Το πρόσφατο ζήτημα των Κάστανων του Παϊσίου στον Άγιο Δημήτριο είναι λάθος να αντιμετωπιστεί μόνο ως θρησκευτική εμμονή ή κάτω από ιδεολογική υποκειμενικότητα. Γιατί πολύ απλά μας διαφεύγει μια λεπτομέρεια: Αν δεν λειτουργούσε το διαδίκτυο με αυτή την ισοπεδωτική μορφή που λειτουργεί τώρα, το θέμα των καστάνων θα έμενε εκεί, στα όρια της ενορίας και του θρησκευτικού κοινού. Σε πιο ακραία περίπτωση και πάλι μπορεί να κατακρίνονταν σφόδρα από τους διαφωνούντες -που είναι εν προκειμένω η πλειοψηφία-μέσα από αρθρογραφία όμως ή από τις στήλες των εφημερίδων. Άλλωστε ΜΜΕ υπήρχαν και πριν από το διαδίκτυο.
Θα σχολιάζονταν φυσικά και στα καφενεία. Με μια διαφορά. Θα γίνονταν στο τραπέζι μόνο ή στο καφενείο των διαφωνούντων ή σε αντίστοιχη ομήγυρη στην πλατεία ή οπουδήποτε αλλού. Θα είχαν κάθε δικαίωμα να εκφραστούν όπως θέλουν κατά ενός θέματος. Όμως εδώ υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής. Θα είχαν και κάθε δικαίωμα όσοι έχουν αντίθετη άποψη να μην τους ακούν και να τα λένε με τη δική τους ομήγυρη. Ακόμα και αν δεν κρατούσαν τα προσχήματα στην παρέα, απλά θα τσακώνονταν δυνατά και μέχρι εκεί. Και φυσικά θα έκαναν και σάτιρα.
Το διαδίκτυο όμως έχει πλέον μεταλλαχθεί: 7 .000.000.000 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο εν δυνάμει χρήστες τους δεν δίνουν και παίρνουν απλά πληροφορίες στην διαδικτυακή ομήγυρη που τους αρέσει, αλλά είναι ομοτράπεζοι με όλους. Ό,τι και να πουν, όπως και να εκφραστούν, δεν υπάρχει ο θεματικός διαχωρισμός ώστε να μην το μοιραστεί και ο πιο ακραίος με πάσα ιδεοληψία.
Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Η ποιοτική κριτική του δημόσιου διαλόγου, η έξυπνη σάτιρα να χάνεται και να γίνεται μια ουρά σε μια πληθώρα κακόγουστου χιούμορ, ύβρεων ή χυδαίων επιθέσεων.
Κάπως έτσι ομοτράπεζοι είμαστε και σε αυτή την πόλη λόγω κοινωνικής μετάλλαξης του διαδικτύου. Άτομα που ποτέ δεν θα λέγαμε μια καλημέρα, που δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας, που έχουμε διαφορετική φιλοσοφία ζωής είμαστε ομοτράπεζοι σε μεγάλο τραπέζι με 80.000 καρέκλες. Εκεί ήμαστε υποχρεωμένοι να ακούσουμε εξωφρενικά για εμάς πράγματα, να υπερασπιστούμε αυτονόητα πράγματα-πάλι για εμάς, να υποστούμε μειοψηφίες. Ποιο το αποτέλεσμα; Δεν θα πείσουμε κανέναν, απλά θα χάσουμε τον χρόνο μας.
Όλος αυτός ο χυλός του διαδικτύου έχει και κάθε ξεχωριστό σύμβολο-αφορμή κάθε φορά. Σήμερα έτυχε να είναι το κάστανο, χθες μπορεί να ήταν π.χ. το survivor, προχθές μπορεί να ήταν θέμα π.χ. φιλοζωϊκό, παραπροχθές κυνηγετικό, άλλη μέρα μπορεί να ήταν θέμα ιδεολογικών εμμονών. Αύριο;
Για να υπάρξει αύριο με νόημα θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε επιτέλους τη σχέση μας με το διαδίκτυο. Κάθε κοινότητα, είτε έχει 5 άτομα, είτε 500 είτε 50.000 έχει το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει. Δεν έχει φυσικά δικαίωμα μια κοινότητα ούτε να ενοχλεί ή ούτε να προκαλεί τους άλλους. Ούτε φυσικά οι άλλο είναι σωστό να επιτίθονται χωρίς επιχειρήματα ούτε να γίνει η όλη ιστορία στείρο και εκ του ασφαλούς πεδίο αντιπαράθεσης εξυπνάκηδων από τους μεν και δε. Ούτε φυσικά δικαιούται μια πόλη να υποστεί ως κανόνα και να αυτοχαρακτηριστεί από μια άποψη ή δράση μιας ομάδας. Σήμερα θα αρέσει στους μεν και αύριο στους δε.
Πρέπει λοιπόν να επαναπροσδιοριστεί η σχέση του διαδικτύου με εμάς. Και σε αυτό ευθύνη έχουν κυρίως τα social media. Θέμα χρόνου είναι να επιλέξουν τη θεματική δομή από τον χυλό της ανεξέλεγκτης ομήγυρης που επικρατεί σήμερα.
Υπάρχουν φυσικά και οι πιο άμεσες λύσεις. Στο Καστρί της Λάρισσας ο τοπικός σύλλογος δίνει δωρεάν βιβλία αντί για wi-fi στην παραλία ( δείτε εδώ). Έτσι οι Λαρισαίοι θα απαλλαχθούν από όλα τα παραπάνω.
Λ.Υ.