Τι θα ήταν προτιμότερο; Να γυρίσουμε στο 2010 και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας ή να επικρατήσει μια σχετική ηρεμία, τάξη και ασφάλεια μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε; Όσοι έχουν υποχρεώσεις, παιδιά, κατάκοιτους γονείς και χρέη θα προτιμήσουν το δεύτερο. Έτσι γινόταν πάντα. Όσοι είναι πολύ νέοι και δεν ξέρουν τι σημαίνει αφραγκία αληθινή, όσοι είναι μεσήλικες αλλά δεν έχουν αναλάβει ποτέ υποχρέωση και, τέλος, οι πλούσιοι που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό θα απαντήσουν πάλι-όπως και τότε, το 2010- πως δεν τους πειράζει, ας γίνει στάχτη και μπούρμπερη να ξεκινήσουμε από την αρχή. Κι όμως υπάρχει κάτι κρισιμότερο από τα παραπάνω.
Έξω στην αγορά θα σας το πουν όσοι περιμένουν να πληρωθούν από συμπολίτη τους. Δεν υπάρχει σάλιο, δεν κινείται τίποτε, άρχισαν πάλι και χρωστάνε όλοι σε όλους, ακόμη και προς το κράτος έχουμε τα ίδια μετά από ένα διάστημα που πείστηκαν κάμποσοι τουλάχιστον να δίνουν ΕΝΦΙΑ κλπ. Το δεκαήμερο που πέρασε έφτασαν πρώτη φορά εξώδικα από την κρατική εταιρία του ηλεκτρισμού της χώρας, προερχόμενα από δικηγορικά γραφεία της Αθήνας.
Όλα αυτά καλείται να τα κατευνάσει η ΔΕΘ. Και το απόγευμα της σημερινής μέρας αναμένονται δύο πράγματα: το πρώτο είναι οι εξαγγελίες που θα αλλάξουν το κλίμα, τις οποίες όμως ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών προσπαθεί να αποδομήσει στο εξωτερικό για να μην πιστέψει κανείς ότι δεν θα πληρωθεί τα χρέη μας γιατί αυτά θα έχουν γίνει πρόωρες συντάξεις. Δυστυχώς στην Ελλάδα χρειάζεται τάξιμο, δεν θα είναι η πρώτη φορά, καλές και οι εξαγγελίες για την μείωση των φόρων που σίγουρα θα γίνουν αλλά ο λαός περιμένει να ακούσει για λεφτουδάκια από το Κράτος πατερούλη, κάτι που το ξέρουν οι κυβερνώντες.
Και το δεύτερο είναι το μέγεθος των αντιδράσεων, οι αναμενόμενες συγκρούσεις ετερόκλητων ομάδων του πληθυσμού. Εδώ το μήνυμα μπορεί να είναι επίσης κακό προς το εξωτερικό, όπως ήταν και τις χρονιές 2011, 2012, 2013 και 2014…
Πρέπει να θυμηθεί κανείς ότι η σημερινή κυβέρνηση είχε ως εξαγγελία της τον αφοπλισμό της Αστυνομίας. Δημοσιογράφοι που σήμερα περνούν κρατική γραμμή τους αστυνομικούς τους έλεγαν ανοιχτά «μπάτσους», για να μην ξεχνιόμαστε. Όπως είχε στην ρητορική της η σημερινή εξουσία την καταγγελία και τις φυλακές για το PSI. Όπως είχε και το σταμάτημα των διορισμών στους ΟΤΑ με δίμηνες συμβάσεις για να πάνε τελικά οι ενδιαφερόμενοι σε άλλες θέσεις από εκείνες για τις οποίες έκαναν αίτηση.
Σήμερα από 4,5 χιλιάδες επί Σαμαρά πήγαμε στις 5,5 χιλιάδες φρουρούς του κράτους, με πιο πολλά θωρακισμένα οχήματα, με τιμώμενη χώρα τις ΗΠΑ, με αεροπλανοφόρο στο λιμάνι της Σαλονίκης, με μπασκετάκι δίπλα στην συγκέντρωση των συνδικαλιστών των σωμάτων ασφαλείας. Όπως πήγαμε στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και υπερασπιστήκαμε το PSI. Όπως κάναμε ό,τι γινόταν πάντα στους δήμους όντες Μπουτάρηδες, ανατρεπτικοί και εκσυγχρονιστές και μάλιστα για μια νεαρή που σε άλλη χώρα θα έπρεπε ήδη να έχει αποχωρήσει από την θέση που καταλαμβάνει σήμερα…
Οπότε είμαστε στα ίδια. Στα ίδια ακριβώς; Όχι υπάρχει ένας κίνδυνος μεγαλύτερος και από την χρεοκοπία και από τα επεισόδια που ίσως γίνουν το απόγευμα μεταξύ «εθνικιστών» και «διεθνιστών», υπέρμαχων και εχθρών της συμφωνίας των Πρεσπών, για παράδειγμα.
Είναι ο κίνδυνος να καθιερωθεί μόνο μια φορά τον χρόνο αυτό που συνέβη σήμερα στο Αριστοτέλειο. Εκεί μπήκαν αστυνομικοί και εξαφάνισαν(εξαέρωσαν;) τους πρεζέμπορους και τους ψευδοϊδεολόγους που προφυλάσσει το στρεβλό «άσυλο», αποδεικνύοντας πως νόμος υπάρχει απλά δεν εφαρμόζεται. Ο κίνδυνος είναι, δηλαδή, 364 μέρες το χρόνο να ζεις σε γκέτο και να σε σφάζουν κι αυτό να θεωρείται κάτι λογικό. Να καθαρίζει, δε, η περιοχή από τους εισβολείς φονιάδες μόνο αν περνάει κανένας επίσημος από κει! Να είναι δηλαδή η ανομία μια κανονικότητα που θα σε απειλεί και θα κάθεσαι ήσυχα.
Είναι ο κίνδυνος να υπάρχουν στον δρόμο πάντα κάποιοι απέναντί σου. Να υπάρχουν οργανωμένοι χουλιγκάνοι όλων των αποχρώσεων και να προκαλούν επεισόδια αναλόγως ποιον συμφέρει αυτό. Ξέρω, θα πει κάποιος, αυτό μπορεί να συμβεί για πρώτη φορά; Για πρώτη φορά φαίνεται ότι, στην σημερινή πραγματικότητα, ο κυρίαρχος λαός είναι έτοιμος να αποδεχθεί την κατάσταση εκείνη κατά την οποία καταφέρνει η εξουσία να μην την υπερασπίζονται στο δρόμο μόνο οι εξουσιοδοτημένες δυνάμεις που προβλέπει το Σύνταγμα. Αλλά-κυρίως- ομάδες πολιτών ή πολιτικές οργανώσεις…
Γ.Συμψηρής