“Τα σχολεία που ονειρευόμαστε”…
Η καινούρια απόφαση του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων για τις ιδρύσεις – προαγωγές – υποβιβασμούς – συγχωνεύσεις και καταργήσεις Σχολικών μονάδων Αρ. Φύλλου 2153/23 Ιουνίου 2017, Τεύχος Δεύτερο, μου δίνει την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις και προβληματισμούς.
Θεωρώ τουλάχιστον επιπόλαιο ο οποιοσδήποτε σχεδιασμός για τη λειτουργία των Σχολικών μονάδων για το επόμενο σχολικό έτος 2017-2018 να αρχίζει να υλοποιείται τόσο καθυστερημένα μετά την ολοκλήρωση των εγγραφών των μαθητών, με αποτέλεσμα γονείς να έχουν εγγράψει τα παιδιά τους σε συγκεκριμένο σχολείο και την επόμενη να φοιτούν σε άλλο (παράδειγμα το 9ο και 19Ο Δημοτικό σχολείο τα οποία συγχωνεύονται).
Οι μεταθέσεις των εκπαιδευτικών έχουν ολοκληρωθεί πριν από την οριστικοποίηση των σχολικών μεταβολών με ότι αυτό συνεπάγεται με τις υπεράριθμους εκπαιδευτικούς, τα οργανικά τα λειτουργικά κενά την κατανομή τάξεων και το στοιχειώδη προγραμματισμό.
Είναι δε εντελώς παραπλανητικό ότι από τη συγχώνευση του 9ου και 19ου Δημοτικών σχολείων προκύπτει ένα νέο 12/θέσιο σχολείο και δε θα μειωθούν οι θέσεις των εκπαιδευτικών, αφού αυτό δε μπορεί να συμβεί μιας και τα περισσότερα τμήματα του σχολείου που προκύπτει από τη συγχώνευση δεν υπερβαίνουν το αριθμό των είκοσι πέντε μαθητών, αριθμό που ορίζει το νομοθετικό πλαίσιο για να χωριστούν. (συνολικά ο αριθμός των μαθητών και των δύο σχολείων δεν υπερβαίνει τους 155).
Ο νέος σχεδιασμός μαρτυρά το ξεπερασμένο μοντέλο λειτουργίας των σχολικών μονάδων που εφαρμόζεται.
Η απόφαση δημιουργεί σχολεία τέρατα – φαντάσματα, αναχρονιστικά και αντιπαιδαγωγικά σε διάφορα σημεία της πόλης, αφού το 10ο Δημοτικό σχολείο προάγεται από 12/θέσιο σε 15/θέσιο, τα 4ο , 11ο και 16ο προάγονται από 12/θέσια σε 14/θέσια, τα 7ο , 2ο , προάγονται από 12/θέσια σε 13/θέσια.
Οι προαγωγές δημιουργούν τεράστια προβλήματα στέγασης τα οποία θα λυθούν με προσθήκες αιθουσών, κατάργηση διαδρόμων για δημιουργία αιθουσών, ενοικιάσεις χώρων, στέρηση αύλειων χώρων, στέρηση της δυνατότητας λειτουργίας ως ολοήμερα γεγονός που θα εξυπηρετούσε εργαζόμενους γονείς. Επιπλέον περιορίζει τη δυνατότητα λειτουργίας Τμημάτων Ένταξης για τη υποστήριξη μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και μαθησιακές δυσκολίες, εργαστηρίων πληροφορικής και την αξιοπρεπή λειτουργία της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Αξιολόγησης Υποστήριξης, (ΕΔΕΑΥ). Τέλος στερεί από τους μαθητές χώρους για σίτιση, χαλάρωμα και εκδηλώσεις.
Εδώ και χρόνια εκφράζω στις γενικές συνελεύσεις του κλάδου μου, καθώς και στη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας στην οποία συμμετείχα παλιότερα, την επιτακτική ανάγκη επανακαθορισμού των ορίων των σχολικών μονάδων της πόλης, με στόχο όλα τα σχολεία, ακόμα και αυτά που συγχωνεύονται, να λειτουργούν με μικρότερο αριθμό μαθητών, να μην είναι σχολεία φυλακές και μαντρώματος ανθρώπινων ψυχών. Έχω δε την άποψη ότι στα παιδιά μας αξίζει ένα καλύτερο σχολείο της χαράς και της δημιουργίας όπως το οραματίστηκε ο μεγάλος ποιητής μας Κωστής Παλαμάς στο ποίημα του «τα σχολεία χτίστε».
Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα,
γερά θεμελιωμένα, από της χώρας
ακάθαρτης, πoλύβοης, αρρωστιάρας
μακριά μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια,
τα σκολειά χτίστε!
Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων
περίσσια ανοίχτε, νάρχεται ο κυρ Ήλιος,
διαφεντευτής, να χύνεται, να φεύγει,
ονειρεμένο πίσω του αργοσέρνοντας
το φεγγάρι.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε και σήμερα ένα από τα καλύτερα σχολεία της πόλης το 9ο που βρίσκονταν σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης θα συγχωνευθεί με το 19ο και θα στεγαστούν στο καινούριο κτίριο του 19ου του οποίου το μέλλον μάλλον είναι αρνητικά προδιαγραμμένο.
Άφησα τελευταία την εφαρμογή προγράμματος συμπερίληψης μαθητών του 1ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου στο πρόγραμμα του 9ο Δημοτικού Σχολείου με το οποίο συστεγαζόμασταν, την οποία μας στερούν, επειδή η παραπάνω κατάκτηση δεν θέλω να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για όλους αυτούς που θεωρούν και αντιμετωπίζουν την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση με οίκτο και συμπόνια και όχι ως υποχρέωση και δικαίωμα.
Στους δε όψιμους περιστασιακούς καιροσκόπους επαναστάτες κυβερνητικούς συνδικαλιστές που αντιμετωπίζουν την εκπαίδευση των παιδιών με μικροκομματικά κριτήρια διαμαρτυρόμενοι εκ του ασφαλούς για τη συγχώνευση, αναιρώντας τους εαυτούς τους, τους θυμίζω ότι απαξίωναν όλα τα προηγούμενα χρόνια τις τεκμηριωμένες επιστημονικά προτάσεις μου για τη λειτουργία των σχολικών μονάδων της πόλης που ζούμε.
Προσωπικά δε με λυπεί το γεγονός ότι το 90 Δημοτικό Σχολείο, στο οποίο φοίτησαν και αποφοίτησαν και τα τρία μου παιδιά και το οποίο οι υποκρινόμενοι υποστηρικτές, δεν προτίμησαν ποτέ, επειδή κατά τη γνώμη τους η ποιότητα του μαθητικού δυναμικού δεν ήταν υψηλή, όπως στα κεντρικά σχολεία της πόλης, κλείνει για πάντα και παραδίδεται στα χέρια των καταστροφέων της νύχτας. Να είστε σίγουροι για το ανάθεμα και την κατακραυγή των επόμενων γενεών.
Νίκος Δεληγιάννης – Δάσκαλος
Διευθυντής 1ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου