Δεν ξέρω πως έχει συμβεί και γράφω εδώ και χρόνια στο agrinionews.gr για φίλους και γνωστούς ή και για σημαντικούς ανθρώπους τριγύρω μας οι οποίοι έφυγαν ξαφνικά κι αδόκητα.
Ποτέ δεν ήρθα σε τόσο δύσκολη συναισθηματικά θέση όπως τώρα που πρέπει να πω δυο λόγια για τον Γιάννη Τσιλίκα. Νιώθω μεγάλες τύψεις που δεν πήγα στην κηδεία του αλλά ξέρω ότι έκανα καλά, διότι δεν θα μπορούσα να αντέξω που έφυγε έτσι ένα τέτοιο παιδί. Ίσως είναι δειλία ίσως πάλι να είναι υπαρξιακό το θέμα, όπως και να έχει δεν θα άντεχα να μην ακουστούν πέντε ανθρώπινα πράγματα έξω από τις νόρμες της Εκκλησίας κι έξω από τροπάρια που δεν καταλαβαίνει σχεδόν κανείς.
Η αλήθεια είναι ότι τον Γιάννη τον είχαν πολλά χρόνια αληθινό φίλο πολλοί περισσότεροι, εγώ θεωρούσα τον εαυτό μου φίλο του μόνο 5 χρόνια, από τότε που τον γνώρισα. Και είμαι και πολύ περήφανος που, ενώ δεν είχαμε ποτέ καμία σχέση, δεν ήμασταν της ίδιας ηλικίας, δεν ήμασταν στα ίδια πολιτικά μετερίζια, με θεωρούσε κι εκείνος, από ένα σημείο και μετά, κάποιον με τον οποίο μιλούσε τόσο άνετα όσο μιλούν δυο φίλοι.
Γιατί έτσι ήταν ο Γιάννης, αν τον γνώριζες έπρεπε να έχεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα ως χαρακτήρας για να μην τον συμπαθήσεις. Κι αν τον συναντούσες μια δυο φορές ακόμη, ήταν αδύνατον να μην τον αγαπήσεις. Γιατί η λέξη «διαμάντι» δεν μπορεί να αποδώσει το τι ψυχάρα ήταν. Πάντα γελαστός, πάντα διαθέσιμος να βοηθήσει ακόμη κι εκείνους που δεν άξιζαν καμία βοήθεια. Δουλευταράς μέχρι εξαντλήσεως, ήταν ευγνώμων για όσα είχε και γενναιόδωρος ακόμη και με όσα θα ήθελε και δεν μπορούσε να έχει…
Δεν υπάρχουν λόγια για μα περιγράψεις την καλοσύνη, τα ελληνικά έχουν φθαρεί και η λέξη «αγνός» ίσως δεν έχει πια το φορτίο που είχε παλιότερα για να δείξει τι άνθρωπος ήταν ο Γιάννης. Δεν θυμάμαι στη ζωή μου πιο άδικη απώλεια, ειλικρινά. Σε σημείο που έχουν πυροδοτηθεί μέσα μου αναζητήσεις που με ξεπερνούν αυτή την εποχή. Οπότε θα το σταματήσω εδώ.
Αυτά τα λόγια γράφτηκαν ως φόρος τιμής σε ένα παιδί, μια ατόφια ψυχή, που δεν πέρασε μάταια από δω. Οι φίλοι του, όσοι τον ήξεραν(αυτό αρκούσε) κι εγώ, θα τον θυμόμαστε πάντα. Κι ελπίζω να υπάρχει όντως κάποιο μέρος όπου άνθρωποι σαν τον Γιάννη Τσιλίκα πάνε και ισοφαρίζουν όσα δεν τους άφησε η ζωή να προλάβουν σε τούτο τον κόσμο.
Αντίο ρε Γιαννάκο, τιμή μου που σε γνώρισα και βεβαιώθηκα ότι υπάρχουν καλοί άνθρωποι.
Γ. Συμψηρής