Είχε την τύχη της Πειραϊκής Πατραϊκής
Του Λίνου Υφαντή,
Μια άγνωστη οικονομική δραστηριότητα στο Αγρίνιο της μεταπολίτευσης ήταν ο εργοστασιακός τομέας και οι βιοτεχνίες στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας. Υπολογίζεται ότι στην πόλη λειτουργούσαν 5-6 βιοτεχνίες κλωστουφαντουργίας. Η πιο σημαντική ήταν το εργοστάσιο Δουρίδα, το οποίο έδρευε στον Άγιο Κωνσταντίνο και εκτός από την πόλη του Αγρινίου λειτουργούσε και στη Θήβα. Το εργοστάσιο ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μόνο αυτό απασχολούσε πάνω από 200 εργαζομένους. Έραβε ρούχα, ακόμα και στρατιωτικά, ενώ άλλα εργοστάσια της εποχής έραβαν ακόμα και τζιν, τα οποία και πουλούσαν στο κέντρο της πόλης.
Το κλίμα της μεταπολίτευσης και το ζήτημα της ανόδου του βιοτικού επιπέδου σε αξιοπρεπή επίπεδα επέφερε το ζήτημα της αύξησης των μισθών. Αυτό αδυνατούσαν να κατανοήσουν αρχικά οι επιχειρήσεις . Άλλες απόψεις θεωρούν ότι ιδίως στο τέλος υπήρξαν και περιπτώσεις όπου οι απαιτήσεις ήταν παράλογες από την πλευρά των εργαζομένων.
Πράγματι λοιπόν ξέσπασαν μεγάλες απεργίες όπως το 1976, όσο και το 1981-1982. Το εργοστάσιο όπως και ο τομέας κλωστουφαντουργίας με αποκορύφωμα την Πειραϊκή Πατραϊκή στην Πάτρα δεν άντεξαν για διάφορους λόγους μέσα στο υπό διαμόρφωση νέο οικονομικό περιβάλλον με χαμηλές αγορές από την Ασία και πτώχευσαν.
Πολλές επιχειρήσεις πέρασαν στον έλεγχο του κράτους στις αρχές του 1990. Το ίδιο έγινε και με το εργοστάσιο Δουρίδα στο Αγρίνιο. Χαρακτηριστική είναι η συζήτηση στη Βουλή στις 2-10-1990 μεταξύ του Υφυπουργού Ενέργειας και Τεχνολογίας της ΝΔ Βασίλη Μαντζώρη και του βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας του ΠΑΣΟΚ Χρήστου Κοκκινοβασίλη για το θέμα αυτό:
Β. Ματζώρης, Υφυπ. Βιομηχανίας Ενέργειας και Τεχνολογίας: Στο Αγρίνιο υπάρχει ένα εργοστάσιο του ΔΟΥΡΙΔΑ που έχει 200 και πλέον εργαζόμενους. Από τις πρώτες ημέρες που πήγα στο Υπουργείο φώναξα τους εργαζόμενους του ΔΟΥΡΙΔΑ και συζήτησα μαζί τους. Είπα, ότι η Κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να δώσει το εργοστάσιο στους εργαζόμενους. Μου είπαν, να το ξεχρεώσει. Ναι, είπα, θα μεταφέρουμε τις υποθήκες από εκεί στη Θήβα. Να το πάρετε. Από εκεί και πέρα ζήτησαν εκσυγχρονισμό του εργοστασίου, ζήτησαν ειδικούς διευθύνοντες συμβούλους, οι οποίοι να κατευθύνουν και να ελέγχουν την επιχείρηση. Δηλαδή δήλωσαν αδυναμία να τη διαχειριστούν.”
Χρήστος Κοκκινοβασίλης: Εάν πούμε ότι λειτουργήση και έχουμε και παραγωγή, τι θα την κάνουμε την παραγωγή; `Εχουμε εγγυήσεις ότι αυτή την παραγωγή θα μπορούμε να τη διαθέσουμε που; Μέσα στο υπόλοιπο άκρατο φιλελεύθερο σύστημα;Άρα τι πηγαίνατε να κάνετε; Ήταν και εκεί εκ του πονηρού. Πηγαίνατε να ρίξετε το μπαλάκι στους εργαζόμενους, να πείτε “το πήρατε, να το αυτοδιαχειριστείτε, αποτύχατε”, αποτυγχάνουν οι εργαζόμενοι, δεν μπορεί να γίνονται τέτοια πειράματα, τι να κάνουμε, καλά έκανε και έκλεισε” οπότε δεν θα χρεωνόσασταν το κόστος του κλεισίματος του εργοστασίου” .Τότε σας είχαμε πει “μας λέτε να μας μετεκπαιδεύσετε για να πάμε σε άλλο κλάδο. Πού να πάμε; Στο Αγρίνιο είναι το μοναδικό εργοστάσιο που υπάρχει και αυτό το κλείνετε”.
Εν τέλει στις 11.3.92 πωλήθηκε το εργοστάσιο κοπής – ραφής στο Αγρίνιο, έναντι ποσού 78,3 εκατ. δρχ. β. Στις 21.4.93 πωλήθηκαν τα γραφεία της εταιρείας στην Αθήνα έναντι ποσού 61,318 εκατ. δρχ. Υπερθεματιστής: Χρυσανθακόπουλος ΑΕΒΕ. γ. Στις 18.1.95 πωλήθηκε το εργοστάσιο παραγωγής νημάτων και υφασμάτων στη θέση Πυρί Θήβας στην εταιρεία Περγαλιάς ΑΕ, έναντι 221,501 εκατ. δρχ.
Το μεγαλύτερο λοιπόν εργοστάσιο κλωστουφαντουργίας στο Αγρίνιο δεν υπάρχει ούτε σαν θύμηση, όπως και τα άλλα μικρότερα. Ο τόπος που ήταν στον Άγιο Κωνσταντίνο είναι τελείως διαφορετικός. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι όχι μόνο ο καπνός, αλλά και άλλες δραστηριότητες μεγαλούργησαν στην πόλη αυτή και δεν κατάφεραν να στεριώσουν.
Πηγές: Πρακτικά Βουλής, Το Βήμα
6 Σχόλια
Περασμενα μεγαλεια. τωρα πλεον σε αυτον τον τοπο δεν υπαρχει τιποτα κυριολεκτικα ρημαξε.
Εδινε δουλεια και σε πολλες βιοτεχνιες.εραβε στρατιωτικα ρουχα για ελλαδα και εξωτερικο.
Η κλωστουφαντουργια στην ελλαδα ανθουσε τα χρονια 1960-1980 αλλα οι πολιτικοι μας φωστηρες δυστυχως με τις αλλοπροσαλες ενεργειες τους καταφεραν να αποβιομηχανοποιησουν την ελλαδα με πρωτον και καλλιτερο τον Ανδρεα που διακηρυτται το 1980 : Ελληνικε λαε οι βιομηχανοι ρουφηξανε το αιμα του λαου.
Κάποτε το Αγρίνιο δεν ήταν η πόλη φάντασμα!!!!! Υπήρχαν πολλές επιχειρήσεις που ο κοσμάκης έτρωγε ψωμί. Μπορούσε να ανοίξει Νοικοκυριό και να ζήσει όσο του ήταν γραμμένο Αξιοπρεπώς και όχι επαιτώντας. Σήμερα οι πολιτικές Ανάπτυξης δεν επιτρέπουν ούτε μπακάλικο να έχεις. Οι φορολογίες δυσβάστακτες και φιλοδωρήματα μισθοί και συντάξεις!!!! Κατά τα άλλα έχουμε ανάπτυξη απ’ τα κομμένα και τα ραμμένα από ξένους κώλους.
Το Αγρίνιο & το Μεσολόγγι 1960-1980 σε αντιστοιχία με σήμερα είχε δουλειές Μόνιμες όχι με δίμηνα και οκτάμηνα!!!!. Είχε την ΠΛΙΝΘΟΚΕΡΑΜΟΠΟΪΙΑ Γ Κατσικη & Σία , δυο εργοστάσια στο Αγρίνιο και ένα Χαλκίδα και Άρτα
( διασταύρωση γέφυρα καλογηρων), Κεραμοποιία Ταταρακη – Βιάρου,Κεραμοποιία Γαλαζούλα,Κεραμοποιία Κεραμιδά Αρχή του δρόμου για Δοκίμι – Αγρινίου. Επίσεις είχε βιοτεχνίες που έραβαν στρατιωτικά είδη Δουριδας, Σπορίδης, Πιτσιώρης , Αδάμος, και πολλές άλλες μικρότερες που συνεργάζονταν με τις μεγαλύτερες βιοτεχνίες, και ο κοσμάκης ζούσε έτρωγε ψωμί τίμιο, μεγάλωνε παιδιά τα σπούδαζε , χωρίς επιδόματα αλληλεγγύης & δεν σέρνονταν στα κατοχικά συσσίτια και στα κοινωνικά παντοπωλεία για μακαρόνια και κριθαράκι!!!! Ζούσε αξιοπρεπώς τίμια με ροζιασμένα χέρια αλλά χωρίς ατιμία και κλεψιά!!!! Ακόμα υπήρχε η μεταλοπλαστική Παπακωσταντίνου που δούλευε κόσμος και κοσμάκης, υπήρχανε εργοστάσια παρασκευής βρώσιμης ελιάς,( στο Παναιτωλιο, στην Ντέμη, στα ρουσσείκα, στα όχθια στην Λυσιμάχεια στην μακρυνεία, στην νέα αβωρανη και σε πολλά άλλα διαμμερισματα του Νομού μας. Υπήρχε και στο ρέμα τις Ερμίτσας το Εργοστάσιο του Μουσσέ που έκανε τσιμεντόπληθες και εκεί υπήρχε δουλειά για όλους, φτάνει να είχες όρεξη. Υπήρχε πολιτικό Αεροδρόμιο, της ολυμπιακής , υπήρχε τρένο, υπήρχε πολεμική αεροπορία, υπήρχαν οι Αλυκές του Μεσολογγίου, υπήρχαν οι παραδοσιακοί ψαράδες της λιμνοθαλασσας του Μεσολογγίου, Αιτωλικού, Σταμνάς λίμνης Τριχωνίδας πριν τους φορολογήσουν τα ψαροκάικα πόσα μέτρα ήταν( με φόρους πολυτελείας) που έβγαζαν την παραδοσιακή Αθερίνα που λένε οι Αθηναίοι (θερίγγια που λέμε εμείς οι χωριάτες) και ζούσανε Αξιοπρεπώς την φαμίλια τους με κόπο μεν αλλά με καθαρό μέτωπο!!!! Τώρα όλα ρημαδιό ένα Αγρίνιο 100.000 κατοίκων που λιάζονται σαν μην πω πως στις πλατείες , στους πεζοδρόμους, και στα ποτάδικα όσα απομείνανε στην πόλη.
δεν νομίζω να υπάρχει τομέας κλοστουφαντουργιας όχι στην Ελλάδα, όχι στην Ευρώπη αλλά σε άλλη γωνιά του κόσμου πλην της Ασίας. Είναι τόσο χαμηλά τα κόστη σε χώρες όπως το Μπαγκλαντες που δε γίνεται να ανταγωνιστεις. Ακόμα και σε πολλές ελληνικές εταιρείες ρούχων τα μισά κομμάτια τα εισάγουν έτοιμα, ραμμενα από Κίνα και τα υπόλοιπα τα ραβουν εδώ (με ξένους εργάτες και μαύρη εργασία σε υπόγειο και αποθήκες) με υφάσματα από την Ασία και πάλι. Το μέλλον του εργαστηρίου ήταν καταδικασμενο.
Οι πολίτες είναι υπεύθυνοι για τις επιλογές τους!