Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας κι ας φανταστούμε το πέτρινο σπίτι που γκρεμίστηκε προ ημερών στην γωνία Γρίβα και Παναγοπούλου να έπρεπε να πέσει πριν μερικά χρόνια. Δεν θα ήταν το debate που είδαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το θέμα. Στην τωρινή περίπτωση με ψυχραιμία υπήρξε ανταλλαγή επιχειρημάτων μεταξύ δύο διαφορετικών τρόπων σκέψης.
Η μία έλεγε ότι το κτίριο είναι παλιό και ιστορικό και τέτοια σημεία πρέπει να αναστηλώνονται και να αναπαλαιώνονται. Και η άλλη έλεγε ότι η περιοχή είναι βεβαρημένη, χρειάζεται ο χώρος για κοινή χρήση και για πράσινο. Προσωπικά συμφωνώ με την δεύτερη επιχειρηματολογία, διότι ό,τι είναι παλιό δεν είναι και ιστορικό, ας αφήσουμε το γεγονός ότι υπάρχουν σημεία στην πόλη που πρέπει κάποτε να «ανοίξουν». Όλα αυτά με την αίρεση, βέβαια, να μην γίνει πλατεία-γκέτο. Να μην γράφουν αποκλειστικά ορισμένοι πάνω στα πλακάκια της. Να μην γεμίσει ο τόπος με καφάσια και χαρτόκουτα όπου αράζουν με τις μπύρες τους και τις μουσικάρες τους κάποιοι σε βάρος των περίοικων. Και άλλα πολλά, ων ουκ έστιν αριθμός…
Κάτι άλλο πρέπει να αναρωτηθούμε όμως. Αυτή η κουβέντα, η νηφάλια, θα γινόταν πριν από έξι ή εφτά χρόνια; Θα γινόταν μεταξύ 2009 και 2015; Ή μήπως όποιος διαφωνούσε με την κατεδάφιση του κτιρίου θα έφερνε τους φίλους του και θα έμπαιναν μπροστά στους εκσκαφείς; Μήπως θα έτρωγαν πέτρες οι εργαζόμενοι; Ή μήπως θα έβγαινε κάποια αυτοσχέδια οργάνωση και θα παρουσίαζε μια Ιστορική μελέτη ότι στο σημείο εκείνο παλιά γινόταν αρμάθιασμα καπνού και άρα το μέρος είναι καθαγιασμένο και πρέπει να γίνει ένας …πολυχώρος αρμαθιάσματος; Μήπως θα βλέπαμε κάποια ομάδα πολιτών που θα προσέφευγε στο ΣτΕ για να μείνει το όμορφο(;)κτίριο όρθιο, διότι αλλιώς θα μπορούσε να διαταραχθεί η ιστορική συνέχεια της πόλεως;
Ο σκοπός του κειμένου δεν ήταν να αναλογιστούμε τους προηγούμενους δημάρχους, τον σημερινό, ή τους επόμενους. Ο σκοπός ήταν να μην ξεχάσουμε πως θριάμβευσε ένας κακώς εννοούμενος ακτιβισμός και στην Ελλάδα αλλά και στο Αγρίνιο εκείνα τα χρόνια. Ο γράφων θυμάται πολύ καλά όλους εκείνους που ήταν στην πρώτη γραμμή της παλαβομάρας είτε επρόκειτο για χορτοκοπτικές εργασίες, είτε για δάγκωμα από σκύλο, είτε για οικολογικό ακτιβισμό με καπνογόνο, είτε για την σημαία της Ε.Ε. που έπρεπε να υποσταλεί, είτε για τα πιτσιρίκια που καθοδηγούνταν από διάφορους πονηρούς.
Η αναβίωση των παραπάνω πρέπει να βρει την κοινωνία έτοιμη για να μην έχουμε πάλι τα ίδια. Δεν πρέπει να αφήσουμε να ξαναπέσουμε στον θρίαμβο εκείνων που δεν αναπνέουν χωρίς την αιώνια εμφυλιοπολεμική ψύχωση.
Γ.Συμψηρής
2 Σχόλια
Μήπως λοιπόν θυμάσαι και όλους εκείνους τους οικολόγους που δήθεν νοιαζονταν για το Πάρκο και έκαναν προσφυγές και τώρα το βουλωσαν? Μήπως είναι οι ίδιοι που θα πηγαιναν να μπουν μπροστά στις μπουλντόζες που λες? Μην λες λοιπόν την μισή αλήθεια. Πες την όπως αρμόζει. Αλλιώς κάνε κάτι άλλο. Εκτός σπο Την Υψηλή πολιτική υπάρχει και η υψηλή ραπτική. Άντε, γιατί γεμίσαμε μοδιστρουλες.
Σωστο χωρος πρασινου στην οδο Μεσολογγιου στις γκρεμισμενες καπναποθήκες και στα 150 μετρα στην οδο Καλλέργη ελευθερο δημοτικο παρκινγκ χωρος κατασκήνωσης για ρομά- μετανάστες- λαθρομετανάστες – με ευρωπαϊκες προδιαγραφες!!!