Άρθρο του Αθανάσιου Ζέρη
Υγιής “λογικά και πνευματικά” είναι ο άνθρωπος που δέχεται τον φυσικό κύκλο του χρόνου του, δηλαδή ,τις τέσσερες εναλλαγές της φύσης και αναφωνεί από καρδιάς το «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας», γιατί η κάθε μία από αυτές εκφράζει κι ένα στάδιο της δικής μας πορείας.
Τέσσερες διαφορετικές εποχές, τέσσερες διαφορετικές μουσικές νότες θείου μεγαλείου που, η κάθε μία κρύβει την δική της ευκαιρία για ζωή και δράση.
Το πάθος της ανοιξιάτικης νιότης, η ξένοιαστη και ώριμη καλοκαιρινή απόδραση, ο μελαγχολικός ρομαντισμός του φθινοπώρου και η άγρια παγωνιά της χειμωνιάτικης νύχτας, αποτελούν τις τέσσερες αυτές νότες που συνθέτουν τη Μουσική πορεία της ζωής μας, που ο καθένας τη ζει με τον δικό του τρόπο, ανάλογα με τα μάτια της ψυχής του, της προσφοράς και της δημιουργίας, πάνω σ’ αυτές της μουσικές γραμμές του ανεπανάληπτου φυσικού κύκλου.
Διανύουμε τον τελευταίο μήνα της Άνοιξης, τον Μάιο, ο οποίος είναι και ο προάγγελος της καλοκαιρινής εποχής, που ο άνθρωπος περιμένει με ιδιαίτερη χαρά, γιατί ανοίγει μπροστά του η περίοδος των διακοπών, της ξεκούρασης, της ξενοιασιάς, της ανεμελιάς και γιατί όχι των απολογισμών και των σκέψεων, για μια καινούρια αρχή, για μια άλλη ρότα ζωής, μπροστά στα σημερινά αδιέξοδα που βιώνει αυτός και όλη μας η κοινωνία.
Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών δεν επιτρέπει, ίσως, τους προγραμματισμούς και σχεδιασμούς άλλων εποχών για “πλούσιες” διακοπές, αλλά φουντώνει την νοσταλγία, δηλαδή, τον πόθο και πόνο που νοιώθουμε να επιστρέψουμε σ’ αυτά που αγαπάμε, γι’ αυτά που έχουμε παραμελήσει ή γι’ αυτά που πάνε να χαθούνε ή να κατοικίσουν άλλοι. Και αυτά είναι τα χωριά μας. Είναι η γη που μας γέννησε και πάντα μας περίμενε και μας περιμένει.
«Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό», γράφει με παράπονο ο ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης. Δυστυχώς σ’ αυτό μας οδήγησε και η δημαγωγική καταστροφική πολιτική του “διαίρει και βασίλευε” των τελευταίων δεκαετιών, με αποτέλεσμα να ζούμε σε μια πατρίδα φυλακισμένη, σε μια χώρα χρεοκοπημένη και διαλυμένη, σε μια Ελλάδα που δεν θέλουν μερικοί να ανήκει στους Έλληνες.
Να λοιπόν, η ευκαιρία για δράση και απόδραση κοντά στο φυσικό μας περιβάλλον και με σύμμαχό μας τα αντιπροσωπευτικότερα στοιχεία της ζωής του, που βρίσκονται στην αποκορύφωση τους αυτή την καλοκαιρινή εποχή, όπως είναι ο ήλιος, η θάλασσα, το ποτάμι και το βουνό, ας κάνουμε μια καινούρια αρχή. Αυτά τα στοιχεία που χάρισε πλουσιοπάροχα ο Δημιουργός Θεός στην όμορφη χώρα μας, την Ελλάδα, ας τα αναζητήσουμε και ας τα ξαναβάλουμε πάλι στη ζωή μας. Ο καθένας στον τόπο του, στο χωριό που γεννήθηκε και περπάτησε τα παιδικά του χρόνια και, που η φτώχεια, η αστυφιλία, η παράλογη και ανεύθυνη πολιτική “των πολιτικών” καθώς και το μανιώδες κυνήγι για εύκολο και άκοπο πλουτισμό τον απομάκρυνε από τα ευλογημένα αυτά χωριά μας και τον στοίβασε στις τσιμεντουπόλεις, τις απρόσωπες και απάνθρωπες, με τραγικές συνέπειες στον χαρακτήρα και το ήθος του, στα ήθη και στα έθιμά του, αλλά και στις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά που είχε.
Παρήγορη και ελπιδοφόρα παραμένει η φετινή εικόνα των χωριών μας ,το Πάσχα που, κατακλύστηκαν τα χωριά μας από τους ανθρώπους του. Καθαρίστηκαν και ασπρίστηκαν αυλές που χρόνια είχαν να δουν αυτή την τιμή. Γέμισαν φωνές οι γειτονιές και οι αλάνες του κάθε χωριού. Ασφυκτικά γεμάτες έγιναν οι εκκλησίες, όπου οι λιγοστοί αλλά ακούραστοι παπάδες έτρεχαν από χωριό σε χωριό να μεταδώσουν το ελπιδοφόρο φως της Ανάστασης του Κυρίου μας και με τις ευχές όλων για Ανάσταση της Ελλάδας από την κρίση και τα δεινά που έχει υποστεί, αφήνοντας την Ελπίδα, ακόμα μια φορά, για να πεθάνει στο τέλος.
Ιδού λοιπόν, η μεγάλη πρόσκληση και πρόκληση του καλοκαιριού που έρχεται. Η επιστροφή στα χωριά μας.
Ιδού η μεγάλη ευκαιρία, αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε μας περιμένει να γεμίσουμε τα “ευλογημένα χωριά μας” με ζωή, με φωνές παιδικές- χαρούμενες που ,τις έχουμε φυλακίσει χρόνια τώρα στα δήθεν “χρυσά κλουβιά των πόλεων ξεχνώντας ότι για να ανθίσουν” θέλουν γη και χώμα, θάλασσα ή βουνό για να απολαύσουν και να χαρούν το ατίμητο δώρο του Θεού, την ελευθερία.
Αυτό βέβαια ισχύει και για όλους μας. Ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι η κατοχή γης και ιδιοκτησίας στα χωριά μας τονώνει ακόμα και το εθνικό αίσθημα ,λόγω προσωπικού γοήτρου και αλληλεγγύης προς την πατρίδα μου, που σήμερα έχει περισσότερο την ανάγκη μας.
Αυτή τροφοδοτεί ιερούς δεσμούς αγάπης, αλληλοσυμπλήρωσης, αλληλοβοήθειας, εθελοντισμού και όλων αυτών που κινούν τα ζωτικά νεύρα της ανθρώπινης υπόστασης σε αντίθεση με την «Πολυκατοικιμένη» συνοίκηση, όπου ανθεί κυρίως η νευρικότητα, η δυσαρέσκεια, η ζήλεια, η αντιπαλότητα και μειώνεται, δυστυχώς η αγάπη για την Πατρίδα.
«Αυτός που δεν έχει έδαφος κάτω από τα πόδια του, δεν έχει μήτε θεό και όποιος αρνείται την γενέτειρα πατρίδα του, αρνείται τον Θεό». (Ντοστογιέφσκι). Να λοιπόν η ευκαιρία για μια διαφορετική αρχή. Να φρεσκάρουμε τις μνήμες μας, τα χωριά μας, την πατρική μας γη, να κτυπήσει ξανά και ξανά η καμπάνα της εκκλησίας, του εξωκλήσι και να φεγγοβολήσουν ξανά οι τάφοι των γονιών μας και των προσφιλών μας ανθρώπων, που μας περιμένουν.
Να λοιπόν ,η ευκαιρία να συστρατευτούμε με τους ανθρώπους “μπροστάρηδες” του χωριού μας, τους ακούραστους αγωνιστές της προσφοράς και της δημιουργίας, που έχουν όραμα και όρεξη και δραστηριοποιούνται για να αλλάξουμε τα “κακώς κείμενα”. Ώρα να τους πλησιάσουμε να συνομιλήσουμε, να συνεργαστούμε μαζί τους και όλοι μαζί, μέσα από κάθε διαφορετικότητα, να βρούμε την δυναμικότητα και να φέρουμε ξανά στη ζωή μας τα παραδοσιακά μονοπάτια και τις αλάνες που έκλεισαν και χορτάριασαν. Να ανοίξουμε τα παλιά σοκάκια προς τις γειτονιές, προς τις παλιές βρύσες, προς τα ρυάκια και τα ποτάμια μας, προς τις πλαγιές και τις βίγλες των βουνών μας, αλλά και προς τα παλιά εικονίσματα και τα ξωκλήσια του χωριού μας, γιατί αυτά είναι η ταυτότητα του κάθε χωριού μας.
Ας μη λησμονούμε πως η κρίση που ταλανίζει σήμερα τους λαούς, είναι απότοκος και αποτέλεσμα της απομάκρυνσής τους από την πατρώα γη τους. Γι ’αυτό πρέπει να μάθουν τα παιδιά μας, οι νέοι μας ότι, δεν είμαστε χθεσινοί ότι, ερχόμαστε από πολύ μακριά ότι, έχουμε γονείς, παππούδες, προπάππους και γενικά προγόνους που έζησαν και τίμησαν αυτά τα χώματα, γι’ αυτό έχουμε χρέος να πάμε τον κάθε τόπο μας μπροστά και όχι να τον εγκαταλείψουμε στη μοναξιά του και στους “επιτήδειους εφιάλτες των εντός και εκτός των τειχών της πατρίδας μας”.
Και τούτο γιατί, σήμερα που όλα έχουν απαξιωθεί και όλοι θέλουν να μας απαξιώσουν, η στροφή και επιστροφή στον τόπο, όπου μας γέννησε και μας ανέθρεψε, πτωχά μεν, αλλά με αρχές και ιδανικά, είναι καιρός να τον γνωρίσουμε όχι ως απλώς θεατές και τουρίστες, αλλά ως νοικοκύρηδες να τον αναστήσουμε ξανά , δηλ. να τον φροντίσουμε, να τον περιποιηθούμε, να τον καλλιεργήσουμε γιατί όχι, να τον αγαπήσουμε και να τον πονέσουμε, πριν μας προλάβουν άλλοι, ή πριν, βρούμε άλλους να κατοικούν.
Εύχομαι να διαψευστώ, αλλά φοβάμαι μήπως σε λίγα χρόνια μιλάμε απλώς για “δήθεν εξέλιξη των πραγμάτων”, χωρίς την δική μας απόφαση, όπως εξ’ άλλου συμβαίνει, δυστυχώς, μέχρι σήμερα, καθ’ ότι, άλλοι αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς.
«Το σπίτι που γεννηθήκαμε κι ας το πατούν οι ξένοι, στοιχείο είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει», είναι η φωνή του ποιητή μας Παλαμά. Και αυτή η προσωπική, εθνική, πατριωτική αυτογνωσία γίνεται με την επιστροφή στο σπίτι όπου γεννηθήκαμε, στον τόπο όπου πρωτοαντικρίσαμε τον ήλιο.
Επιτέλους, οι μπαζωμένες πόλεις κουράστηκαν και κούρασαν. Τα ρόδινα ακρογιάλια τις Πατρίδας μας, τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου περιμένουν τους ανθρώπους τους ξανά, γιατί ο άνθρωπος όταν τα περπατά και τα ποτίζει με τον τίμιο ιδρώτα του, τα ημερώνει.
Ας τολμήσουμε, λοιπόν, κι ’εμείς φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά και, ο καθένας από τον δικό του χωριό ας κοιτάξει κατάματα την “ευλογημένη πλάση του Θεού, και το αγαπημένο καταφύγιο, το χωριό του”, (Φ. Κόντογλου) και, ας ευχηθούμε προτρέποντας και τους άλλους , να ξαναβρούμε όλοι μας ξανά την ταπεινή ομορφιά του τόπου μας, να γευτούμε ξανά τα αρώματα και τις γεύσεις της γενέτειρας γης μας και, τότε να είμαστε σίγουροι, ότι θα ξαναζεσταθεί και πάλι η καρδιά μας που είναι ξυλιασμένη από την παγωνιά της “μεθυσμένης πολιτείας”. Γένοιτο.
Καλό Καλοκαίρι και ,να γνωρίζουμε πάντα ότι, κάθε εποχή έχει τις δικές τις χάρες και ευκαιρίες για να μπορέσουμε να αναστήσουμε τα χωριά μας.
Αθανάσιος Ζέρης
Δάσκαλος – Πρόεδρος
«ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ»
Ι. ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
ΜΑΝΔΡΑΣ – ΘΕΡΜΟΥ