακόμα και μέσα στα ίδια τα «συστήματα». Όχι μόνο δεν το έκανε αλλά εκπροσωπήθηκε και από τραγικές φιγούρες όπως τον Στυλιανίδη και τον σημερινό ΠτΔ, που θέλουν σήμερα να «σκοτώσουν τον Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού»(!), εκείνοι που άφησαν την Αθήνα να καεί, που άνοιξαν τον δρόμο στην κυριαρχία στην Ελλάδα «συλλογικοτήτων» και ΜΚΟ, που διόρισαν ότι στηριζόταν σε δύο πόδια. Είναι πολλά τα κρίματα και κυρίως είναι μεγάλη η δειλία, ας μην επεκταθώ άλλο…Όποιος πηγαίνει σε δημοτικά συμβούλια ξέρει την αφωνία και την αμηχανία μπροστά στα θέσφατα της απέναντι άποψης. Η οποία δεν είναι φυσικά του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δεκάδων ιδεολογιών και υπο-ιδεολογιών με τις οποίες συναγελάστηκαν πολλοί από τη ΝΔ και οδήγησαν τον κόσμο αρχικά στα αντι-μνημόνια και την νομιμοποίηση της βίας, κατόπιν σε ψεκασμένες απόψεις(όχι μόνο εκείνες που πήγαν στους ΑΝΕΛ, για παράδειγμα) και τελικά την ταύτιση με την δαιμονοποίηση της Δύσης, της Ε.Ε. και του νομίσματός της.
Θα φέρω ένα παράδειγμα για να γίνει αντιληπτό ότι δεν μιλάω για την πολιτική κάλυψη ανθρώπων σαν τον γράφοντα, που δεν είναι στο «χώρο». Ένα παράδειγμα για τους λεγόμενους «δεξιούς»: μετά από όσα έχουν γίνει στο μεταναστευτικό(δεν είναι πια «προσφυγικό», μην κοροϊδευόμαστε)η κυβερνητική συνιστώσα των «53» ουσιαστικά κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι πάει να… αδειάσει βιαστικά από μετανάστες και «πρόσφυγες» τη χώρα! Ότι ξεκινά επαναπροωθήσεις στη Τουρκία που δεν είναι ασφαλής χώρα(σ.σ. αυτό το λένε άνθρωποι που έχουν κάνει από 70 διαδηλώσεις για την αδερφοσύνη με τους γείτονες!), ότι όλοι πρέπει να μείνουν εδώ μέχρι να μάθουμε αν στο Πακιστάν έχουν πόλεμο, ότι αγάλι- αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι…
Πράγματα που τα ακούει ο Τσίπρας και καταλαβαίνει ότι οι δικές του ιδεοληψίες είναι παιδικές. Κι όμως, ξέρετε ποιος μόνος αντέδρασε στα παραπάνω; Ο Σταύρος Θεοδωράκης από το…φιλελέ Ποτάμι, που όμως είναι μαρίδα για τα τανκς των διαπρύσιων διεθνιστών. Ακούσατε κάτι επίσημο από τη ΝΔ για το θέμα; Όχι, κάτι tweets και κάτι posts στα δίκτυα μόνο. Ε, λοιπόν, όποιος βγει σε τοπικό επίπεδο πρέπει να μπορεί να παράγει πολιτική. Να δίνει ιδεολογική κατεύθυνση σύγχρονη, αστική, δημοκρατική. Να απαντά στους ακραίους κάθε είδους. Να παρεμβαίνει στην κοινωνία για να μην μονοπωλούν τον συνδικαλισμό, τις πορείες, τα σωματεία, τις παρεμβάσεις και τελικά τον δημόσιο λόγο οι «εκλεγμένοι» των 13 ατόμων-από τα οποία βγάζουν 10 άτομα στο Δ.Σ.!-ή οι ενώσεις /σφραγίδες, οι συλλογικότητες όπου δυο άτομα κρατάνε 5 οργανώσεις και επιβάλλουν την θέλησή τους. Και να πει επιτέλους κάποιος πόσο προβληματική έχει καταντήσει η σχέση δημοσίου-ιδιωτικού τομέα…
Αυτά, και συγγνώμη για την ωμή παρέμβαση.
Γ.Συμψηρής