Του Λίνου Υφαντή,
Ο όρος “ναρκωτικά” χρησιμοποιείται γενικευμένα στη δεκαετία του ’30. Κυρίως εννοείται η χρήση μορφίνης (μορφινομανείς) και χασίς. Η δεύτερη περίπτωση αφορά χρήστες χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Η καλλιέργεια του οπίου και της κάνναβης καταγράφεται από τις απαρχές της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους. Μάλιστα η Αιτωλοακαρνανία κατατάσσονταν στις τρείς πρώτες αγροτικές περιοχές παραγωγής κάνναβης στα τέλη του 19ου αιώνα. Φυσικά δεν αποκλείεται τέτοιου είδους καλλιέργειες να υπήρχαν στην περιοχή μας σε περιορισμένο βαθμό και στην τουρκοκρατία και να συνυπήρχαν με την παρεμφερή καλλιέργεια του καπνού. (δείτε εδώ παλαιότερο άρθρο του agrinionews.gr)
Παρόλα αυτά όμως τη δεκαετία του ’30 στο Αγρίνιο “ξεχάστηκε” ότι παλαιότερα υπήρχε το συγκεκριμένο ναρκωτικό. Χαρακτηριστικό είναι ένα δημοσίευμα της εφημερίδας “Φως” με τίτλο “Τα ναρκωτικά στο Αγρίνιο” στις 25-05-1930 στο οποίο ο συντάκτης ισχυρίζεται ότι το χασίς ήταν άγνωστο στο Αγρίνιο και καλλιεργούνταν μόνο στην Τρίπολη και από το 1922 το νέο αυτό φρούτο το “σερβίρισαν” στους Αγρινιώτες οι πρόσφυγες που ήρθαν. Ήταν η κυρίαρχη αντίληψη ότι τα ναρκωτικά που άρχισαν πλέον να απαγορεύονται τα έφεραν οι Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Βέβαια μέσα στο άρθρο καταγράφονται περιστατικά για το Αγρίνιο που μπορεί να αξιολογηθούν και αληθινά. Μιλάει πλέον για εμφάνιση εξαρτημένων από το χασίς ανθρώπων στις παράγκες γύρω από την Πλατεία Μπέλλου ακόμα και πιτσιρίκους 12-18 χρονών, οι οποίοι επαγγέλλονταν συνήθως “βοηθοί αυτοκινήτων” και κάπνιζαν τσιγαριλίκι στη μέση του δρόμου αν και απαγορεύονταν. Η αλήθεια είναι ότι η μόδα αυτή ήδη υπήρχε στην Αθήνα του Μεσοπολέμου. Αν και η χρήση ναρκωτικών απαγορεύονταν, εντούτοις οι παρανομούντες συλλαμβάνονταν και αφήνονταν ελεύθεροι μετά από λίγες μέρες.
Όσο για το ποιοι φέρναν το “τσιγαριλίκι;” Μερικοί διευθυντές ¨μικροκαφενείων” αλλά και “πασατεμπάδες” το ρίχναν στην αγορά φέρνοντας το μέσω Αιτωλικού και Αμφιλοχίας! Μάλιστα το δημοσίευμα κατονομάζει νέους καλών οικογενειών που κάπνιζαν μέσα στη μέση του δρόμου στις 10 το βράδυ μπροστά από κεντρικό βιβλιοπωλείο του Αγρινίου. Χαρακτηριστικά καταγράφεται και ένα τραγελαφικό παράδειγμα όπου δύο χασισοπότες κάπνιζαν χασίς μέσα στο θέατρο κατά τη διάρκεια παράστασης αλλά οι υπόλοιποι θεατές δεν έδωσαν σημασία γιατί δεν γνώριζαν τη μυρωδιά του! Στο ίδιο άρθρο καταγράφονται και άλλα περιστατικά για προμήθεια του συγκεκριμένου ναρκωτικού από τις παράγκες των προσφύγων αλλά και για την περίπτωση Αγρινιώτη που έμπλεξε με το συγκεκριμένο ναρκωτικό στην Αθήνα και συγκεκριμένα στους “τεκέδες της Σταδίου”.
Το άρθρο κλείνει παρουσιάζοντας τα ναρκωτικά ως “μάστιγα” με φρασεολογία που θυμίζει τον Τύπο της δεκαετίας του ’80 για το ίδιο θέμα. Η αλήθεια είναι ότι το ζήτημα αυτό ατόνισε λόγω πολέμου και επανήλθε με την γνωστή εμπορευματοποιημένη μορφή τη δεκαετία του ’80 στον τόπο μας. Σε κάθε περίπτωση το θέμα των ναρκωτικών στις αρχές του 1930 άρχισε πολύ να μοιάζει με το σήμερα ως προς τη φθορά της νεολαίας, σαν να έκανε η ιστορία ένα διάλειμμα στο πρόβλημα αυτό της βιομηχανικής εποχής που απασχόλησε και απασχολεί την κοινωνία ακόμα και σήμερα..
Με πληροφορίες από:
Φώς του Αγρινίου, Δ. Χατζής, “Τα ναρκωτικά στο Αγρίνιο”, 25-05-1930.
Θ.Αντωνόπουλος, Η Ιστορία των ναρκωτικών στην Ελλάδα 1875-1950. https://www.lifo.gr/culture/vivlio/i-istoria-ton-narkotikon-stin-ellada-1875-1950