Σε έναν κλάδο που παραδοσιακά κυριαρχείται από άντρες, μια νέα γυναίκα γράφει τη δική της ξεχωριστή διαδρομή. Η Παρασκευή Καυκιά είναι μόλις 23 ετών, αλλά έχει ήδη πετύχει κάτι που για πολλούς φαντάζει ακατόρθωτο: Είναι ιδιοκτήτρια και επαγγελματίας οδηγός τουριστικού λεωφορείου με δρομολόγια σε όλη τη χώρα.
Η εικόνα μιας τόσο μικρής σε ηλικία γυναίκας πίσω από το τιμόνι ενός ογκώδους οχήματος, σίγουρα προκαλεί έκπληξη -αν όχι δυσπιστία- σε πολλούς. Κι όμως, για την Παρασκευή, το τιμόνι δεν είναι εργαλείο εξουσίας, αλλά τρόπος ζωής. Από μικρή παρατηρούσε με θαυμασμό τους γονείς της, οι οποίοι δραστηριοποιούνταν στον τομέα των τουριστικών μεταφορών. Όπως λέει, η αγάπη για τα οχήματα και τα ταξίδια ήταν πάντα εκεί. Απλώς περίμενε τη στιγμή να πάρει υπόσταση.
«Η πρώτη μου εμπειρία επαγγελματικά, ήταν αφότου έβγαλα το δίπλωμα οδήγησης στα 21 μου, αλλά όλα τα προηγούμενα χρόνια παρατηρούσα με μεγάλη προσοχή τους γονείς μου στον τρόπο που οδηγούσαν τα οχήματα του γραφείου μας, διότι αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ από μικρή, και αφότου έβγαλα το δίπλωμα έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα».
«Στην Ελλάδα έχουμε το στερεότυπο να υπάρχουν άντρες πίσω από το τιμόνι»
Η επιλογή της να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα δεν ήταν μια τυχαία απόφαση. Ήταν μια απόφαση που πήρε εντελώς συνειδητά και ήρθε πηγαία και φυσικά, μέσα από την πορεία των γονιών της στον κλάδο. Όμως, η απόφαση αυτή δεν ήρθε χωρίς εμπόδια.
«Γύρω μου συνήθως απορούν πως ασχολήθηκα με αυτή την δουλειά, γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα επικρατεί το στερεότυπο να υπάρχουν συνήθως άντρες πίσω από το τιμόνι ενός μεγάλου οχήματος. Απλώς όταν οι επιβάτες ταξιδεύουν μαζί μου, αλλάζει εντελως η άποψή τους γι΄αυτό».
Η καθημερινότητά της είναι απαιτητική. Δεν σταματάει αποκλειστικά και μόνο στην οδήγηση. Είναι μια αδιάκοπη εναλλαγή μεταξύ δρόμου, γραφείου και ευθύνης για τη συντήρηση του εξοπλισμού της.
«Μια τυπική μου μέρα είναι κατά κύριο λόγο απαιτητική και κουραστική, γιατί ξεκινάω από νωρίς το πρωί με διάφορα δρομολόγια, στην συνέχεια ασχολούμαι με ζητήματα του γραφείου, ενώ στο τέλος κλείνει με την επίβλεψη της συντήρησης των οχημάτων μου».
«Δέχομαι σεξιστικές συμπεριφορές από συναδέλφους»
Το επάγγελμα του οδηγού –ειδικά σε τέτοια ηλικία και με τέτοια ευθύνη– δεν είναι απλό. Χρειάζεται καθαρό μυαλό, προσήλωση και ψυχραιμία. Ιδίως όταν στο κάθισμα του συνοδηγού κάθονται και προκαταλήψεις.
«Καθημερινά καλούμαι να αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις στην δουλειά μου. Απλώς το μεράκι και η αφοσίωση που έχω όλα αυτά τα χρόνια κάνουν την κάθε διαδρομή να μοιάζει εύκολη. Προφανώς υπάρχουν φορές που ένιωσα ότι μπορεί να “μην το έχω”, αλλά με καθαρό μυαλό και συγκέντρωση καταφέρνω καθημερινά να νιώθω σίγουρη για αυτό που κάνω».
Παρά την επαγγελματική της επάρκεια, η Παρασκευή εξακολουθεί να βιώνει σεξιστικές συμπεριφορές. Όχι τόσο από τους επιβάτες, όσο από ανθρώπους εντός του ίδιου του επαγγέλματος.
«Δυστυχώς έχει τύχει να δεχθώ αγενείς ή υποτιμητικές συμπεριφορές και είναι κάτι το οποίο με λυπεί πολύ.Οπως προαναφέραμε το να οδηγεί μια γυναίκα ένα μεγάλο επαγγελματικό οχημα δεν είναι σύνηθες και δυστυχώς έχω βιώσει -και συνεχίζω να βιώνω- καθημερινά αγενείς συμπεριφορές όπως βιώνουν πολλοί συνάδελφοι. Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ότι βιώνω σεξιστικές συμπεριφορές κατά κύριο λόγο από συναδέλφους, οι οποίοι δεν σέβονται όσο θα έπρεπε αυτό που κάνω».
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η Παρασκευή επιλέγει να απαντά όχι με λόγια, αλλά με πράξεις. Η κάθε της διαδρομή είναι μια απόδειξη από μόνη της. Μια διεκδίκηση χώρου, φωνής και ισότητας. Δεν ζητά να της παραχωρηθεί τίποτα. Το κερδίζει με τη δουλειά της.
«Η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθω πως πρέπει να αποδείξω κάτι. Η αξία μου αποδεικνύεται καθημερινά στους δρόμους. Κάθε νέο ταξίδι είναι μια καινούρια πρόκληση. Και επιτέλους, εκπλήρωσα το παιδικό μου όνειρο. Είναι κάτι που λατρεύω».
Μια από τις πιο έντονες στιγμές της καριέρας της δεν αφορά κάποιο δύσκολο δρομολόγιο ή έκτακτο περιστατικό στον δρόμο. Αφορά την αρχή. Το ταξίδι με το οποίο ξεκίνησαν όλα.
«Η πιο όμορφη στιγμή που έχω ζήσει ήταν όταν ξεκίνησα το ταξίδι μου από την Ολλανδία για να φέρω στην Ελλάδα το όχημα που οδηγώ ακόμα και σήμερα. Ήταν δική μου πρωτοβουλία. Εκεί συνειδητοποίησα ότι μπορώ πραγματικά να τα καταφέρω».
Κλείνοντας, εάν έπρεπε να δώσει ένα μήνυμα προς άλλες γυναίκες που ίσως θέλουν να ακολουθήσουν κάποιο επάγγελμα που μέχρι σήμερα εξακολουθεί να παραμένει ανδροκρατούμενο, θα τους έλεγε: «Δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα απολύτως. Ήδη εδώ και χρόνια, ειδικά στην Ευρώπη, υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες οδηγοί που είναι εξαιρετικές στη δουλειά τους. Αν κάτι το αγαπάς, το κάνεις. Όποιο κι αν είναι το μέγεθος του οχήματος».
Άντυ Κουκλάδα – reader.gr
