Ένας από τους πιο ευγενείς και ακέραιους ανθρώπους που γνώρισα στον χώρο έφυγε χθες μετά από χρόνια μάχη για την υγεία του που δεν ήταν δυνατό να κερδηθεί. Ο Δημήτρης Σκιαδάς ήταν από τους πρώτους στον χώρο που γνώρισα όταν γύρισα στο Αγρίνιο το 2003 και ήταν μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου που του άρεσε αυτό που έκανε αλλά που δεν φαινόταν να τον καταβάλει αυτή η παλιοδουλειά. Έτσι φαινόταν.
Φυσικά χαθήκαμε όπως γίνεται στον ανάδελφο, εχθρικό και μοχθηρό χώρο της δουλειάς μας, στον ανάδελφο, εχθρικό και μοχθηρό τόπο μας, αλλά μάθαινα κατά καιρούς για τα μέσα που συνεργαζόταν. Μετά από πολλά καλοκαίρια, που λέει και ο συγγραφέας, όταν έμαθα αληθινά νέα του δεν ήταν και τόσο καλά…
Όταν τον έβρισκα παλιότερα μου έφτιαχνε την διάθεση, όμως την τελευταία φορά που τον είχα δει φαινόταν ότι στη ματιά του υπήρχε μια σκιά κούρασης. Τελικά, πάντα όταν μαθαίνεις τα νέα είσαι απροετοίμαστος. Και μετά έρχονται οι ενοχές που δεν έδειξες στον άλλο όσο ήθελες το πόσο τον συμπαθούσες και τον εκτιμούσες.
Ντρέπομαι που όταν νωρίς το πρωί ένας συνάδελφος μου είπε για τον θάνατό του η πρώτη μου αντίδραση ήταν «Ποιος; Ο Δημήτρης;». Ποιος άλλος δηλαδή θα μπορούσε να ήταν; Ούτε στην κηδεία του ήταν δυνατόν να πάω. Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι θα τον θυμάμαι με το χαμόγελο, τις ιδέες και την καλή του διάθεση.
Αιώνια να είναι η μνήμη του.
Γ.Συμψηρής