Από χτες που οι πιο πολλοί αποτιμούν την συγκέντρωση στο Σύνταγμα, προσωπικά προτιμώ να σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω ποιο ήταν το ρεζουμέ του ερχομού του Γιώργου Παπανδρέου στο Αγρίνιο. Για το πρώτο θέμα, άλλωστε, η συζήτηση έχει ξεστρατίσει, καθώς όλοι ασχολούνται με τις ειρωνείες των κυβερνητικών και την προσπάθεια των συμμετεχόντων να δουν το ποτήρι μισογεμάτο. Δεν καταλαβαίνουν ότι συγκεντρώσεις για ανατροπές χωρίς ομοιομορφία και ομάδες κρούσης ούτε υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν ποτέ. Το θέμα δεν είναι οι οργανώσεις και τα συνδικάτα, είναι να μπορείς να κατεβάσεις ένα κομμάτι του λαού “αξιόμαχο” και με πειθαρχία, να αποσπάσει θαυμασμό, να στρέψει τις κάμερες σε καπνούς και πάθος κι όχι σε μέτρημα κεφαλιών. Δείτε τη Γαλλία, εκεί που διεξάγεται ο αληθινός αγώνας, υπάρχει συντονισμός, ομοιομορφία, σύγκρουση. Μπορεί να μην είναι στολές αλλά είναι κοινές αναφορές τόσο στα σύμβολα όσο και στην εμφάνιση. Κινήματα χωρίς λάβαρα και συνθήματα έχουν υπάρξει ποτέ; Τώρα εδώ, κάτι μεσοαστοί που περιμένουν να ακουστούν επειδή μαζεύτηκαν έξω από το Σύνταγμα, είναι αμελητέοι και ευκόλως μπορεί να τους χλευάσει ο Κατρούγκαλος.
Αλλά να μην ξεφύγουμε, το θέμα μας είναι ο Παπανδρέου χτες στο Αγρίνιο. Το βράδυ έβλεπα τη συνέντευξη που του πήρε στον Αχελώο ο δημοσιογράφος Παντελής Κούτσικος. Ουκ ολίγες φορές ένιωσε να πιέζεται από τις ερωτήσεις. Φαινόταν να έχει ως βασικό πυλώνα των θέσεών του τις μεταρρυθμίσεις που σταμάτησαν γιατί δεν είχε στήριξη και το αξίωμα «η κρίση έφερε το μνημόνιο και όχι το μνημόνιο την κρίση». Όμως τουλάχιστον τρεις φορές φάνηκε να μην μπορεί να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα πως φτάσαμε ως εδώ. Όχι μόνο δεν φάνηκε να ξέρει πέρα από κάθε βεβαιότητα αλλά αναρωτήθηκε μεγαλοφώνως και ο ίδιος σχετικά. «Δεν ξέρω πως φτάσαμε ως εδώ».
Και το ερώτημα είναι: εμάς ρωτάει; Ποιος πρέπει να ξέρει αν όχι ο ίδιος; Αν δεν μπορεί να απαντήσει το πώς χάθηκαν οι ευκαιρίες για τη χώρα αλλά, ουσιαστικά, και πώς ο ίδιος βρέθηκε στη θέση που είναι σήμερα, εμείς τι μπορούμε να αναμένουμε; Ή, μάλλον, όχι εμείς αλλά οι άνθρωποι που τον πιστεύουν πολιτικά.
Κάποιος οπαδός/φίλος πήγε και του πέρασε μια γαρδένια στο πουκάμισο όταν έφτασε για την ομιλία. Με καρτερία και υπομονή άφησε το λουλουδικό στη θέση του ο πρώην πρωθυπουργός σε όλη την αποθεωτική για εκείνον διαδρομή μέχρι μέσα στο ξενοδοχείο. Όταν κάθισε να ακούσει και μετά να μιλήσει το λουλούδι δεν ήταν στη θέση του. Ο συμβολισμός για τον οπαδό/φίλο ήταν απλός και κατανοητός: έβλεπε τον Γιώργο κάτι σαν τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο. Ο Γιώργος όμως δεν θέλει να είναι αυτός ο άνθρωπος. Όσο και να αμφισβητούν κάποιοι το πόσο κοφτερή αντίληψη έχει, ξέρει πως είναι να κυκλοφορεί ως ο άνθρωπος με τη γαρδένια. Όμως το πρόβλημά του ήταν πάντα αυτό: καλώς ή κακώς είναι κάτι άλλο από εκείνο που θα ήθελαν οι οπαδοί του να τους θυμίζει.
Γ.Συμψηρής
2 Σχόλια
Βρεγμένη τάβλα, άγριο ξύλο, γαμήσι και στρατιωτικό περίπολο στον ηλίθιο, ανίκανο πολιτικο-προδότη. Μέχρι και οι εντολοδόχοι του τον διέγραψαν…σε τι χώρα ζούμε….
μας εκαναν ρεζιλι σε ολη την Ελλαδα αυτοι που τον “τιμησαν”!