Ακόμη και οι πολέμιοι του σφιχτού εναγκαλισμού του Κράτους με την Εκκλησία δέχονται πως το δικό μας θρησκευτικό δόγμα έχει κάνει την διαδρομή του και έχει περάσει τις παιδικές ασθένειες. Εντάξει μπορεί να μη σκίσαμε στον Διαφωτισμό αλλά κάποια πράγματα τα έχουμε αφήσει πίσω μας.
Μπορεί η σκιά της Εκκλησίας να πέφτει βαριά πάνω σε πολλά εθιμοτυπικά στη χώρα αλλά δεν αποτελεί, σε τελική ανάλυση, κριτήριο για κανένα δημόσιο πρόσωπο το αν είναι ή δεν είναι πιστό, πολύ δε περισσότερο πόσο πιστό δείχνει. Με άλλα λόγια η παρουσία στις λιτανείες και γενικά τα θρησκευτικά δρώμενα δεν είναι υποχρεωτική, ούτε κρίνει τίποτε για τους βουλευτές.
‘Η μήπως τελικά κρίνει και είναι σχεδόν υποχρεωτικό; Αν είναι έτσι, όσοι βουλευτές διαφωνούν με αυτή τη λογική και καταπιέζονται, πρέπει να αντιδράσουν διότι καταλήγουν και οι υπόλοιποι πιστοί να αναρωτιούνται για την ειλικρίνεια της συμμετοχής τους στις θρησκευτικές και εορταστικές εκδηλώσεις.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση πολιτικού προσώπου χθες στις εκδηλώσεις για τον Άγιο Χριστόφορο στο Αγρίνιο, το οποίο έδειξε “ανυπακοή” του στα κελεύσματα του Μητροπολίτη. Μια που κάλεσε τον κόσμο στον ναό να πει το “Πάτερ Ημών” και μία που ξανακάλεσε τον κόσμο να ψάλει το “Χριστός Ανέστη” στην κεντρική πλατεία πλέον…
Και στις δύο περιπτώσεις ο συγκεκριμένος πολιτικός έμεινε σιωπηλός όπως είχε κάθε δικαίωμα π.χ. να έχει ή να μην έχει καμιά όρεξη να ψάλει. Όμως δεν ήταν λίγοι οι πιστοί που σχολίασαν τη στάση του λέγοντας-ακόμη και μεγαλόφωνα- ότι “αν δεν το νιώθει γιατί πάει σε τέτοιες εκδηλώσεις;”, διερωτώμενοι με σκωπτικό τρόπο ακόμη κι αν τον πονάει ο λαιμός του…
Το σχετικό σούσουρο είναι ένα απλό κουτσομπολιό, είναι ξεκάθαρο. Αλλά μήπως έχει έρθει ο καιρός οι πολιτικοί να διεκδικήσουν το…δικαίωμά τους να συμμετέχουν ή όχι στις θρησκευτικές εκδηλώσεις; Να χειραφετηθούν από την υποχρέωση αν δεν έχουν όρεξη;
Βέβαια αυτό έχει πολιτικό κόστος και δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη.
Γ.Σ.