Τις τελευταίες δύο μέρες πολλές αναρτήσεις σε αθλητικού τύπου ιστοσελίδες μας θύμισαν ότι πέρασε σχεδόν μια δεκαετία από τότε που Αγρινιώτες και Αιτωλοακαρνάνες ταξίδεψαν μαζικά στη Νέα Σμύρνη. Οι αριθμοί μιλάνε για 8.000. Αυτό έγινε στις 23 Μαϊου.
Σαν σήμερα επίσης 25 Μαίου, στην σελίδα του fb των Guerreros θυμηθήκαμε μία άλλη μαζική έξοδος των Αγρινιωτών αυτή τη φορά 20 και πλέον χρόνια πριν: Στο Άργος το 1997. Οι αριθμοί μιλάνε για 4000 και πλέον.
Δεν θα δούμε τις εξόδους αυτές στο παρόν άρθρο από την αθλητική σκοπιά. Θα τις εξετάσουμε από την άποψη αν για οποιοδήποτε λόγο Αγρινιώτες ή Αιτωλοακαρνάνες θα μπορούσαν να περάσουν τη γέφυρα του Ρίου Αντιρρίου σήμερα κατά χιλιάδες.
Και τα δύο ταξίδια χιλιάδων έγιναν για έναν λόγο: Τον Παναιτωλικό. Ποτέ άλλοτε ο Αγρινιώτης δεν ενώθηκε με την ψυχολογία του πλήθους για να κατακλύσει έναν ξένο χώρο. Ούτε για αγροτικά θέματα, ούτε για κάποια τοπική διεκδίκηση, ούτε για τίποτα.
Όλα αυτά τα κωδικοποίησε η ιδέα του Παναιτωλικού, από την στερημένη όμως άποψη των δεκαετιών του ’90 και του ‘2000. Ο Αγρινιώτης τότε τονώνονταν “πατριωτικά” η τοπικιστικά από τον Παναιτωλικό.
Το 1997 τον εισήγαγε ακατέργαστα μέσα του ως την σημαία μιας πόλης που θύμιζε τότε καπνοχώραφα, σκληρή ζωή, μαγκιά αγρινιώτικης εκδοχής. Θύμιζε όμως και αδικία από το κατεστημένο, από τους καρεκλοκένταυρους της Αθήνας, η οποία μεταφράζονταν υποσυνείδητα στην πολιτική και ενσυνείδητα στο Ποδόσφαιρο.
Για αυτό ο πληγωμένος εγωισμός και η αντισυστημική αίσθηση δημιουργούσε την απαίτηση να παιχτεί με τους ίδιους όρους το παιχνίδι,να κερδίσει με θεμιτά και αθέμιτα μέσα: Για αυτό το 1997 4οοο Αγρινιώτες στο Άργος ζητούσαν να το πληρώσουν το παιχνίδι και να τελειώνουν! Και μπορεί να είχαν δίκιο με αυτά που άκουγαν-αλήθεια 20 χρόνια μετά τι θα έλεγαν οι σφουγγοκωλάριοι του καθωσπρεπισμού αν υπήρχαν τότε τα social media; Δεν θα πέταγαν πρώτοι την πέτρα του αναθεματισμού χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους όρους των 90ς; Έτσι ξέσπασε τότε η οργή για την άνοδο Εθνικού, Προοδευτικής τότε αφήνοντας έξω τις ορδές χιλιάδων Αγρινιωτών του Παναιτωλικού που δίψαγαν να βλέπουν Α΄Εθνική στην πόλη τους.
Όλη αυτή η πίκρα με αφορμή τις περιπέτειες της ομάδας και την αναγέννηση με την ανάληψη της διοίκησης από τον Φώτη Κωστούλα μας φτάνουν το 2009 στη Νεά Σμύρνη: Εκεί δεν κρίνονταν ούτε καν η Α΄Εθνική αλλά η Β΄. Παρόλα αυτά 8000 Αγρινιώτες ταξίδεψαν στη Νέα Σμύρνη. Το εντυπωσιακό όμως 8000 είχε πολλές κοινωνικές δεξαμενές. Είχε τη συναισθηματική ρεβάνς του Άργους του 1997. Το κλάμα τότε στα αμάξια η οργή έπρεπε να εκδικηθούν. Μαζί με αυτά όμως οι 8000 προέκυψαν από τους εσωτερικούς μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς της Αθήνας, οι οποίοι δεν είχαν γονατίσει ακόμα από την οικονομική κρίση-αν και δεν ήταν ποτέ εύκολη η επιβίωση στο κλεινόν άστυ. Για αυτό κρατούσαν ψηλά στις προτεραιότητες τους στο ποδόσφαιρο και επένδυαν πολλά σε αυτό. Μαζί με αυτό κινητήριος υποσυνείδητος μοχλός ήταν οι ψευδαισθήσεις του millenium ότι φτάνει η Αιτωλοακαρνανία θα γίνει Μονακό μόνο και μόνο επειδή έγινε η Γέφυρα Ρίο-Αντίρριο και επειδή θα ανέβει μέχρι το 2010 ο Παναιτωλικός Ά Εθνική.
Όλα αυτά τόνωσαν υποσυνείδητα τον περήφανο Αγρινιώτη και Αιτωλοακαρνάνα κόσμο που ήρθε για να δηλώσει παρουσία εκεί, από το Αγρίνιο και από όλα τα μέρη της Ελλάδος. Εκεί βρήκε ως αναφορά τον Παναιτωλικό, όντα ακόμα στερημένο από μεγάλες κατηγορίες.
Σήμερα, το 2018 όλα αυτά φαντάζουν μαγικές εικόνες. Ναι ο Παναιτωλικός εκπλήρωσε τα όνειρα των 8000 της Νέας Σμύρνης και των παλαιότερων 4000 του Άργους. Εκπλήρωσε όμως μόνο τα ποδοσφαιρικά όνειρα. Οι ορδές χιλιάδων Αιτωλοακαρνάνων όμως δεν υπάρχουν. Είναι πια ορφανοί από όνειρα και προσδοκίες. Είναι ορφανοί από ελπίδα. Ακόμα και αν ο Παναιτωλικός πέρναγε Ευρώπη, θα ακολουθούσαν 10.000 μέσα από τα σαλόνια της Ιονίας Οδού; Η απάντηση είναι ίσως ναι για μια φορά τόσοι πολλοί. Ίσως όμως και όχι.
Γιατί η σημερινή εποχή έπνιξε τις ορδές των Αγρινιωτών στην καθημερινότητα τους, στην επιβίωση, στην μετανάστευση όχι στην Αθήνα αλλά στο εξωτερικό, στην απομυθοποίηση των πάντων, στον ατομισμό τους.
Γιατί η σημερινή εποχή φαντάζει τόσο μελαγχολική, όσο το θλιμμένο ακορντεόν του πορθμού Ρίου-Αντιρρίου που έπνιγε την οργή χιλιάδων όταν γύριζαν από το Άργος 20 χρόνια πριν.
Γιατί τότε οι χιλιάδες ταξίδεψαν χωρίς γέφυρες, χωρίς Ιονίες Οδούς, χωρίς τίποτα. Τώρα όμως στο άμεσο μέλλον δεν πρόκειται να ξαναταξιδέψουν.
Λ.Υ.