Εδώ και λίγο περισσότερο από 13 χρόνια, όταν και επέστρεψα στο Αγρίνιο, βλέπω γύρω μου την πόλη να αλλάζει χωρίς να αλλάζουν τα κτήρια. Αλλάζουν, κυρίως, οι νεότερες ηλικίες ή μάλλον γερνάμε εμείς και τις βλέπουμε τόσο αλλαγμένες.
Στα χρόνια αυτά χάθηκαν μερικές από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες του Αγρινίου, που εμείς οι «μέσα στα σαράντα αλλά πολύ πριν τη σύνταξη» είχαμε θεωρήσει ότι πάνε μαζί με την πόλη. Πως επειδή εμείς μεγαλώσαμε μαζί τους-και με άλλες οικείες εικόνες-θα παραμένουν πάντα εκεί παρηγορητικές και σταθερές, να έχουμε ένα σημείο αναφοράς κι εμείς, βρε παιδί μου.
Τώρα διαπιστώνουμε ότι οι εικόνες της δικής μας νιότης περνάνε και φεύγουν, ενώ παράλληλα καταλαβαίνουμε ότι το δικό μας στίγμα δεν θα είναι και τόσο ανεξίτηλο. Άλλαξε η κοινωνία, οι γνωστοί σε όλους μάλλον δεν είναι τόσο αγαπητοί στην εποχή μας…
Χθες μάθαμε ότι η Μιράντα πέθανε, ρωτούσαν οι φίλοι και οι γνωστοί, ήταν αρκετά συγκεχυμένα τα πράγματα. Το κακό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι το πρώτο που ρωτάς είναι το «πως έγινε» οπότε, κάπου εκεί, χάνεται και η ουσία που είναι η αμετάκλητη απώλεια.
Δεν μπορώ να πω ότι την ήξερα τη γυναίκα, όπως νομίζω ότι δεν την ήξεραν και οι περισσότεροι που την αποχαιρετούν με συγκίνηση ακόμη και στα «δίκτυα», με προσωπικούς χαιρετισμούς ακόμη κι εκεί που η εκλιπούσα αποκλείεται να είχε βρεθεί ποτέ. Βλέπεις όμως έναν αναστεναγμό, ένα «α, ρε Μιράντα» για ένα πρόσωπο για το οποίο δεν ήξεραν οι περισσότεροι και πολλά.
Ο χαρακτήρας μιας γυναίκας 79 ετών που εδώ και πάρα πολλά χρόνια ήταν μια εμβληματική παρουσία για την πόλη δεν είναι κάτι συνηθισμένο ούτε στις μέρες μας. Ο πολύς κόσμος μεγάλωνε μαζί της, την άκουγε να μιλάει δυνατά εδώ και χρόνια, ήξερε το όνομά της και σχεδόν την θεωρούσε αναπόσπαστο κομμάτι της πόλης.
Τώρα καλούμαστε να διαχειριστούμε ότι όλο και λιγότεροι άνθρωποι αποτελούν κάποιες σταθερές γύρω μας. Αν έχουμε εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι απρόσωπες σχέσεις στην πόλη, τότε τα νεότερα παιδιά ζουν σε ένα άλλο σύμπαν.
Το άσχημο είναι ότι χάνεται με τα χρόνια η γλύκα των ανθρώπων που άντεχαν τα πειράγματα και τα ανταπέδιδαν, τα χρόνια που υπήρχε σεβασμός στον δρόμο. Να φταίει που η πόλη μεγάλωσε, που δεν γνωρίζονται όλοι με όλους όπως παλιά; Ή μήπως να φταίει που κανένας δεν θέλει να ξέρει κανέναν, που «ο δικός μας άνθρωπος» ανήκει σε μια άλλη εποχή, όπου το πολύ οικείο δεν χρειάζεται;
Καλό ταξίδι, όπως και να ‘χει, στην Μιράντα, ένα ακόμη κομμάτι του Αγρινίου που θα λείπει πια από το παζλ, κάτω από τα φώτα της πόλης.
Γ.Σ.
1 Σχόλιο
Κυρία και άκρως ευαισθητοποιημένη ως προς τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα.
Βλάχους τους έλεγε και είχε δίκιο.
Καλό ταξίδι στην κυρία Μιράντα.
Στο μακρινό μέλλον όλο και κάποιος θα βρεθεί να γράψει ένα κείμενο για μια αρσενική cult φιγούρα της πόλης.
Πως είσαι Άκη;