Του Παναγιώτη Δρέλλια*
«Όταν σε περιμένω»
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.
(Από την ποιητική συλλογή «Ανυπεράσπιστος καημός»,1960)
——————————————————————————————————————————–
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος(1931-2020, Κωνσταντίνος Δημητριάδης ήταν το πραγματικό του όνομα) που έφυγε από τη ζωή στις 11 Αυγούστου 2020, υπήρξε ποιητής, δοκιμιογράφος, κριτικός βιβλίου, επιμελητής εκδόσεων, μεταφραστής, λαογράφος, συλλέκτης, μελετητής του ρεμπέτικου τραγουδιού. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, ασχολήθηκε επαγγελματικά με επιμέλειες κειμένων– τυπογραφικές διορθώσεις και ίδρυσε το λογοτεχνικό περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Διαγώνιος»(1958–1983). Το λογοτεχνικό του ιδίωμα θεμελιώθηκε πάνω στο υπαρξιακό βίωμα της καθημερινότητας, στον κοινωνικό προβληματισμό, στην ερωτική αναζήτηση και την προσωπική εξομολόγηση. Από το πλούσιο ποιητικό του έργο ξεχωρίζουν οι συλλογές:
Εποχή των ισχνών αγελάδων, 1950
Ξένα γόνατα 1957
Ανυπεράσπιστος καϋμός, 1960
Το κορμί και το σαράκι,1964
Προάστια,1969
Το κορμί και το μεράκι, 1974
Ιστορίες του γλυκού νερού , 1980
Το αιώνιο παράπονο, 1981
Η πιο βαθιά πληγή, 1998
Παράξενο, πού βρίσκει το κουράγιο κι ανθίζει, 2011
Αίσθηση προκάλεσε η άρνησή του, τον Απρίλιο του 2011, να παραλάβει το «Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας» που του απονεμήθηκε, δηλώνοντας: «είμαι εναντίον κάθε τιμητικής διάκρισης απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε».
«…Η ζωή του Ντίνου Χριστιανόπουλου καθορίστηκε από τα βιώματα της λαϊκής Θεσσαλονίκης, της ανέχειας στα χρόνια της κατοχής, του ασφυκτικού διανοητικού κλίματος της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης. Ο λόγος και η στάση του εξέφρασε μια διαρκή ανυπακοή σε κάθε λογής κομφορμισμό και την ίδια στιγμή έναν διαρκή διάλογο ανάμεσα στη λαϊκότητα, την ποιητική και την ανεξαρτησία. Τιμούμε τον ποιητή που με τη “Διαγώνιο” δημιούργησε μία νησίδα ελευθερίας και αναζήτησης σε δύσβατες εποχές, τιμούμε τον άνθρωπο που νοιάστηκε και μίλησε για τους κατατρεγμένους…», ήταν η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου στον δημόσιο αποχαιρετισμό της ανέφερε: «…από τις πιο σημαντικές φωνές της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, ο καβαφικής καταγωγής Χριστιανόπουλος υπήρξε υπόκωφα λυρικός και οδυνηρά εξομολογητικός, αξιοζήλευτα λιτός και απέριττα δραματικός, ένας ανασκαφέας του βιώματος που τόλμησε να το αποτυπώσει γυμνό κι αστόλιστο… Αγάπησε το ρεμπέτικο, το μελέτησε, το τραγούδησε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Βυθίστηκε στην αρχαία και τη βυζαντινή γραμματεία. Κι εμείς, τον διαβάσαμε γοητευμένοι από τον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζε τον έρωτα “τη μόνη μεταλαβιά της αιωνιότητας”, όπως τον έλεγε… Μας άνοιξε δρόμους, μας συγκίνησε, μας αναστάτωσε με τον σαρκασμό, την κοινωνική κριτική, την εναντίωσή του στα βραβεία και τις διακρίσεις…».