Γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος
– ΣΗΜΕΡΑ, ως άτομα, ως πολίτες, ως μέλη μιας κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε, βρισκόμαστε φάτσα με μία πραγματικότητα οικτρή που έχει παγιωθεί ανάμεσά μας και συμβιβαστήκαμε με αυτήν, δυστυχώς. Είναι δεδομένο πλέον πως περάσαμε μία 15ετία οικονομικής κρίσης κι εξαθλίωσης, τα χρόνια των μνημονίων μαζί με τα χρόνια του covid19 και της απομόνωσής μας. Όμως πάντα, μία τέτοια οικονομική κρίση διαρκείας, φέρνει αναπόφευκτα και ανθρωπιστική κρίση, κρίση αξιών και συναισθημάτων. Τα οποία ξεθωριάζουν μέσα μας σιγά-σιγά, μέχρι να φτάσουμε σε “ανοσία”, για οτιδήποτε κακό συμβαίνει δίπλα μας. Συνηθίζουμε τις “κακιές στιγμές”, τις καθημερινές αυτοκτονίες, τις ανθρωποκτονίες και συχνότερα γυναικοκτονίες, το διαρκές μπούλινγκ, τις συμμορίες ανηλίκων και τη βία μεταξύ τους, συνηθίσαμε τον ίδιο το θάνατο.
– ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ όλων αυτών και αφημένοι μόνοι μας χωρίς καμία βοήθεια από ειδικούς, ούτε καν στα σχολεία μας, στα χρόνια της εφηβείας και διαμόρφωσης της προσωπικότητάς μας, δίχως καν να το καταλαβαίνουμε, αποδεσμευόμαστε απ’ το “πανανθρώπινο ενδιαφέρον” με το οποίο είμαστε όλοι προικισμένοι και γινόμαστε “εαυτούληδες”! Με αποτέλεσμα να περιχαρακωνόμαστε γύρω απ’ τον εαυτό μας και την οικογένειάς μας, αδιαφορώντας παντελώς για το τι συμβαίνει δίπλα μας, στη γειτονιά μας, στην κοινωία που ζούμε, πολύ δε περισσότερο για το τι συμβαίνει στον κόσμο, κάτι όμως που θα έχει επιπτώσεις και σ’ εμάς τους “εαυτούληδες”.
– ΜΙΑ τέτοια “ανοσία” όμως για όλα τα κακά που συμβαίνουν και το ψυχικό κενό που αυτή δημιουργεί, μάς μετατρέπει σε “ζόμπι”, σε “κούτσουρα” όρθια χωρίς συναισθήματα, χωρίς ενδιαφέροντα και χωρίς θέληση για βοήθεια στο συνάνθρωπό μας που έχει την ανάγκη μας που η ζωή του “κρέμεται” από εμάς. Έτσι εξηγείται και η πλήρης αδιαφορία π.χ. για τη 17χρονη που κείτονταν, σοβαρά τραυματισμένη, στην άσφαλτο τούτες τις τελευταίες μέρες, την οποία κτύπησαν, τραυμάτισαν κι εγκατέλειψαν σωριασμένη στο δρόμο, τρία (3) αυτοκίνητα! Τα οποία αναζητά η αστυνομία! Και, το χειρότερο, κανείς από τους περαστικούς, εποχούμενους και μη, δεν τής προσέφερε βοήθεια! Ούτε ζώο να ήταν τέτοια αδιαφορία.
– ΟΛΟ αυτό το σκηνικό, αντικατοπτρίζει αυτά που έγραψα εδώ και ήταν η αφορμή που με οδήγησε να τα γράψω. Ήταν κάτι που με σόκαρε αφάνταστα και με έκανε και να θυμώσω πάρα πολύ με την ανύπαρκτη ενημέρωσή μας απ’ τα ΜΜΕ, τα οποία “παίζουν” συνεχώς το σίριαλ “διάλυση στα κόμματα της αντιπολίτευσης”! Με κανένα ν’ ασχολείται καν με κοινωνικά θέματα. Και με εμάς ν’ ακολουθούμε το “σίριαλ” και να έχουμε επικεντρωθεί μόνο σε αυτό! Και δε νομίζω πως, τούτη η τόσο σοβαρή σήψη στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η κοινωνία μας, πρόκειται να “γιατρευτεί” πλέον. Πιστεύω πως η βλάβη είναι ανήκεστη. Μακάρι να κάνω λάθος!