Συνάδελφος μιλούσε πρόσφατα με ανθρώπους της παραγωγής στην περιοχή της Κατοχής. Ως ωτακουστής παρακολουθούσα τη συζήτηση: «Εμείς από αυτή την εποχή στο δικό μας κομμάτι του κάμπου δίνουμε κάπου 1500 μεροκάματα, δεν μιλάμε για τα αντίστοιχο τμήμα προς Νιχώρι ή αλλού. Όταν λέμε «μεροκάματο» εννοούμε 30 (ίσως και 40) ευρώ και το εργόσημο. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών γης είναι από εθνότητες από τα Βαλκάνια(Βούλγαροι, Αλβανοί) ή από τις περιοχές του Πακιστάν, Μπαγκλαντές κλπ. Η δουλειά είναι τόση πολλή ώστε κάποιοι κάνουν διπλό μεροκάματο και καλά κάνουν οι άνθρωποι, δεν είναι λίγα τέτοια λεφτά τη σήμερον ημέρα. Αλλά ρωτάω, δεν μπορούσαμε εμείς να δίνουμε 500 τέτοια μεροκάματα στις πόλεις του νομού που οι νέοι κάθονται; Στο Αγρίνιο με τόσο πληθυσμό και τόσες χιλιάδες νέους που κάθονται γιατί να μην πέσουν αυτά τα χρήματα; Γιατί να μην πάνε αυτά τα λεφτά ξανά στην τοπική οικονομία τώρα που έχει μπει και σειρά και δεν κάνει ο καθένας ότι θέλει; Ναι, είναι σκληρή δουλειά, αλλά γιατί όχι; Λέγανε παλιότερα για την εκμετάλλευση αλλά τώρα είναι μετρημένα τα πράγματα, ελάχιστοι θα λειτουργήσουν πονηρά»
Ακούγοντας την συζήτηση παρατηρώ ότι δεν έχει καταλήξει κανείς σε καμιά εξήγηση. Όπως λέει ο ντόπιος στην περιοχή της Κατοχής, οι νέοι ασχολούνται με τη γη σε μεγάλο βαθμό στα μέρη του, οι περισσότεροι έχουν οικογενειακά χωράφια και τα δουλεύουν αλλά κι εκεί έχει τύχει να μπει-όπως λέει-σε καφενείο και να κάνει αυτή την κουβέντα με νέους που κάθονται κι εκείνοι να μην θέλουν να ακούνε για εργασία στη γη. Γιατί συμβαίνει αυτό όμως; Είναι τεμπελιά; Είναι οι περίφημες συντάξεις και τα επιδόματα που βγάζουν το κρίσιμο 5ευρο που φτάνει για καφέ και τσιγάρα; Είναι ότι υπήρχαν τρομερά λεφτά και βολεύονταν όλοι και μετά ήρθαν οι ξένοι εργάτες και κατέλαβαν αυτές τις δουλειές με αποτέλεσμα να μην μπορείς να πας τώρα, ακόμα και να θες; Μα τότε γιατί απέτυχαν οι προσπάθειες σε πολλά μέρη να γίνουν κάποιες κοινότητες Ελλήνων εργατών γης με ειδικές προσκλήσεις από τον ΟΑΕΔ; Και μάλιστα σε εποχή που εννοείται ότι η χώρα καταρρέει, που η ανεργία στους νέους είναι 55%, που κόσμος ψάχνει στα σκουπίδια κλπ, κλπ…
Τι δεν λέγεται; Ποιος λέει κάποιο μεγάλο ψέμα; Αφήνουμε στην άκρη τους νέους που σπούδασαν, έκανα μεταπτυχιακά και δεν μπορούν τώρα να πάνε στα χωράφια. Θεμιτό μέχρι αυτού του σημείου, Οι υπόλοιποι;
Κοιτάζω την «μεγάλη πορεία από την Πάτρα προς την Αθήνα, κατά της ανεργίας», με μπροστάρη τον δήμαρχο κ. Πελετίδη. Προσπαθώ να καταλάβω τη διαδικασία και το αίτημα. Θα γίνει κάποια δέηση για να σταματήσει η ανεργία όπως γίνεται για να πάψει η ανομβρία; Σε κάποιο ιερό βιβλίο, ας πούμε στο «Κεφάλαιο»; Θα ζητηθεί από το κράτος να ανοίξει εργοστάσια, ναυπηγεία, καταστήματα κρατικά; Αν μπορούσε δεν θα άνοιγε; Θα πειστούν ιδιώτες να… επενδύσουν και να πάρουν κόσμο; Τι ακριβώς θα γίνει μετά από αυτή την πορεία, πως θα πειστεί π.χ. η ελληνίδα που κάθεται να αναζητήσει μια από τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που ανοίγουν κάθε καλοκαίρι στα ξενοδοχεία, όπου τα ¾ από τις καμαριέρες είναι αλλοδαπές; Μήπως τελικά απλά θα ζητηθούν προσλήψεις κι άλλες προσλήψεις κι ακόμη περισσότερες προσλήψεις;
Αρχίζω να πιστεύω ότι και αυτό το θέμα είναι είτε δημογραφικό, είτε θέμα ανειλικρίνειας. Από τη μία πολλές χιλιάδες δεν έχουν οικογένεια, δεν έχουν κάνει παιδιά για να πρέπει οπωσδήποτε να δουλέψουν. Από την άλλη, η αληθινή πείνα δεν έχει έρθει ακόμα, υπάρχει κάπου ένας φρέντο να περιμένει πολλές χιλιάδες συμπατριωτών μας. Παράλληλα ακόμα τρέχουν πρόωρες, επιδοτήσεις, βοήθεια από τον μπαμπά και τον παππού που αποτελειώνουν κάποιες γενιές. Βάλτε και την ιδιοκτησία στη χώρα όπου όλοι έχουν κάτι χρωστούμενο, ένα σπίτι όπου μένουν με τους γονείς ή ένα χωράφι που το νοικιάζουν σε κάποιους που το δουλεύουν, να η εξίσωση. Βάλε μετά και την δυσκολία να πας να δουλέψεις σε μια ψησταριά το καλοκαίρι με επτά άτομα από μια χώρα που δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα, ορίστε η τέλεια καταιγίδα της ανεργίας και του χαμένου καιρού.
Γ.Συμψηρής
2 Σχόλια
Σιγά μην αφήσουμε το φρέντο καπουτσίνο να τρέχουμε στα χωράφια να λερωνόμαστε…
Πρωί καφέ στο όρθιο κάπου φθηνά, μετά σπίτι φαγάκι από τη μαμά, ύπνο και στα καπάκια γυμναστήριο (crossfit κατά προτίμηση) γιατί το καλοκαίρι πλησιάζει…
Το απόγευμα αργά ένα δεύτερο φρέντο σε κεντρική καφετέρια και μπαλίτσα με 27χρονες φαντασμένες…
Μετά πάλι σπίτι, φαγάκι από τη μαμά που έχει κρατήσει στο ψυγείο, λίγο φβκ να δούμε τι ψάρια πιάσαμε και ύπνο πάλι…
ΖΩΑΡΑ!!
Σωστός ο antikeimenikos!!!