Γράφει ο Λάμπρος Δημητρογιάννης *
Η ιστορία δείχνει ότι οι Έλληνες είναι ικανοί για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο. Όπως και ότι μπορούν να κάνουν το σύνθετο απλό, και το απλό σύνθετο. Ιδιαίτερα οι έλληνες πολιτικοί μπορούν να το κάνουν δύο φορές πιο σύνθετο, όπως το ζήτημα της αλλαγής φύλου, που απασχολεί τις τελευταίες ημέρες.
Και το συγκεκριμένο ζήτημα είναι απλό, όσο και αν παραξενευτούν πολλοί. Όχι βέβαια τόσο απλό όπως η δήλωση και η πράξη αλλαγής φύλου που επικαλείται η κυβέρνηση, αλλά απλό με γνώμονα τι αποδέχεται η κοινωνία και τι έπραξε η πολιτεία.
Σαφώς και σε κάθε σύγχρονο κράτος είναι σεβαστή η ατομική ελευθερία, ο αυτοπροσδιορισμός, η επιλογή συμπεριφοράς και η ανοχή στη διαφορετικότητα, με τη συμβολή της ίδιας της κοινωνίας. Το κοινωνικό σύνολο είναι αυτό που προστατεύει τα παραπάνω, αλλά και το ίδιο που διαμορφώνει τα επιτρεπτά όρια, δηλαδή τι και σε ποιο βαθμό θα γίνει ανεκτό το διαφορετικό. Όσο και αν η κοινότητα των διεμφυλικών ή των Λ.Ο.Α.Τ. είναι μια συμπαθής ομάδα, παραμένει μικρή ομάδα, και το κυριότερο αρνείται να αποδεχτεί ότι ορισμένες αλλαγές δεν επιβάλλονται νομικά, επιβάλλονται κοινωνικά.
Στην παρούσα φάση η ελληνική κοινωνία δεν επιθυμεί αλλαγές, δεν επιτρέπει νέα όρια. Όχι γιατί είναι υπανάπτυκτη, ούτε γιατί δεν είναι προοδευτική. Άλλωστε οι προοδευτικοί στην εποχή μας αποδεικνύονται οι πιο ακραιφνείς συντηρητικοί. Αλλά διότι οι αξίες, τα πιστεύω, οι πεποιθήσεις και η κουλτούρα της, της επιτρέπουν να αποδέχεται τη διαφορετικότητα σε συγκεκριμένα πλαίσια. Δεν θέλει και δεν επιθυμεί να λάβει υπόψιν καμία παράμετρο νομική, ιατρική, κοινωνική. Για την ελληνική κοινωνία το ζήτημα είναι αξιακό. Συνειδητά και ξεκάθαρα.
Και αυτοί που εντάσσονται στους ‘διαφορετικούς’ οφείλουν να το σεβαστούν. Εξάλλου οι αλλαγές έρχονται σταδιακά, και οι μειοψηφίες δεν μπορούν να υπερκεράσουν τις πλειοψηφίες. Επιπλέον, δεν είναι αποδεκτές οι συγκρίσεις με άλλα κράτη. Άλλα κράτη, άλλες κουλτούρες. Ούτε είναι ανεκτές οι κριτικές για δήθεν ρατσιστική συμπεριφορά των Ελλήνων. Οι ίδιοι κάτοικοι αυτής της χώρας που δεν αποδέχονται αλλαγές φύλου, οι ίδιοι είναι που αποδέχτηκαν διαφορετικές εθνικότητες και συνυπάρχουν μαζί τους.
Η ελληνική πολιτεία όπως επιδερμικά αντιμετώπισε μικρά και μεγάλα θέματα της καθημερινότητας, το ίδιο επιδερμικά αντιμετώπισε και το θέμα της διαφορετικότητας, τον αυτοπροσδιορισμό ή όπως αλλιώς ειπωθεί. Για χρόνια το ενδιαφέρον εξαντλείται στη στρατιωτική θητεία (απαλλαγή ή άοπλη υπηρεσία), σε κάποιου είδους ψυχοκοινωνική στήριξη, ή στην επέμβαση δικαστικών και αστυνομικών αρχών σε περιπτώσεις βίας, ιδίως όταν αυτές έβλεπαν και το φως της δημοσιότητας.. Καμία υιοθέτηση πεπραγμένων, καμία διαμόρφωση δημόσιας πολιτικής. Και εξυπακούεται καμία επεξεργασία δεδομένων για τη διοίκηση, την εκπαίδευση ή τη νομική υπόσταση.
Και τα πολιτικά κόμματα στρουθοκαμηλίζουν:
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ των ακραίων πολιτικών του και της (χαμένης) αριστερής του ταυτότητας, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες μετατράπηκαν σε Εξαρτημένους της εξουσίας, η Ν.Δ. προσπαθεί να ριζοσπαστικοποιηθεί κεντρώα αλλά ξεχνάει ότι πρεσβεύει τις αρχές της κεντροδεξιάς, το ΠΑΣΟΚ λόγω εσωκομματικών δίνει το ελεύθερο στα στελέχη του να πράξουν όπως θέλουν, και τα υπόλοιπα κόμματα απλώς να επιβεβαιωθούν πολιτικά με ένα ναι ή όχι.
Την ίδια στιγμή που οι πολίτες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την οικονομική δυσπραγία και την κοινωνική κατάρρευση, αναζητώντας ιδεολογήματα, μακροπρόθεσμες επιλογές και σαφείς τοποθετήσεις, το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να συμφωνήσει σε απλά, πόσο μάλλον να συμφωνήσει στα σύνθετα. Διαπιστώνεται ότι στο ελληνικό δοβλέτι τα κόμματα αλλάζουν εύκολα την πολιτική τους ταυτότητα ανάλογα τις περιστάσεις. Είναι η εποχή των διεμφυλικών κομμάτων, των τραβεστί ιδεολογιών…
*Επιστήμων Διακυβέρνησης και Δημοσίων Πολιτικών