Είδα όλα τα άλματα μου, το κάνω πάντα αυτό. Είδα όλες τις λεπτομέρειες, ευχαριστημένος είμαι. Ήταν όλα μεγάλα άλματα, τεχνικά ήταν ωραία, υπήρχαν πράγματα που μπορούσα να αλλάξω στη φόρα μου», είπε ο Μίλτος Τεντόγλου στις τηλεοπτικές κάμερες λίγο μετά την κατάκτηση της πρώτης θέσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Μοιάζει σουρεαλιστικό αλλά έναν αιώνα πριν ζήσουμε μια ακόμα στιγμή που ο Μίλτος Τεντόγλου μας χάρισε λίγο από το υπέρ-αθλητικό μεγαλείο του, λάμβαναν και τότε χώρα κάποια αθλήματα, φαίνεται πως στην Κρήτη, αποπειράθηκαν να λανσάρουν κάποια αγωνίσματα, που μοιάζουν με απλοποιημένες εκδοχές του άλματος εις μήκος και του parkour!
Η παρακάτω δημοσίευση από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, δια χειρός του δημοσιογράφου Ιωάννη Δαμβέργη, μετέπειτα προέδρου του Εθνικού Θέατρου, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τα Πάτρια», στην Αθήνα, την 15η Μαΐου του 1910.
Γράφει ο Δαμβέργης για το άλμα «Από δώματος εις δώμα›: «Ο αγωνιζόμενος έπαιρνε φόρα 3-4 μέτρα (όσο του επέτρεπε ο χώρος) και πηδούσε στην αντικρινή οικία πέφτοντας και πατώντας και στα δύο του πόδια. Επειδή πολλές φορές περικύκλωναν το σπίτι και τον κατεδίωκαν κουβαλούσε την ώρα του άλματος και ένα ογκώδες λιθάρι το οποίο άφηνε στην μέση του δρόμου που εγίνετο το άλμα σημαδεύοντας το κεφάλι του διώκτη.
Κινδύνευε ο άλτης ή να πέσει στο κενό αν δεν είχε τις δυνάμεις να φθάσει στον απέναντι οικίσκο ή να συντριβεί κτυπώντας στον αντικρινό τοίχο». Επίσης γίνεται λόγος για ένα ακόμα άλμα, το «επί τοίχου», το οποίο αναλύεται ως εξής: «Μέτα φόραν δέκα περίπου μέτρων, ο πηδητής φθάνει προ καθέτου τοίχου και επιχειρεί ανάβασιν αυτού δια πηδημάτων. Θέτει το πέλμα του δεξιού ποδιού επί του τοίχου εις ύψος σχετικόν προς τας δυνάμεις του, φθάνων και μέχρις ενός μέτρου επί της γης, ενώ το αριστερό σκέλος αίρεται ταυτοχρόνως από του εδάφους».
Γιάννης Δημητρέλλος – reader.gr