Ένα άρθρο σαν αυτό (δείτε εδώ) θα ήταν επιστημονική φαντασία 10 χρόνια πριν για το Αγρίνιο τουλάχιστον. Γυναίκες, παιδιά, πουκάμισα, προσεγμένη εμφάνιση που αρμόζει σε στιγμές που δεν θεωρούνται πρόχειρες ( διασκέδαση, έξοδος) προσδίδουν κοσμικότητα στο γήπεδο, αδιανόητη τα προηγούμενα χρόνια.
Στο γήπεδο λίγος κόσμος έδινε σημασία παλαιότερα σε τέτοια. Οι περισσότεροι “έσκαγαν” χύμα με τις φόρμες τους, τις οπαδικές μπλούζες έως και τις φόρμες εργασίας, από δουλειά, ασβεστωμένες από την οικοδομή, το συνεργείο κτλ.
Μιλάμε χωρίς κανέναν αφορισμό για κανένα στυλ. Μιλάμε για δύο διαφορετικές καταστάσεις με τα δικά τους θετικά και τα δικά τους αρνητικά η κάθε μία.
Μιλάμε για το σύνολο και όχι εξειδικευμένα θέματα όπως χουλιγκανισμός, που έχουν άλλες εκδοχές το ’80 και ’90 και άλλες τώρα. Αν και πολλοί αποδίδουν στον χουλιγκανισμό την ευθύνη της μη κοσμικότητας στο γήπεδο. Έπαιξε κάποιο ρόλο πράγματι ή μάλλον συνυπήρχε καλύτερα με τις πρόχειρες στιγμές του απλού εργαζόμενου Αγρινιώτη.
Κυρίως όμως το πνεύμα των εποχών ήταν ότι τα παιχνίδια πέρνονταν στην εξέδρα, ούτε στον αγωνιστικό χώρο, ούτε “σε στοιχήματα και υπερπόντιους παράγοντες” όπως νομίζουν οι συνομωσιολόγοι ότι λειτουργεί γενικά το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Η κάθε διοίκηση δεν ήθελε το γήπεδο εκκλησία. Δεν ήθελε βέβαια και την τιμωρία. Για να χωρέσει όλο αυτό στην καυτή γηπεδική ατμόσφαιρα ήθελε τον ώριμο εργαζόμενο της μεγάλης περισσότερο εξέδρας, που θα κατέβαζε μπινελίκια και θα φόβιζε τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας. Μαζί με αυτόν ήθελε τους πιτσιρικάδες φανατικούς που θα φώναζαν συνθήματα και θα άναβαν κανένα καπνογόνο αλλά μέχρι εκεί. Η κοσμικότητα υπήρχε μόνο στην μεγάλη εξέδρα και συνήθως η πολιτική κοσμικότητα σε προεκλογικές περιόδους αλλά μέχρι εκεί.
Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Το ποδόσφαιρο έχει γίνει ακόμα περισσότερο εμπορικό προϊον, επένδυση. Δεν γίνεται να γυρίσουμε πίσω. Δεν χρειάζονται όλα αυτά. Τα παιχνίδια παίρνονται στο γήπεδο. Από την άλλη το γήπεδο προσπαθεί να ενσωματωθεί στις συνήθειες που και αυτές αλλάζουν.
Μαζί όμως με αυτές αλλάξαν οι άνθρωποι. Έπαψαν να εκφράζονται, ανέπτυξαν την καφροφοβία ίσως για να είναι κοινωνικά αποδεκτοί. Ίσως πέρασαν και στο άλλο άκρο, έπαψαν να είναι αυθόρμητοι. Όχι μόνο στο γήπεδο έπαψαν, αλλά παντού. Αμέσως αυτό φάνηκε σε μαζικές εκδηλώσεις. Πάει η εποχή που πήγαινες γήπεδο, άκουγες καμία ατάκα και γέλαγες.
Σε όλα τα παραπάνω δεν ήταν ο Κωστούλας ο καθοριστικός παράγοντας, απλά επιτάχυνε όσο μπορούσε την ένταξη του γηπέδου σε άλλες κοινωνικές εκφάνσεις.
Για αυτούς τους λόγους το γήπεδο έγινε Σαββατιάτικη έξοδος με τα check in της. Οι τιμές του γηπέδου από απλή πρόσβαση έγιναν τιμές θεάτρου και μέσου-υψηλού επιπέδου διασκέδασης.Το γήπεδο άλλαξε ιδιοκτήτη. Και ιδιοκτήτης είναι οι φίλαθλοι πρωτίστως που προσελκύονται από ένα στυλ.
Υ.Γ. Μου έλειψαν οι αυθόρμητες ατάκες . Μου έλειψαν τα “έξυπνα μπινελίκια”. Μου έλειψε ο χαβαλές. Μέχρι εκεί, όχι οι υπόλοιπες καφρίλες. Μακάρι να συνυπήρχαν με τα καλά του 2016. Αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα…
Λ.Υ.
3 Σχόλια
Ναι ειδικά τα wannabe μοντέλα που τις στέλνουν οι μανάδες τους στο γήπεδο να τις δείξει λίγο η κάμερα ανέβασαν πολύ το επίπεδο…
Για αυτό έχει γίνει το κλουβί πιο ήσυχο και από εσπερινό
Ποιός να ασχοληθεί με 22 και μια μπάλα να κυνηγούν….; Έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει ο κόσμος! Δεν κινούνται όλα γύρω από το ποδόσφαιρο; Εκτός από αυτούς που έχουν επενδύσει….