Απλή Αναλογική στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης. Γιατί όχι;
Το σύστημα της Απλής Αναλογικής (ΑΑ) θα φέρει ευρύτατες πλειοψηφικές συναινέσεις, οι οποίες αντιστοιχούν στην κοινωνία.
Αυτή η άποψη είναι το σημαντικότερο επιχείρημα για την εφαρμογή της ΑΑ στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης. Όλες οι άλλες διαφορετικές προσεγγίσεις-θέσεις για θέματα όπως η (τοπική) διοίκηση-διακυβέρνηση-κυβερνησιμότητα, πιέσεις εσωτερικές ή και εξωτερικές, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι κλπ., παρ’ ότι πολλές έχουν κάποια βάση, είναι μικρότερης τάξης και δεν μπορούν να αναιρέσουν τη δυναμική που θα δοθεί και το αποτέλεσμα που θα προκύψει από την ΑΑ στην πολιτική λειτουργία της Αυτοδιοίκησης αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Στην πορεία, μετά την πρώτη εφαρμογή της ΑΑ, σίγουρα θα αμβλυνθούν τα όποια σχετικά προβλήματα. Άλλωστε, και σήμερα, υπάρχουν ανάλογες (θα έλεγα και σημαντικότερες) παθογένειες κάτι που όλοι αναγνωρίζουμε.
Η πλειοψηφική συναίνεση (η οποία δε θα είναι πολιτικά άχρωμη-ουδέτερη ούτε μέσος όρος) σε όλα τα επίπεδα εντός και εκτός της πολιτικής δομής των Δήμων και των Περιφερειών είναι σήμερα περισσότερο απαιτητή καθώς τίποτα δεν περισσεύει (ανθρώπινοι/υλικοί πόροι, ιδέες) αλλά ταυτόχρονα και πιο εφικτή διότι οι αντιπαραθέσεις στο χώρο της αυτοδιοίκησης δεν εδράζονται σε μεγάλες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, οι οποίες (σωστά) υπάρχουν και (απαραίτητο είναι) να συνεχίσουν να υπάρχουν.
Η εφαρμογή της συναίνεσης ξεκινάει από το Δημοτικό/Περιφερειακό Συμβούλιο το οποίο είναι το ανώτερο πολιτικό όργανό του/της Δήμου/Περιφέρειας και στο οποίο δεν είναι μέλος ο Δήμαρχος/Περιφερειάρχης. Τι συμβαίνει σήμερα στις συνεδριάσεις του Δημοτικού/Περιφερειακού Συμβουλίου με παγιωμένες πλειοψηφία-μειοψηφία οι οποίες δεν αντιστοιχούν στις ψήφους των εκλογών;
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο χωρίς να έχει αναπτυχθεί ξεκάθαρη διαφορετική άποψη ή έστω προβληματισμός κατά τη διάρκεια της συζήτησης, να υπάρχει στο τέλος αντίθετη ψήφος. Ενώ από την επιχειρηματολογία δεν προκύπτουν διακριτές ουσιαστικές διαφορές, συνήθως δεν καταθέτονται και πολύ περισσότερο δεν γίνονται αποδεκτές συναινετικές προτάσεις ιδιαίτερα αναγκαίες τουλάχιστον στα κρίσιμα ζητήματα αλλά ακόμα και στα καθαρά θέματα λειτουργίας. Πολλές φορές η διαφοροποίηση, όταν υπάρχει, (εκτός από συγκεκριμένους σχηματισμούς οι οποίοι είναι μόνιμα και σταθερά με την ‘άλλη’ άποψη, καθόλα βέβαια σεβαστή αλλά μειοψηφική), από τους πρώην γίνεται συνήθως στο όνομα του ‘ένδοξου παρελθόντος’ τους και από τους νυν στη βάση της αριθμητικής τους δύναμης, η οποία παρ’ ότι στο συμβούλιο είναι το 60% όμως σε ελάχιστες περιπτώσεις ξεπερνάει το 50% (συνήθως ούτε καν το προσεγγίζει) όσον αφορά στις ψήφους των εκλογών. Υπάρχουν βέβαια, για να μην γενικεύω, και αρκετές περιπτώσεις όπου αναπτύσσεται τεκμηριωμένος λόγος αντίστοιχος της τελικής ψήφου και από την παράταξη της πλειοψηφίας και από τις παρατάξεις της μειοψηφίας.
Στη συνέχεια, αφού εκ των πραγμάτων θα αποτυπωθεί η συναίνεση, φαντάζει πολύ πιθανό να αναδειχθούν με συμμετοχικές-δημοκρατικές διαδικασίες ‘νέα’ πρόσωπα, ‘σύγχρονες’ απόψεις, πολιτικές αλλά γόνιμες αντιπαραθέσεις, διακριτές αλλά αποτελεσματικότερες προτάσεις πριν αλλά κυρίως μετά τις εκλογές το οποίο τελικά είναι και το ζητούμενο των εκλογών και της ύπαρξης των παρατάξεων και φυσικά των προσώπων. Επίσης στην πορεία οι πλειοψηφικές συναινέσεις αφού θα έχουν δρομολογηθεί στην Αυτοδιοίκηση θα έχουν εφαρμογή και σε άλλες δραστηριότητες της πολιτικής-κοινωνικής ζωής με άμεσο θετικό αποτύπωμα στους πολίτες. Στο τέλος και ο Δήμαρχος/Περιφερειάρχης θα λειτουργεί με μεγαλύτερη προστασία αφού θα (πρέπει να) επιτυγχάνεται μεγαλύτερη συναίνεση-πλειοψηφία από αυτή που του αναλογεί από τις εκλογές άρα θα έχει μεγαλύτερη ‘δύναμη’, κάλυψη και προστασία στην εκτελεστική του αρμοδιότητα.
Τέλος θα προσεγγίσει τη νέα πραγματικότητα η άποψη ότι:
- Ο πολίτης-δημότης ψηφίζει με την ίδια υπευθυνότητα για Δήμαρχο/Περιφερειάρχη και Δημοτικούς/Περιφερειακούς Συμβούλους
- Ο εκλεγμένος Δήμαρχος/Περιφερειάρχης και Δημοτικός/Περιφερειακός Σύμβουλος χειρίζεται τις αρμοδιότητές που του αναλογούν-ανατίθενται με την ίδια ευθύνη
η οποία με τη σειρά της θα ανατροφοδοτήσει τις ευρύτατες πλειοψηφικές συναινέσεις, οι οποίες αντιστοιχούν στην κοινωνία.
ΥΓ1. Αυτό το σημείωμα δε φιλοδοξεί να καλύψει την ορθότητα της εφαρμογής της ΑΑ, μόνο θέλει να παρουσιάσει το σημαντικότερο, κατά την άποψη μου, επιχείρημα υπέρ της.
ΥΓ2. Προφανώς μπορεί να υπάρξουν βελτιώσεις της ΑΑ. Ήδη έχουν κατατεθεί προτάσεις για θωράκιση του ρόλου του συμβούλου, θεσμοθετημένη λειτουργία παρατάξεων, ελάχιστο εκλογικό ποσοστό κλπ.
ΥΓ3. Τη μεγαλύτερη εντύπωση δεν προκαλεί το ότι τα θεσμικά όργανα των Δήμων/Περιφερειών (ΠΕΔ, ΚΕΔΕ, ΕΝΠΕ) αντιδρούν με σφοδρότητα στην ΑΑ αλλάζοντας τη ‘γραμμή’ δεκαετιών μετά τη μεταπολίτευση, αλλά η σιωπή κοινωνικών φορέων, συλλογικοτήτων και ‘ενεργών’ πολιτών.
ΥΓ4. Όποιος στηρίζει την ΑΑ δεν σημαίνει αυτόματα ότι στηρίζει την πρόταση της κυβέρνησης για την Αυτοδιοίκησης στο σύνολό της ή ακόμα-ακόμα ότι στηρίζει γενικά, φανερά ή καλυμμένα την κυβερνητική πολιτική.