Μια διδακτική ιστορία με αφορμή τις εξελίξεις με τη σύλληψη των δύο Ελλήνων στον Έβρο.
Κορυφώνεται η αγωνία για την τύχη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, στελεχών της 3ης Μηχανοκίνητης Ορεινής Ταξιαρχίας «Ρίμινι», που συνελήφθησαν την περασμένη Παρασκευή από τους Τούρκους στον Έβρο καθώς βρεθήκαν από λάθος σε τουρκικό έδαφος.
Οι στρατιωτικοί προφυλακίστηκαν με την κατηγορία εισόδου σε απαγορευμένη στρατιωτική περιοχή ωστόσο χθες αναβλήθηκε η εκδίκαση της έφεσης κατά της προφυλάκισης . Η εκδίκαση αναμένεται να γίνει από αύριο και έως το τέλος της εβδομάδας ενώ οι δύο έλληνες στρατιωτικοί παραμένουν στις φυλακές Αδριανούπολης.
Η ιστορία αυτή βέβαια έχει πανελλήνιο ενδιαφέρον για πολλούς λόγους , αφενός γιατί όλοι εύχονται η περιπέτεια των συμπατριωτών μας να λήξει θετικά , αφετέρου γιατί οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή και κανείς δεν αμφιβάλλει πως ο Ερντογάν δεν θα διστάσει να αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία στο βωμό των συμφερόντων του.
Μια διδακτική ιστορία
Η ιστορία όμως που εξελίχθηκε στις Καστανιές του Έβρου ξύπνησε μνήμες σε πολλούς που υπηρέτησαν στη συγκεκριμένη περιοχή τη θητεία τους. Ένας από αυτούς είναι γνωστό αυτοδιοικητικό πρόσωπο του Αγρινίου που θέλησε , μέσω του agrinionews.gr, να μοιραστεί την εμπειρία του με διδακτικό σκοπό : να καταδείξει πώς όλα στα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας τα πράγματα βρίσκονται σε μια λεπτή γραμμή. Πώς ένα λάθος μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Θυμήθηκε λοιπόν ο εν λόγω γνωστός Αγρινιώτες πως ο ίδιος υπήρξε «πρωταγωνιστής» μιας ιστορίας που παραλίγο να οδηγήσει σε θερμό επεισόδιο. Πως «εισέβαλλε» σε τουρκικό έδαφος κρατώντας μάλιστα και αιχμάλωτο…
Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο να διηγηθεί την ιστορία του:
Στη δεκαετία του ’80 βρέθηκα να υπηρετώ στο χώρο που εξελίχθηκε σήμερα η υπόθεση με τους δύο στρατιώτες, στην περιοχή των Καστανιών Έβρου.
Καθώς ανήκα σε μία ειδική μονάδα, βρέθηκα στην προκάλυψη της στα Ρίζια.
Έδρα της ήταν ένα παλιό κτίριο δίπλα από τον μεθοριακό σταθμό και το τελωνείο.
Ευθύνη μας η επάνδρωση του φυλακίου, οι περιπολίες και η φύλαξη των συνόρων.
Εκεί υπάρχει η διάβαση προς Ανδριανούπολη (EDIRNE) που ελέγχεται από μεγάλο φυλάκιο.
Ο ποταμός Άρδας (παραπόταμος του Έβρου ) διασχίζοντας Βόρεια από τις Καστανιές στρίβει προς την Τουρκία και εκεί ξεκινά η μεθοριακή γραμμή που οριοθετεί τα σύνορα, τα χερσαία και δημιουργεί το λεγόμενο προγεφύρωμα του Κάραγατς.
Ανάμεσα στις πυραμίδες υπήρχαν δύο μονοπάτια που μεταξύ τους απείχαν γύρω στα 15 μέτρα περίπου.
Το μονοπάτι ξεκίναγε αριστερά πριν το φυλάκιο με την πινακίδα.
Διέσχιζε ένα δάσος με ευκάλυπτους εμπλουτιζόταν με βάτα και αναρριχητικά.
Κοντά από την οριοθετική πυραμίδα υπήρχε καρφωμένη εκατέρωθεν πινακίδα με τις σημαίες Ελλάδας και Τουρκίας κατά μήκος του μονοπατιού.
Κάπου στο μέσο υπήρχε προς την ελληνική πλευρά ξύλινη καλύβα για προφύλαξη των περιπόλων.
Τον πρώτο καιρό μετά τα μακρινά περίπολα που φτάναμε στα νότια με υπερυψωμένες σκοπιές διαπίστωσα μία υπερβολική χαλαρότητα: Ύπνος και αδιαφορία και απίθανα σκηνικά. Συνάδελφοι αξιωματικοί -και μάλιστα Δόκιμοι Έφεδροι-χαριεντιζόντουσαν ολονυκτίς με τους Τούρκους. Πάνω στη γέφυρα χαρτοπαίγνιο, χρήματα, ανταλλαγές τζάκετ και συχνοί καυγάδες. Την χαλαρότητα αυτή δεν μπορούσα να την πιστέψω. Διαπίστωσα όμως ότι η περιοχή είχε ανάγκη από ασφάλεια, ειδικά όσοι ζούσαν και εργάζονταν στη μεθόριο.
Πολλές φορές διακινητές μπλέκονταν σε ναρκοπέδια και τους συλλάμβαναν εθνοφύλακες και περίπολα.
Κάποιο Νοέμβριο οι διελεύσεις διακινητών και στρατιωτικών ήταν συχνές.
Όπως συνέβη μια μέρα που αντιληφθήκαμε τη διέλευση Τούρκων στρατιωτών. Δράσαμε άμεσα. Ανιχνεύσαμε τα πατήματα τους από τα άρβυλα στις λάσπες από τα καλαμποκοχώραφα. Ενεργώντας εντελώς ασυνείδητα δύο φορές εμπλακήκαμε σε επεισόδιο όπου με πολυβολισμό τους αναγκάσαμε να γυρίζουν πίσω από την αντιαρματική τάφρο.
Άλλη ημέρα, τέλη Νοεμβρίου, ο καιρός είχε χαλάσει όταν απέναντι μας είχε αναγνωρισθεί Τουρκική μονάδα καταδρομών.
Με προφορική διαταγή ενεδρεύσαμε στο δάσος μακριά από το μονοπάτι, παγιδεύσαμε το χώρο και πήραμε θέσεις άμυνας με 2-3 πολυβόλα.
Από την άλλη πλευρά υπήρχε φοβερή ανησυχία.
Ασύρματος δεν υπήρχε και αναζητώντας το περίπολο αντιληφθήκαμε τους φοβισμένους μέσα στο Καλύβι.
Ελέγξαμε τη διαδρομή και πέρα από τα Ελληνικά όρια.
Τα περίπολα είχαν αποτραβηχτεί.
Δυστυχώς αγνοώντας το πνεύμα λειτουργίας των κανόνων εμπλοκής στη μεθόριο, αποφασίσαμε με το βοηθό μου λοχία να ταράξουμε τα νεύρα των γειτόνων μας Τούρκων.
Ανεβήκαμε στη γέφυρα προς Βορρά (Δίκαια Μαράσια) στήσαμε τα πολυβόλα μας και αδειάσαμε τις ταινίες προς τα πλατάνια τις Τουρκίας. Και σήμερα ακόμη ενθυμούμε πόσο επικίνδυνα λειτουργήσαμε.
Τα πολυβόλα κρύφτηκαν σε βαλτόνερα. Το δάσος των Καστανιών είχε ζεσταθεί.
Ξημέρωσα τη μεθεπόμενη με το διοικητή της μεραρχίας να με παραπέμπει για ΕΔΕ.
Στο επόμενο διάστημα οι Τούρκοι ολονυχτίς με μπουλντόζες κατέστρεψαν το δικό τους δάσος.
Και ο ίδιος ο Στρατηγός, με συνοδεία κάποιων από μας, ζητούσε να δει τον Τούρκο».
Το πρόσωπο που μας διηγήθηκε την ιστορία την χαρακτηρίζει «αρκετά επικίνδυνη και ανεύθυνη που θα μπορούσε να χει μοιραία αποτελέσματα από ένα επικίνδυνο τόλμημα. Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη». «Ανθυπολοχαγός τότε, στη λογική του καταδρομέα, αψίκορος χωρίς ενδοιασμούς και με άγνοια κινδύνου πιστεύοντας μάλιστα ότι εξυψώνω το αίσθημα ασφαλείας των στρατιωτών παραλίγο να προκαλέσω ένα αιματηρό επεισόδιο. Λίγο καιρό μετά είχε άλλωστε είχε γενικευθεί επεισόδιο με νεκρούς» αναφέρει σχολιάζοντας πως παρακολουθεί πολλές αναλύσεις «ειδικών» για το σημερινό επεισόδιο τις οποίες θεωρεί άστοχες.
Aνάμεσα στα ελληνικά φυλάκια Καστανιών
Σε τουρκικό έδαφος
Ο τούρκος αιχμάλωτος επεστράφη με συνοπτικές διαδικασίες…
Διασχίζοντας τον ποταμό Άρδα