Επέτειος όλη μέρα σήμερα αν και σχετικό είναι αυτό. Το απόγευμα θα έχουν όλα ξεχαστεί και οι ομάδες θα έχουν πάρει την θέση τους στο γήπεδο να φωνάξουν και οι νεαροί που δεν μπορούν τις παρελάσεις.
Περιέργως αυτή τη χρονιά-αν και έπρεπε να είναι η τέταρτη με κατηργημένες τις παρελάσεις-δεν είχαμε μεγάλο ντιμπέιτ για το αν πρέπει να κάνουμε τέτοιες γιορτές ή να κρεμάμε σημαία στο μπαλκόνι. Κάτι σποραδικές αψιμαχίες μόνο, άνευ μεγάλης σημασίας και αξίας. Στο twitter πόσο να τσακωθείς για τα… πανιά;
Αν δεν κατέβει κάτω στα τσιμέντα ο ηρωικός νεαρός να μουντζώσει , να πάρουν μετά το …ριμπάουντ όλοι οι ξεσηκωμένοι και ελευθεριακοί από τη μία και οι Κολοκοτρωναίοι από την άλλη, να τον αποθεώσουν και να του φουσκώσουν τα μυαλά ώστε μια ζωή να ζητάει και να «θέλει» χωρίς να κάνει ποτέ αυτοκριτική, δεν έχει νόημα.
Και φέτος η αλήθεια είναι ότι είχαμε λιγότερες τέτοιες τάσεις από κάθε άλλη χρονιά. Λίγη κουβέντα για το ποιος είπε το «όχι» και ποιος πολέμησε για λογαριασμό ποιανού μετά- την υπόλοιπη δεκαετία του ’40- και μέχρι εκεί. Ο καθένας με την ονείρωξή του, με άλλα λόγια, με όλα εκείνα χωρίς τα οποία ό, τι πίστεψε μικρός ήταν ένα παραμύθι…
Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα τίποτε δεν γίνεται ολοκληρωμένα. Σηκωθήκαμε σήμερα νωρίς το πρωί να δούμε μαύρο το Μέγκα να θυμηθούμε όλα όσα στραβά έκανε, παθαίνοντας αμνησία για τα καλά, αλλά στην πλατφόρμα του συνδρομητικού που ακόμα δεν μας έχουν κόψει είναι ακόμα εκεί το ρημάδι! Τι θα γίνει, μια δουλειά ολοκληρωμένη δεν μπορεί να γίνει σε αυτή τη χώρα; Αμ, ο άλλος ο Πρόεδρος της Ιταλίας που ήρθε να δει την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη και να μας ζητήσει συγγνώμη για το 1940; Δεν έμαθε ότι δεν δεχόμεθα συγγνώμες παρά μόνο μετρητό; Και πού είναι η ανάλογη επιτροπή με εκείνη για τους Γερμανούς να ζητήσουν τα λεφτά για την εισβολή;
Δεν υπάρχει καλύτερο γιατρικό από τον χαβαλέ για όλα αυτά που ακούμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Αυτό το κείμενο γράφτηκε για να μην ξεχαστεί «η επέτειος της μούντζας», μια πολύ σημαντική στιγμή της Μεταπολίτευσης. Η στιγμή που ένας νεαρός ξεκίνησε(με την βοήθεια εκείνων που τον χάιδεψαν μετά) ένα κίνημα που κράτησε σχεδόν τρία χρόνια, μέχρι που πέρασε στη λήθη κι αυτή η τάση. Ήταν η εποχή που έφτυναν τους δημάρχους στα δημαρχεία και μούντζωναν μαζί με τους πολιτικούς και αληθινούς ήρωες, η εποχή που οι νεολαίοι έμαθαν να μην κάθονται προσοχή στις μουσικές, οι οποίες δεν έγιναν για καταπίεση αλλά για να θυμόμαστε τους νεκρούς.
Είπαμε, οι μνήμες μένουν ως μαθήματα αλλά πάνε αυτά, πέρασαν. Έρχονται άλλα, μπορεί και χειρότερα…
Γ.Σ.