Το 3o Γενικό Λύκειο Αγρινίου προσκαλεί στη θεατρική παράσταση “Καβγάδες στην Κιότζα” του Κάρλο Γκολντόνι, στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίουτην Τρίτη 21 Μαρτίου στις 8 μ.μ.
Λίγα λόγια για το έργο:
Γραμμένο στα 1760, το έργο του μεγάλου Βενετσιάνου κωμωδιογράφου ση- μαδεύει το πέρασμα από τη συμβατική λατινογενή κωμωδία της Αναγέννησης και του Μπαρόκ, στην ηθογραφία και στο σύγχρονο ρεαλιστικό θέατρο. Πρόκειται για μια κωμωδία καταστάσεων της γνήσιας λαϊκής ζωής. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια αυτοβιογραφική, νοσταλγική αναδρομή του συγγραφέα στα νεανικά του χρόνια, στην εποχή που, ασκώντας δικαστικά καθήκοντα στην πόλη Κιότζα, κοντά στη Βενετία, γνώρισε τις καθημερινές ασχολίες, τις συνήθειες και τη συμπεριφορά των εμπόρων, των βαρκάρηδων, των νοικοκυρών.
Οι ταπεινοί ήρωες του Γκολντόνι, ζουν τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής! Οι άνδρες αγωνίζονται στη θάλασσα. Είναι ψαράδες, που παίζουν τη ζωή τους κορόνα – γράμματα. Οι γυναίκες είναι νοικοκυρές, αλλά συμβάλλουν στην επιβίωση, πλέκοντας και πουλώντας δαντέλα. Από τις 40.000 ψυχές της Κιότζα, οι 30.000 είναι γυναίκες! Οι άνδρες χάνονται στη θάλασσα. Άρα, για τις ανύπαντρες κοπέλες, ο γάμος είναι μέγας αγώνας προς την ελευθερία τους. Θέλουν να ξεφύγουν από την κηδεμονία των μεγαλύτερων παντρεμένων αδελφών. Αυτός ο ανταγωνισμός για τον πολυπόθητο γαμπρό πυροδοτεί τον πόλεμο, με πέτρες, μαχαίρια και ξεμαλλιάσματα, ανάμεσα στις δύο γειτονικές οικογένειες (του καπεταν-Τόνι και του καπετάν-Φορτουνάτο). Οι εμπλεκόμενοι θα καταλήξουν στον ανακριτή, προς επίλυση όλης αυτής “της παράλογης και αστείας διαμάχης”.
Ο ουμανιστής Κάρλο Γκολντόνι δεν παραλείπει να κάνει και νύξεις για τον ρόλο των εμπόρων “που πλουτίζουν σε βάρος των φτωχών ψαράδων” ή για τη δωροδοκία της εξουσίας που, μετά, “κάνει πως δεν σε ξέρει πια, ούτε σαν κουμπάρο, ούτε σαν συνάνθρωπο”. Γ. Κουλουβάρης (εφ. Ναυτεμπορική) Το μεγάλο θέατρο, σαν αυτό του Γκολντόνι, δεν είναι ποτέ μουσειακό. Η κωμική μηχανή που στήνει ο σπουδαίος αυτός τεχνίτης της κωμωδίας των ανθρωπίνων σχέσεων, είναι πάντα εκεί για να μας παρασύρει, να μας ξεση κώσει, να μας χαρίσει ευφορία. Προσωπικά, συναντώντας τον Γκολντόνι θυ μάμαι ποια Ευρώπη εδώ και χρόνια αγαπώ! Αυτή των συγγενών πολιτισμών, του κοινού τρόπου να γελάμε, της κοινής θεατρικής λαϊκότητας. Για μένα ο Γκολντόνι, ο Μολιέρος, ο Καραγκιόζης, ο Βιτόριο Γκάσμαν, ο Λογοθετίδης, ο Παπαγιαννόπουλος και όλοι οι άγιοι της κωμωδίας είναι η ψυχή των λαών της Ευρώπης! Τους έχω ανάγκη! Για να αντέξω τον ανέμπνευστο, σοβαροφανή, ξύλινο λόγο των σύγχρονων πολιτικών της.