Σύμφωνα με το ΑΜΕ-ΑΠΕ μόλις προχθές «η εταιρία Παπαστράτος γιόρτασε τα 85 χρόνια της σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο παλιό λιθογραφείο της εταιρείας στον Πειραιά, που πλέον ονομάζεται “Προορισμός Παπαστράτος”, παρουσία του προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη, του προέδρου της Ένωσης Κεντρώων Βασίλη Λεβέντη και εκπροσώπων του πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου».
Όπως είπε ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Παπαστράτος ΑΒΕΣ Χρήστος Χαρπαντίδης η εταιρεία στην οικονομία και την κοινωνία είναι μεγάλη, ενώ συνεχίζει να κρατά ζωντανούς τους καπνοκαλιεργητές στην Ελλάδα κι όπως είπε άνθρωπος της Philpp Morris η εταιρία παράγει, επενδύει, αναπτύσσεται, καινοτομεί και εξάγει. Απλά όχι εδώ! Είχε γίνει μια προεκλογική αναφορά πριν κάτι τέρμηνα για έναν μεγάλο διαμετακομιστικό σταθμό που θα φτιαχνόταν κάπου στην περιοχή μας. Έκτοτε τίποτε…
Στο παλιό λιθογραφείο της Παπαστράτος υπάρχει μια αναδρομή για όσα συνέβησαν λένε τα δελτία. Κάπου εκεί μέσα πρέπει να είναι και εικόνες από το Αγρίνιο, τους καπνεργάτες και όλα τα υπόλοιπα που εμείς μαθαίνουμε σε κάποιο αφιέρωμα στην περιοχή μας. Μέχρι εκεί όμως.
Στα μέρη μας φτιάχτηκε το ίδρυμα Παπαστράτου και το 2013, ανήμερα του Αγίου Χριστοφόρου, ανακοινώθηκε ότι το Δ.Σ. του θα αποτελείται από Αγρινιώτες και μετά ήρθε η διαχείριση των προβλημάτων. Υπάρχει πια ένα ίδρυμα που έχει στα χέρια του έναν τραπεζικό λογαριασμό 1,5 εκατομμυρίου με τόκους κάποιων χιλιάδων ευρώ, τα οποία φτάνουν για τον ΕΝΦΙΑ και κάποια μερεμέτια, ένα δικαστήριο ελέγχει τις κινήσεις του ιδρύματος και όπως είναι γνωστό τα ιδρύματα έχουν ως βασικό στόχο να μην απομειώνεται η περιουσία τους. Η αξιοποίηση των διατηρητέων αποθηκών των 6.000 τ.μ. είναι κάτι που έχει σχεδόν ξεχαστεί, οι προτεραιότητες είναι άλλες, η εικόνα είναι γνωστή σε όλους στο κέντρο.
Πρόκειται περί σπουδαίου κατορθώματος: το Αγρίνιο έχει καταφέρει εδώ και κάμποσα χρόνια να μην αναφέρεται σχεδόν πουθενά δίπλα στο όνομα Παπαστράτος και να μην ανασαίνει καθόλου από την επιχειρηματική αύρα που αυτό αποπνέει.
Αν υπήρχε σχέδιο να αποσυνδεθεί μια ολόκληρη εποχή του Αγρινίου από την ίδια την επιχειρηματική ιστορία του και να βρούμε ένα άλλο αφήγημα να λέμε για τον τελευταίο αιώνα πέτυχε απολύτως. Αλλά δεν επρόκειτο περί σχεδίου. Ναι, στο μυαλό πολλών ήταν επιδίωξη και στην καρδιά τους πόθος αλλά το περισσότερο ήρθε από αδιαφορία και ανικανότητα. Και, φυσικά, λόγω τρυφηλής ζωής για κανα-δυο δεκαετίες πριν την κρίση. Τότε που ήταν όλα τόσο ρόδινα και κρατικά ώστε το τελευταίο πράγμα που σκεφτόταν όλοι ήταν πως η ιστορία της τοπικής επιχειρηματικότητας είναι παράλληλη με την ιστορία του τόπου.
Γ.Συμψηρής