Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός πως δεν μπορεί κανείς να περπατήσει, να χαζέψει, να καθίσει με άνεση σε ένα δημόσιο χώρο να δει την ιστορία και την αισθητική της πόλης μας. Δεν υπάρχει ορατότητα και ορίζοντας σ’ αυτή την πόλη και κυριολεκτικά και μεταφορικά.. Εκτός από την οδό Παπαστράτου και Χαριλάου Τρικούπη δυσκολεύομαι να βρω κάποιους δρόμους οι οποίοι να ορίζουν οικιστικά τετράγωνα, να μπορούν να περπατηθούν και να ξεκουράζουν. Δεν υπάρχει επίσης ένα κεντρικό σημείο αναφοράς, ο κεντρικός πυρήνας της πόλης.
Τα τελευταία επιτεύγματα αποτελούν κάποιες πλατείες ιδιαίτερα κακόγουστες ( χαρακτηριστική η περίπτωση αυτής στα τρία φανάρια με το πέτρινο σιντριβάνι αψιδωτού τύπου της κακιάς ώρας), άλλες χωρίς πράσινο (χαρακτηριστική η περίπτωση η αφαίρεσή του στην πλατεία Στράτου). Μάλλον αυτοί που την ανάπλασαν σκέφτηκαν εκτός από τους εργολάβους και το ότι το Αγρίνιο είναι ζούγκλα κατάσταση (που εντάξει δεν απέχει και πολύ) και πρέπει να κόψουν τα καημένα τα δεντράκια για να βοηθήσουν στον εκπολιτισμό μας. Οι υπόλοιπες έχουν επενδυθεί με απίστευτα γυαλισμένες πλάκες που κατα καιρούς αλλάζουν ( πάλι όπως και οι εργολάβοι..). Περιττό ακόμη να σημειώσουμε πως η μοναδική (παγκόσμια) χρήση πλατειών και πεζόδρομων είναι … η τοποθέτηση του απαραίτητου εξοπλισμού (καρέκλες και τραπέζια)για καφέ…
Το πάρκο αποτελεί μια άλλη πονεμένη ιστορία. Έχει αφεθεί και αυτό στην τύχη του, με το πράσινο και τα δέντρα απεριποίητα χωρίς να ανανεώνονται ή να εμπλουτίζονται και με χρήση του χώρου εντελώς πρωτοποριακής και ανώτερα πνευματικής (βλέπε ξενυχτάδικο στο κέντρο του πάρκου με ένα χαρούμενο χρώμα που παραπέμπει σε διάφορες χαριτωμένες επίσης σκέψεις και πράξεις..!).
Επιπρόσθετα, στο Αγρίνιο ακόμη και να θέλει κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την σύγχρονη ιστορία του (νεοκλασικά κτίρια που τα έφαγε η αντιπαροχή και άλλα που αργοπεθαίνουν στην οδό Τσαλδάρη..).Αν και είναι ενδεικτικά της αισθητικής και της οικονομικής ευπορίας που πρόσφερε η καλλιέργεια του καπνού περνούν απαρατήρητα.. Το κτίριο που ανακαινίστηκε και χρησιμοποιήθηκε από τη ΔΕΗ είναι καλό παράδειγμα της ανάδειξης και της επανάχρησης των νεοκλασικών οικοδομών της πόλης. Άλλη περίπτωση αποτελεί η ανάπλαση του χώρου στο σταθμό του τραίνου. Εννοείται πως η ανάπλαση περιλάμβανε πάλι την πλατεία γύρω από το σταθμό καθώς και το κτίριό του. Το κακό βέβαια στην περίπτωση αυτή είναι πως οι δεκάδες νταλίκες και τα λεωφορεία που παρκάρουν γύρω από το χώρο σχεδόν το καλύπτουν και με δυσκολία αναγνωρίζει κανείς το κτίριο και το ρόλο του στην ιστορία της περιοχής.
Μια καλή ευκαιρία για τη δημιουργία οικιστικού και πολιτιστικού πυρήνα είναι η διαμόρφωση και η λειτουργία ενός σύγχρονου μουσείου-πολυχώρου στις αποθήκες Παπαπέτρου. Αφού δαπανήθηκε 1.5 δις, περίπου για την αγορά του παραμένει εν πλήρη αχρηστία, καταφύγιο(κυρίως) παράνομων ζευγαριών…Το πολυπόθητο μουσείο-αναφορά για το Αγρίνιο και το νομό (αν δεν διεκδικηθεί και αυτό από τους κατοίκους της Ιεράς πόλης) θα μπορούσε να προσφέρει μια ανάσα πολιτιστικής κίνησης και ένα σημείο αναφοράς για εμάς.
Τα τελευταία επιτεύγματα αποτελούν κάποιες πλατείες ιδιαίτερα κακόγουστες ( χαρακτηριστική η περίπτωση αυτής στα τρία φανάρια με το πέτρινο σιντριβάνι αψιδωτού τύπου της κακιάς ώρας), άλλες χωρίς πράσινο (χαρακτηριστική η περίπτωση η αφαίρεσή του στην πλατεία Στράτου). Μάλλον αυτοί που την ανάπλασαν σκέφτηκαν εκτός από τους εργολάβους και το ότι το Αγρίνιο είναι ζούγκλα κατάσταση (που εντάξει δεν απέχει και πολύ) και πρέπει να κόψουν τα καημένα τα δεντράκια για να βοηθήσουν στον εκπολιτισμό μας. Οι υπόλοιπες έχουν επενδυθεί με απίστευτα γυαλισμένες πλάκες που κατα καιρούς αλλάζουν ( πάλι όπως και οι εργολάβοι..). Περιττό ακόμη να σημειώσουμε πως η μοναδική (παγκόσμια) χρήση πλατειών και πεζόδρομων είναι … η τοποθέτηση του απαραίτητου εξοπλισμού (καρέκλες και τραπέζια)για καφέ…
Το πάρκο αποτελεί μια άλλη πονεμένη ιστορία. Έχει αφεθεί και αυτό στην τύχη του, με το πράσινο και τα δέντρα απεριποίητα χωρίς να ανανεώνονται ή να εμπλουτίζονται και με χρήση του χώρου εντελώς πρωτοποριακής και ανώτερα πνευματικής (βλέπε ξενυχτάδικο στο κέντρο του πάρκου με ένα χαρούμενο χρώμα που παραπέμπει σε διάφορες χαριτωμένες επίσης σκέψεις και πράξεις..!).
Επιπρόσθετα, στο Αγρίνιο ακόμη και να θέλει κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την σύγχρονη ιστορία του (νεοκλασικά κτίρια που τα έφαγε η αντιπαροχή και άλλα που αργοπεθαίνουν στην οδό Τσαλδάρη..).Αν και είναι ενδεικτικά της αισθητικής και της οικονομικής ευπορίας που πρόσφερε η καλλιέργεια του καπνού περνούν απαρατήρητα.. Το κτίριο που ανακαινίστηκε και χρησιμοποιήθηκε από τη ΔΕΗ είναι καλό παράδειγμα της ανάδειξης και της επανάχρησης των νεοκλασικών οικοδομών της πόλης. Άλλη περίπτωση αποτελεί η ανάπλαση του χώρου στο σταθμό του τραίνου. Εννοείται πως η ανάπλαση περιλάμβανε πάλι την πλατεία γύρω από το σταθμό καθώς και το κτίριό του. Το κακό βέβαια στην περίπτωση αυτή είναι πως οι δεκάδες νταλίκες και τα λεωφορεία που παρκάρουν γύρω από το χώρο σχεδόν το καλύπτουν και με δυσκολία αναγνωρίζει κανείς το κτίριο και το ρόλο του στην ιστορία της περιοχής.
Μια καλή ευκαιρία για τη δημιουργία οικιστικού και πολιτιστικού πυρήνα είναι η διαμόρφωση και η λειτουργία ενός σύγχρονου μουσείου-πολυχώρου στις αποθήκες Παπαπέτρου. Αφού δαπανήθηκε 1.5 δις, περίπου για την αγορά του παραμένει εν πλήρη αχρηστία, καταφύγιο(κυρίως) παράνομων ζευγαριών…Το πολυπόθητο μουσείο-αναφορά για το Αγρίνιο και το νομό (αν δεν διεκδικηθεί και αυτό από τους κατοίκους της Ιεράς πόλης) θα μπορούσε να προσφέρει μια ανάσα πολιτιστικής κίνησης και ένα σημείο αναφοράς για εμάς.
Και για την ιστορία του πράγματος….Την περίοδο του Μεσοπολέμου οι αδερφοί Παπαστράτου ανέθεσαν στο μηχανικό Ψιλόπουλο(1925) την εκπόνηση μελέτης σχεδίου που προέβλεπε λεωφόρους διατηρώντας τον πυρήνα της πόλης και διαμόρφωνε οικιστικούς άξονες στους οποίους θα γινόταν η επέκταση του Αγρινίου. Οι κάτοικοι ωστόσο αντέδρασαν, αφού δεν ήθελαν να απαλλοτριωθούν τα οικόπεδα τους ή να γίνουν κατεδαφίσεις. Αυτό μάλιστα οδήγησε και σε δυναμικό (!!!) συλλαλητήριο εναντίον των αδελφών Παπαστράτου. Όπως βέβαια είναι προφανές ποτέ δεν υλοποιήθηκε το σχέδιο αυτό….
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ VIDEO