Προχθές στο δημοτικό συμβούλιο για το θέμα των προσφύγων είχε πολλά και ενδιαφέροντα το μενού. Συνέβη να είναι στη… γύρα και τα μέλη του σωματείου «Δικαίωμα στη Ζωή» (είχαν παρεμβάσεις στην πόλη σε διάφορα ζητήματα στη διάρκεια της μέρας), οπότε είχε σχηματιστεί και ένα κοινό το οποίο, για να το πούμε κομψά, δεν ξετρελαίνεται κιόλας από την πορεία που πήρε η κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες, ειδικά από το καλοκαίρι και μετά, όταν έκανε την «μεγάλη στροφή στον ρεαλισμό».
Στην αίθουσα βρισκόταν και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν έρθει, επίσης να το πούμε κομψά, για να στηρίξουν τις θέσεις που θα ακουγόταν, να εκφράσουν κατά κάποιο τρόπο την…αλληλεγγύη τους προς τις αποφάσεις που παίρνονται και θα παρθούν, οι οποίες στη συνέχεια πρέπει και να περάσουν στον κόσμο, στην λεγόμενη κοινή γνώμη.
Καθώς λοιπόν πολλά στελέχη του «Δικαίωμα στη Ζωή», εκτός από το ότι εξακολουθούν να είναι «αντιμνημονιακοί», είναι και ενάντια στην Ε.Ε. όπως είναι σήμερα, στη Σένγκεν ή στην ανοιχτή οικονομία και τις ιδιωτικοποιήσεις, επικράτησε θυμηδία έως σούσουρο όταν στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να δικαιολογήσει την ρήση Μάρδα περί «προσφύγων-επενδυτών». Κάποιος από τους εισηγητές χαρακτήρισε απαράδεκτη την πρόταση Μάρδα για να ακουστεί από το συγκεκριμένο στέλεχος «μα πρόκειται για νόμο του Σαμαρά που δίνει κίνητρα για να μείνουν εδώ μετανάστες»! Τότε ένα μέλος του «Δικαίωμα στη Ζωή» που βρισκόταν ακριβώς πίσω από το στέλεχος απάντησε «και είσαι περήφανος που κάνεις το ίδιο με τον Σαμαρά, γι΄αυτό σας ψήφισε ο κόσμος;», για να συμφωνήσουν και άλλοι πολλοί με τα… ορεινά με αυτή την τοποθέτηση.
Γενικότερα, πάντως, υπήρξε μουρμούρα σε διάφορες φιλοκυβερνητικές ατάκες που ακουγόταν κυρίως από τον κ. Καμμένο όπως το περίφημο «όλοι όσοι πέρασαν από εδώ τακτοποιήθηκαν!» ή στο «οκτακόσιες χιλιάδες μπήκαν στη χώρα και δεν άνοιξε μύτη». Πολλοί θύμιζαν ότι αν δεν υπήρχε η ιδιωτική πρωτοβουλία, οι αλληλέγγυοι και η δωρεάν εργασία του στρατού το κράτος δεν θα είχε μπορέσει να ανταπεξέλθει σε τίποτε, ενώ συζητιόταν οι περιπτώσεις των σχεδόν 500 πνιγμών στο Αιγαίο και οι συνθήκες στην Ειδομένη. Κάποιοι επίσης θύμιζαν τις οι παλινωδίες με τις ΜΚΟ και τις πολιτικές επιδιώξεις κάποιων αλληλέγγυων που δρουν αυτόνομα. Να σημειωθεί ότι στην κουβέντα ήρθε ξαφνικά ο αριθμός «300», σαν να έχει οριστεί αυτός ο πρώτος στόχος χωρίς να έχει εξηγηθεί πάντως γιατί. Κάποιοι απορούσαν κι έλεγαν «γιατί τριακόσια άτομα και όχι πεντακόσια ή χίλια ή δύο χιλιάδες; Υπάρχει όριο στην αλληλεγγύη; Ποιος το όρισε αυτό;»…