Δεν πάνε πολλές μέρες που βρέθηκα στο κέντρο κι έπρεπε να πάρω κάποιον δικό μου έξω από ένα πολυκατάστημα, όμως όλοι οι …κανονικοί δρόμοι είχαν τρομερή κίνηση. Για να αποφύγω την όλη διαδικασία μπήκα για κάποια μέτρα ανάποδα σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης ώστε να στρίψω δύο φορές δεξιά και να περάσω από τον δρόμο που ήθελα. Κοινώς παρανόμησα, το αυτοκίνητο με το οποίο διασταυρώθηκα μου άναψε τα φώτα, πρέπει να μου έριξε και τα αναλογούντα μπινελίκια αλλά εγώ είχα γλιτώσει κίνηση και μάλλον ένιωθα ανακούφιση.
Μπήκα στο αυτοκίνητο, άκουσα τα εξ αμάξης από τον γιό μου για την ηλιθιότητα που έκανα καθώς και ότι ήμουν τυχερός. Διότι λίγο πριν από εμένα, στο ίδιο σημείο, κάποιος συμπολίτης είχε κάνει το ίδιο κι έπεσε στην στιγμή που περνούσαν από κει οι μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ, οι οποίες τον ακολούθησαν και τον εγκλώβισαν μερικά μέτρα πιο πέρα! Κοινώς, πολλές αντικοινωνικές συμπεριφορές είχαν μαζευτεί σε λίγα τετραγωνικά και ήμουν κι εγώ μέρος τους.
Το κακό με όλα τα παραπάνω είναι ότι θα τα είχα ξεχάσει όλα αυτά και ίσως να επαναλάμβανα κάποτε την βλακεία μου, αν δεν καταλάβαινα σήμερα ότι απογοήτευσα ανθρώπους που τυχαίνει να με ξέρουν. Ένας φίλος μου είπε πως αναγνώστης που με ξέρει και με διαβάζει τον πήρε τηλέφωνο και του είπε πως είδε το περιστατικό και έχασε πάσα ιδέα. Και είχε δίκιο.
Είναι μέρες γιορτινές και ποτέ δεν τα πήγα καλά με την ψυχολογία που έχουν τα ψώνια στο κέντρο ή οπουδήποτε. Θες το στρες που δεν το διαχειρίστηκα ποτέ σωστά, θες η ψυχολογία των ημερών που έχει καταναλωτικές απαιτήσεις θες μια υποβόσκουσα αγοραφοβία που έχω, το αποτέλεσμα είναι να αποφεύγω την πολλή κίνηση, τα πολυκαταστήματα, τους πολυσύχναστους δρόμους, γενικά όλα τα «πολύ». Θυμάμαι μετά από ένα κομβικό γεγονός της ζωής μου να μην μπορώ να πιάσω τιμόνι και μέσα σε μποτιλιάρισμα ή στα φανάρια(ή σε τούνελ…)να νιώθω ότι θα πάθω εμβολή από το στρεσάρισμα. Κι εδώ κάπου τελειώνουν οι δικαιολογίες, διότι όλα τα παραπάνω κάτι τέτοιο είναι.
Δεν είμαστε τίποτε διασημότητες, κάθε άλλο, όμως όταν γράφεις δημοσίως δεν μπορείς να μην τηρείς τουλάχιστον το μίνιμουμ της σύμβασης της ζωής στην πόλη και το μίνιμουμ των νόμων που διέπουν την κίνησή σου στους δρόμους.
Με τούτα και με κείνα, πρέπει να απολογηθώ για την πράξη εκείνη κι όχι μόνο στον αναγνώστη που με είδε ή στο γιο μου. Κυρίως προς την πόλη και τον δημόσιο βίο του οποίου-θέλω, δεν θέλω-είμαι μέρος. Πιστεύω ότι δεν θα ξαναγίνει, ποτέ δεν είμαι βέβαιος για τίποτε, όμως δεν νομίζω ότι θα ξανακάνω κάτι τέτοιο.
Γ.Σ.