Καθώς η μπάλα χάνεται για ακόμα μία φορά μετά από ένα κακό που μας βρίσκει ως κοινωνία, η ίδια η ζωή έρχεται να σου δείξει τον δρόμο μεταξύ Αγρινίου και Ομόνοιας.
Θέλω να πω, καλό είναι να μην λες ποτέ μεγάλες κουβέντες, να μην κάνεις ανακοινώσεις…
Σε γενικές γραμμές, πρέπει να πω την άποψή μου σε αυτό το blog σχετικά με τον θάνατο(θα αποδειχτεί αν ήταν τελικά φόνος , όπως λένε κάποιοι)του Ζακ Κωστόπουλου.
Αυτή συνοψίζεται στην προσωπική στάση ζωής που λέει πως όταν ο άλλος είναι κάτω και εξουδετερωμένος δεν τον χτυπάς από πάνω, δεν τον χτυπάς με άλλον παρέα.
Κι αν τέλος πάντων δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου γιατί πανικοβλήθηκες, γιατί σου έχει ξανατύχει ή γιατί βγήκε ο κακός άνθρωπος από μέσα σου, τότε περιμένεις και την απαραίτητη τιμωρία. Αυτή έρχεται από το συντεταγμένο κράτος και όχι από αυτόκλητους υπερασπιστές ομοϊδεατών ή συντρόφων.
Επίσης, στην ίδια υπόθεση δεν μας αφορά τι πιστεύει ο επιτιθέμενος, όποιος κι αν είναι αυτός. Ναι, μέσα στον ιδιωτικό σου χώρο έχεις δικαίωμα να αμυνθείς, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να αμυνθείς με μπαζούκας σε κάποιον άοπλο.
Αν ήταν ένοπλος ο Κωστόπουλος θα φανεί.
Αν ήταν εξουδετερωμένος, επίσης.
Αν πέθανε από ξύλο ή από ουσίες. Και όχι δεν υπάρχουν ιατροδικαστές των ΜΑΤ, ούτε πάει μάρτυρας ο ιατροδικαστής υπεράσπισης σε δικαστήρια…
Το ξέρω ότι η πλειοψηφία που κάθεται σε ένα καφέ αυτή τη στιγμή λέει «καλά θα μας τρελάνετε; Έπρεπε να ζητήσει φρονήματα ο κοσμηματοπώλης; Ξέρετε πόσοι έχουν δολοφονηθεί μέσα στα σπίτια και τις επιχειρήσεις τους;».
Κάποιος που κάθεται σε ένα πολιτικοποιημένο στέκι ή σε μια κατάληψη θα λέει αντίστοιχα «ο δολοφόνος είναι ο γνωστός, είναι ο νομοταγής, συμβιβασμένος μικροαστός».
Πρόκειται για την γνωστή κόντρα μεταξύ όσων δέχονται τις παραδοσιακές δομές της κοινωνίας και όσων δεν τις δέχονται.
Μια κόντρα που στην Ελλάδα παίρνει μυθικές διαστάσεις, στα όρια του Εμφυλίου, για λόγους που δεν είναι της παρούσης.
Οπότε καλό είναι να μην μπούμε σε αυτή τη διένεξη που λέει από τη μία ότι όλοι οι κλέφτες θέλουν «φωτιά και τσεκούρι» και σε κείνους που θεωρούν ότι ένας οροθετικός ακτιβιστής έχει a priori το ακαταλόγιστο.
Και περνάμε στο προσωπικό βίωμα που έχω προαναφέρει.
Μόλις πριν μία μέρα έμαθα πως στην γειτονιά πέρασε με το μηχανάκι του ένας γνωστός ναρκομανής της πόλης(είμαστε μικρή πόλη κατά βάθος…)και ξεφόρτωσε σαν σακί με πατάτες μια γυναίκα η οποία φαινόταν ότι είχε κάνει χρήση βαριών ναρκωτικών.
Η γυναίκα έπεσε στο έδαφος κι έμεινε εκεί, θα μπορούσε να ήταν και νεκρή. Ο ναρκομανής έφυγε βιαστικά και πήγε να κάνει αυτό που κάνει κάθε μέρα.
Κάποιος πήρε τηλέφωνο την Αστυνομία, σε ελάχιστα λεπτά είχαν έρθει αστυνομικοί και είχαν μαζέψει την άτυχη γυναίκα. Υποθέτω ότι στη συνέχεια ασχολήθηκαν με την διερεύνηση της ταυτότητας εκείνου που παράτησε την γυναίκα.
Και τώρα ερωτώ εγώ: αν αυτή τη γυναίκα την έριχνε -εκείνος που την έριξε- μέσα στην δική μου πόρτα την ώρα που έβγαιναν τα παιδιά μου να πάνε στα αγγλικά το απόγευμα ή να παίξουν στη γειτονιά, εγώ δεν θα αντιδρούσα;
Αν ο επιβάτης της μηχανής (και άσπλαχνος επίσης), εκείνη την ώρα αντιδρούσε με την σειρά και έβγαζε μαχαίρι μπροστά στα παιδιά μου, στην αυλή του σπιτιού μου ή και μέσα στο σπίτι, εγώ πού θα έπρεπε να βάλω τα όρια της αντίδρασής μου;
Νομίζετε ότι δεν γίνονται αυτά; Για ρωτήστε κάποιον που μένει σε πολυκατοικία στο κέντρο του Αγρινίου, εκεί που αρκετά συχνά άτομα υπό την επήρεια ουσιών κοιμούνται στις εισόδους πολυκατοικιών ή κάνουν μικροκλοπές για να πάνε μέχρι το φαρμακείο…
Το ερώτημα τέθηκε, είναι «τι θα κάνατε αν κάποιος τράβαγε μαχαίρι εκεί που ζείτε, ενώ εσείς δεν ξέρετε αν αυτός εκτιμά την ανθρώπινη ζωή;» και η απάντηση δεν υπάρχει.
Ή μάλλον η απάντηση ποικίλει ανάλογα με αυτόν που θα την δώσει.
Αλλιώς θα απαντήσει κάποιος με παιδιά, αλλιώς ένας φοιτητής που η ζωή είναι μπροστά του και μοιάζει γλυκιά και ανέμελη, αλλιώς κάποιος 55 ετών που κάνει παρέα με 55ρηδες και αλλιώς κάποιος 55 ετών που κάνει παρέα με 20ρηδες.
Με άλλα λόγια, μην έχετε βεβαιότητες και αφήστε στις αρχές το θέμα έστω κι αν δεν τις εμπιστεύεστε.
Τώρα, όσο για τα όρια της αυτοδικίας ή για την χρησιμότητα που έχουν οι κάμερες, όπως λέει σήμερα η ΕΦ.ΣΥΝ στο πρωτοσέλιδό της, είμαστε ακόμα πολύ μακριά. Αυτά τα έχουν λύσει οι κανονικές χώρες πριν από 20-30 χρόνια.
Είναι νωρίς ακόμη για εμάς.
Γ.Συμψηρής
1 Σχόλιο
Το βασικο ερωτημα ειναι,ειμαι ανθρωπος?Η μηπως κατηγοριοποιω τους ανθρωπους αναλογα την ιδιοτητα που εγω του προσδιδω?Η πουτανα ,ο πρεζακιας,ο πουστης, σκουροχρωμος,ο μεταναστης,ο διεμφυλικος ειναι ανθρωποι οπως κ συ.δεν εχουν ουτε λιγοτερες ουτε περισσοτερες αναγκες απο σενα τον ιδιο.Εχετε ξεχασει την ανθρωπια σας εσεις οι καθαροι και τιμοι .Οσο για τις κανονικες χωρες που εχουν λυσει τα προβληματα τους με τις καμερες,ας μην ξεχναμε οτι εχουν λυσει και καποια αλλα προβληματακια,οπως ομοφοβια,ξενοφοβια,τρανσφοβια και αλλα πολλα εις -φοβια